Του Πάνου Τριγάζη*
Εμπνεύστηκα τον τίτλο αυτού του άρθρου από τη νέα ποιητική συλλογή του σύντροφου Τάσου Κουράκη «Δεν θέλω να πεθάνω, γιατί μετά πώς θα ζω χωρίς εκείνη», η οποία είναι μία από τις πολλές που έχουν εκδοθεί και πρόσφατα παρουσιάστηκε στην Αθήνα από τον Πάνο Σκουρολιάκο και την Άννα Χατζησοφιά.
Ωστόσο, το πιο πρόσφατο ερέθισμα γεννήθηκε στο μυαλό μου από έναν διάλογο στο ΣΕΦ, ανάμεσα στους Ευκλείδη Τσακαλώτο και Νίκο Μπίστη. Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Ευκλείδης, αφού αναφέρθηκε στη μακρά θητεία του στο κίνημα, δήλωσε ότι θέλει να πεθάνει αριστερός και έλαβε την απάντηση, από του βήματος επίσης, από τον Νίκο, που ήταν «και εγώ θέλω να πεθάνω αριστερός, αλλά προηγουμένως να δω την Αριστερά ξανά στην κυβέρνηση».
Προσωπικά, δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω, αλλά αν την είχα, θα απαντούσα και στους δύο συντρόφους με μια δήλωση του ανεπανάληπτου Μανώλη Ρασούλη, που ερωτώμενος «Πώς θα ήθελες να φύγεις;», είχε απαντήσει «Πλήρης ιδεών». Θα έλεγα λοιπόν ότι και ο ίδιος θα ήθελα να φύγω πλήρης νέων αριστερών ιδεών, που διαρκώς εξελίσσονται και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστούν αιώνιες αλήθειες. Και η συνείδηση της αλήθειας αυτής μπορεί να διαιωνίζει την Αριστερά ως πολιτικό και ιδεολογικό κίνημα.
Βέβαια, κανείς δεν ξέρει πότε θα «φύγει». Ο ίδιος διέτρεξα τον κίνδυνο αυτό το 2011, όταν μου «έστησε ενέδρα» ο χάροντας μέσω ενός εγκεφαλικού, αλλά, για καλή μου τύχη, πέρασε σύριζα! Έκτοτε έχω γίνει σοφότερος και ως προς την υγεία μου, ελπίζω και δημιουργικός, δεδομένου ότι σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε το ενδέκατο πολιτικό μου βιβλίο με τίτλο «Λαμπράκης - Κύπρος: Κοινή Πορεία Ειρήνης».
Έρχομαι λοιπόν στα της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης, στο ΣΕΦ, για να τονίσω ότι η Αριστερά διαιωνίζεται, όχι μέσω κομματικών μορφωμάτων που στην ιστορική της διαδρομή ποικίλλουν, αλλά μέσω των ιδεών της και της ικανότητάς της να παρακολουθεί διαλεκτικά την κίνηση της Ιστορίας. Με άλλα λόγια, μπορεί κάποιος να μην πεθάνει αν έχει υπηρετήσει και συμβάλει στην Αριστερά της διαρκούς ανανέωσης. Άλλωστε, το τι είναι διαχρονικά η Αριστερά το εξήγησε έξοχα στο ΣΕΦ ο Γιώργος Σταθάκης, παρουσιάζοντας τις βασικές κατευθύνσεις του νέου μας προγράμματος και υποστηρίζοντας ότι και η Αριστερά είναι «παιδί» της Γαλλικής Επανάστασης, εντός της οποίας διαμορφώθηκαν τόσο συντηρητικές όσο και ριζοσπαστικές τάσεις.
Οι πραγματικότητες στον κόσμο έχουν αλλάξει ριζικά από τα χρόνια του Μαρξ, θα έλεγα ακόμα και από το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Στο μεταξύ, η Αριστερά πήρε πολλές μορφές και απέκτησε διάφορες ταυτότητες. Για παράδειγμα, το ίδιο το ΚΚΕ Εσωτερικού, η μοντέρνα έκφραση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας μετά το 1974, άντλησε πολλές ιδέες από τον ευρωκομμουνισμό, διατηρώντας ωστόσο το σφυροδρέπανο στη σημαία του.
Ακόμα και στα χρόνια της χούντας, που και ο ίδιος εντάχθηκα στην ΚΝΕ, οι τότε δύο εκφράσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος χαρακτηρίζονταν από ομάδες της τροτσκιστικής και μαοϊκής Αριστεράς, ως αποστάτες των ιδεών του κομμουνισμού, επειδή και τα δύο ΚΚ πρότειναν το ευρύτερο δυνατό αντιδικτατορικό μέτωπο, ενώ εκείνες συνέδεαν τον αγώνα για την ανατροπή της χούντας με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Προσωπικά, έχω να καταθέσω και την εξής εμπειρία. Νεοείσακτος στην ΚΝΕ, είχα διαβάσει απόφαση του κόμματος για την αναγκαιότητα οικοδόμησης πλατιού αντιδικτατορικού μετώπου, με τη συμμετοχή και της αντιδικτατορικής Δεξιάς. Ήταν η πρώτη απορία, αν όχι διαφωνία μου με το κόμμα, την οποία είχα εκφράσει στον σύντροφο Αντώνη Αμπατιέλο. Και ο μπαρουτοκαπνισμένος κομμουνιστής ηγέτης μου είχε απαντήσει ότι «δεν υπάρχει σήμερα, σύντροφε, πιο αριστερό καθήκον από την ανατροπή της χούντας».
Άρα, για να επανέλθω στο ΣΕΦ, θα πω ότι κατανοώ τις ανησυχίες της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κόμμα οφείλει να μείνει σταθερό στην πορεία που χάραξε ήδη από την επομένη των εκλογών της 7ης Ιουλίου 2019, δηλαδή στον δρόμο της ανάδειξής του σε πιο ισχυρό πόλο και εκφραστή της προοδευτικής παράταξης στην Ελλάδα, μέσω, όχι μόνο της διεύρυνσής του από την ανθρώπινη άποψη, αλλά της προγραμματικής του ανανέωσης και της μαζικοποίησής του μέσα στην κοινωνία και στη βάση των σύγχρονων αναγκών και προβλημάτων της. Εννοείται ότι όλα αυτά οφείλουν να συμβαδίζουν με την αποτελεσματικότερη δυνατή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που, αν ήταν φιλελεύθερη, θα κράταγε κάτι από την κληρονομιά της αστικής Γαλλικής Επανάστασης, της οποίας το τρίπτυχο «Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη» οφείλουμε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο με την ευκαιρία των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, εκπονώντας ένα δικό μας «παράλληλο» πρόγραμμα για τους σχετικούς εορτασμούς, όχι κατ’ ανάγκην ανταγωνιστικό στο κυβερνητικό, οπωσδήποτε όμως ουσιαστικά κριτικό.
Είμαι αισιόδοξος για το νέο ξεκίνημα της νικηφόρας Αριστεράς της χώρας μας και νιώθω ευτυχής που συμμετέχω ενεργά στο εγχείρημα μετασχηματισμού του κόμματός μας. Γι’ αυτό προτίθεμαι να θέσω υποψηφιότητα και για την Κεντρική Επιτροπή που θα προκύψει από το συνέδριο του Μαΐου 2020.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
