Ν’ αφήσουν δηλαδή να βγάλει αυτός τη «βρόμικη δουλειά» και να 'ρθουν μετά εκείνοι άνετοι κι ωραίοι για τη διαχείριση. Κι όλα αυτά την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Με τη διεύρυνση και την κομματική «επανίδρυση», στον δρόμο για το συνέδριο. Κι ενώ ο Τσίπρας ξεκίνησε ήδη να αλωνίζει τη χώρα...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν...», που λέει και το δημώδες άσμα. Για το τίποτα, εντελώς για το τίποτα. Στη βάση κάποιων προβληματισμών, απολύτως εύλογων εξάλλου, στο πλαίσιο του αναστοχασμού σχετικά με την κυβερνητική θητεία της Αριστεράς, με το εκλογικό αποτέλεσμα και, προπάντων, με την από δω και πέρα πορεία.
Και είναι, βεβαίως, το σύνολο των ορκισμένων αντιΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ που την κάνει όλη τη δουλειά. Που κόβει και ράβει, που απομονώνει, που παραποιεί, που διαστρεβλώνει, που προβάλλει ό,τι θέλει όπως θέλει. Και που στη βάση του τίποτα, του απολύτως τίποτα, περνάει σχεδόν εμφυλιοπολεμική κομματική εικόνα. Είναι όμως, θα πρέπει να το πούμε, και κάμποσοι συριζαίοι που τσιμπάνε. Και μπαίνουν κι εκείνοι στον χορό που άλλοι έστησαν για λογαριασμό τους. Το βλέπουμε στον Τύπο, το βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν αποκλείεται δε να παίζει επ' αυτού τον ρόλο της και η ταινία του Κώστα Γαβρά, που ανασύρει το δραματικό πρώτο εξάμηνο του '15. Και που, κυρίως, «ηρωοποιεί» την οπτική Βαρουφάκη επί του θέματος.
Αξίζει πάντως να θυμηθούμε, με την ευκαιρία, πως είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που έχει μιλήσει για τις «αυταπάτες» της πρώτης περιόδου. Ο ίδιος επίσης έχει ομολογήσει ως λάθος του κάποιες επιλογές συνεργατών. Μάλλον δεν θέλει και πολλή φιλοσοφία για να καταλάβουμε τι και ποιους εννοούσε ο τέως πρωθυπουργός και στις δυο αυτοκριτικές του αιχμές...
Εκεί που οι άλλοι απέτυχαν...
Ε, λοιπόν, για να λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους, η Αριστερά πράγματι δεν διέθετε κυβερνητική πείρα το 2015. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός σχηματισμός, ούτε βεβαίως τα στελέχη του, ούτε κι ο πρωθυπουργός ο ίδιος. Κι αυτό είναι κάτι που το γνώριζε βεβαίως ο ελληνικός λαός όταν μέσα στο 2015 του έδινε δύο φορές εντολή διακυβέρνησης. Τη δεύτερη μάλιστα με δεδομένη τη «δοκιμασία» του πρώτου εξαμήνου. Και είναι αυτό ακριβώς που εννοούσε ο Νίκος Βούτσης όταν προχωρούσε στην «επίμαχη» διατύπωση.
Όπως και την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι, ως μικρό ως πριν από λίγο κόμμα, δεν είχε στις τάξεις του το ανθρώπινο δυναμικό το απαιτούμενο για την προώθηση της πολιτικής του στις δομές του κράτους. Και είναι γι' αυτό που το βαθύ νεοδημοκρατικό - πασοκικό κράτος υπονόμευσε συστηματικά την προσπάθειά του. Και είναι, εντέλει, γι' αυτό που ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέγγισε καν ποτέ την «εξουσία»...
Κι από την άλλη μεριά, θα ήταν υπόλογος απέναντι στην Ιστορία ο ΣΥΡΙΖΑ αν, για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας, «επέτρεπε» το 2014 στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να συνεχίσουν (αφού μπορούσε να τους εμποδίσει), μόνο και μόνο προκειμένου ν’ αποφύγει εκείνος τα δύσκολα. Είναι βέβαιο πως θα φορτώνονταν η χώρα και ο λαός δυσβάστακτα βάρη. Τα οποία, στο κάτω-κάτω, θα καλούνταν, στη συνέχεια, εκείνος να διαχειριστεί.
Αλλά, για σκέψου. Είναι ο «ανέτοιμος» ΣΥΡΙΖΑ που πήρε στην πλάτη του την πράγματι ηρωική μάχη αξιοπρέπειας (με τις όποιες λάθος επιλογές σε πρόσωπα και τακτικές) του πρώτου εξαμήνου του 2015. Αλλά και την εξίσου ηρωική συνθηκολόγηση εκείνου του καλοκαιριού. Και είναι ο «ανέτοιμος» ΣΥΡΙΖΑ που, στα τεσσεράμισι χρόνια της διακυβέρνησής του, πέτυχε εκεί που απέτυχαν όλοι οι προηγούμενοι.
Έβγαλε την χώρα από τα Μνημόνια, προετοίμασε την αναθεώρηση του συντάγματος, αποκατέστησε, όσο πρόλαβε, τις αποσαθρωμένες από τα Μνημόνια εργασιακές σχέσεις και τα αντίστοιχα δικαιώματα, εισήγαγε πρωτόγνωρους θεσμούς κοινωνικής ισότητας των πολιτών, μείωσε κατά 10% την ανεργία, έστησε στα πόδια της την οικονομία της χώρας, βγήκε και ξαναβγήκε με επιτυχία στις αγορές, ανακούφισε ουσιαστικά τις κατηγορίες εκείνες των πολιτών που είχαν καταβάλει το βαρύτερο τίμημα στη μνημονιακή λαίλαπα, έχτισε και κατέλειπε «μαξιλάρι» 37 δισ. ευρώ. Και βέβαια έλυσε το "Μακεδονικό", ένα από τα πιο δύσκολα και σύνθετα προβλήματα της ελληνικής διπλωματίας.
Και, ως εξ όλων αυτών, είναι ο ηγέτης του «ανέτοιμου» ΣΥΡΙΖΑ που κατέστη πόλος αναφοράς για ολόκληρη την Ευρώπη. Και ίσως, ακόμη και σήμερα, ο σημαντικότερος πόλος αναφοράς της προοδευτικής Ευρώπης. Σκέψου λοιπόν και να ήταν λιγότερο «ανέτοιμος» ο ΣΥΡΙΖΑ...
