Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Πολύς ο λόγος για τη διακήρυξη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ με αντικείμενο τον μετασχηματισμό του κόμματος, αλλά το καλύτερο το είπε ο Νίκος Παππάς. «Το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης είναι ένα ιστορικό κείμενο, γιατί συγκροτεί το νέο ‘εμείς’» είπε∙ και είναι, αυτό, «το καλύτερο», υπό την έννοια ότι περιγράφει με... δημιουργική σαφήνεια ό,τι θα ήθελαν να είναι «το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης» οι συγγραφείς του: ένα ιστορικό κείμενο που συγκροτεί το νέο ‘εμείς’»...
Στην πραγματικότητα, το κείμενο ούτε ιστορικό είναι («ιστορικό κείμενο» λέμε το κείμενο που μένει στην Ιστορία - τη διακήρυξη της... 3ης Σεπτέμβρη για παράδειγμα) ούτε συγκροτεί το «νέο εμείς», δεδομένου ότι αυτό (περίπου όπως περιγράφεται στις δέκα αρχικές παραγράφους της διακήρυξης που αρχίζουν με το «Όλες και όλοι εμείς») έχει συγκροτηθεί εδώ και μια, τουλάχιστον, πενταετία... Γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα «και την παρέα του» που λέγαμε εμείς οι παλιότεροι του «χώρου», αν θυμάστε...
Κι αν θυμάστε, αυτό ακριβώς το «νέο εμείς» είναι που «έδωσε» δύο φορές την κυβερνητική εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ (τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015) καθώς και το γενναιόδωρο και ελπιδοφόρο 32% του φετινού Ιουλίου: «Όλες και Όλοι εμείς, άνθρωποι με διαφορετικές παραδόσεις, αριστεροί, σοσιαλιστές, αγωνιστές και αγωνίστριες του κομμουνιστικού, του οικολογικού και του φεμινιστικού κινήματος, προοδευτικοί δημοκρατικοί πολίτες του Κέντρου, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες» που λέει και η διακήρυξη...
Διυλίζοντας τον κώνωπα (το κείμενο της διακήρυξης) και καταπίνοντας την κάμηλο (τη σημειολογία της γραφής της), που υποκρύπτει τα «θέλω» των συγγραφέων της και, εντέλει, της Κ.Ε. του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ για το νέο κόμμα, ας... “καταπιούμε” τη δεύτερη ως έκφραση μιας ύστερης συλλογικής συνειδητοποίησης των μελών του ηγετικού πυρήνα του κόμματος - μιας ομολογίας για την ποιότητα και την ποσότητα του διόλου νέου «εμείς» που (εν αγνοία τους, εν μέρει) εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν την τελευταία πενταετία.
Την ποιότητα και την ποσότητα του «εμείς» που περιλαμβάνει το 32% του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα: όλες και όλους εμάς «που εμπνεόμαστε από τις πιο λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς στον τόπο μας. Από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 1-1-4, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του ’81».
Κατά τα λοιπά, ο μετασχηματισμός του σημερινού κόμματος σε ένα κόμμα που θα εκφράζει αυτό το διόλου νέο «εμείς» προϋποθέτει την εμπιστοσύνη του σημερινού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ -καθώς και των μελών του- σ’ αυτό. Όπως το είπε ο Τσίπρας: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε... Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ... Να εργαστούμε, χωρίς καχυποψίες και με ανοιχτή καρδιά, ώστε το 3ο Συνέδριο να είναι ιστορικό για την Αριστερά, στην Ελλάδα και την Ευρώπη»...
Πάμε τώρα σε μια δεύτερη ατάκα, δημιουργικής ασάφειας αυτή τη φορά, του Νίκου Παππά, αποσπασμένη από την ομιλία του στην Κ.Ε. με αντικείμενο τον μετασχηματισμό του κόμματος: «Η διεύρυνση θα διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει δεξιά στροφή» είπε, με προφανή στόχο να κατευνάσει τον (φουσκωμένο, ασφαλώς, από τα αντί - ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ) υποβόσκοντα στις γραμμές του κόμματος φόβο μόλυνσης από τον ιό... pasokification.
«Pasokification είναι η μετάλλαξη ενός κόμματος από κόμμα της ευρύτερης Αριστεράς, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, σε κόμμα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης» εξηγεί ο εξαίρετος Ευκλείδης Τσακαλώτος. Αναφερόμενος δε στις τις συνέπειές του, σημειώνει ότι τα εγκαταλελειμμένα (σ.σ.: από τα μεταλλαγμένα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) κοινωνικά στρώματα αναζητούν συνήθως άλλες πολιτικές εκπροσωπήσεις, με αποτέλεσμα την εκλογική συντριβή των κομμάτων που εγκατέλειψαν: «Αυτό εξηγεί εξάλλου την εκλογική και πολιτική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛΛ. και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη» μας υπενθυμίζει στο τέλος.
Ποια... «διεύρυνση», λοιπόν, και ποια... «διασφάλιση», από ποια... «δεξιά στροφή»; «Μόνο η βούληση της ηγεσίας (σ.σ.: και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά) και της βάσης του κόμματος μπορεί να διασκεδάσει (σ.σ.: και να αποτρέψει) ένα pasokification», λέω εγώ, γενικεύοντας τη γνωστή απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στη γνωστή συνέντευξη* που διέσπειρε τον περί... μολύνσεως θόρυβο. Ελέω της αντί-ΣΥΡΙΖΑ... συμμαχίας των μιντιαρχών, βεβαίως...
* Η συνέντευξη στο tvxs.gr / Νικολ Λειβαδάρη / 16.9.219
