Αυτή η Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Δεν το χωρούσε το μυαλό των από χρόνια φίλων. Οι αναλύσεις, που συχνά εξελίσσονταν σε ενδιαφέροντες, πάντως, καυγάδες, δεν κατέληγαν πουθενά. Κι ας ήταν, κάποιες απ’ αυτές, αρκετά επεξεργασμένες. Κύλησε ωστόσο ωραία βραδιά. Άλλη μια ωραία η βραδιά των φετινών διακοπών...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Το πρωί λοιπόν, πρωί προς το μεσημέρι για ν’ ακριβολογούμε, εκεί μπροστά στο «νυφοπάζαρο» του νησιού, η παρέα διαβουλευόταν για την παραλία της ημέρας. Ο ώς εκείνη τη στιγμή σκεφτικός και αμίλητος φίλος ρωτάει με την ακόμη νυσταγμένη βαριά φωνή του. Τι νομίζετε; Απ’ όλους αυτούς τους εκατοντάδες περαστικούς, μπορείς να βρεις περισσότερους από δέκα που να μην πιστεύουν πως η Δούρου έκαψε το Μάτι πέρσι το καλοκαίρι; Ή πως η Δούρου έπνιξε τους ανθρώπους πρόπερσι στη Μάνδρα; Ή πως ο Καρανίκας μάζευε, κάθε δεύτερη μέρα, τους Ρουβίκωνες στο υπόγειο του Μαξίμου για να τους δώσει εντολή πού να χτυπήσουν; Αν νομίζετε πως είναι περισσότεροι από δέκα, τότε ίσως είχε νόημα η χθεσινοβραδυνή μας συζήτηση...
Παύση. Και περίσκεψη. Ναι, συμφώνησαν όλοι τελικά. Η συντριπτικά μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων έχει πειστεί πως η Δούρου ήταν η κυρίως υπεύθυνη και για το Μάτι και για τη Μάνδρα. Κι ας υπάρχουν τα περί του εντελώς αντιθέτου επίσημα πορίσματα του ΤΕΕ και της Επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης. Αλλά και πως ο Ρουβίκωνας αποτελεί παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Κόντρα σε κάθε λογική, και τη στοιχειωδέστερη. Ίσως ακόμη κι ότι είναι ο Κουφοντίνας που υπαγόρευσε στον Παρασκευόπουλο τον γνωστό νόμο.
Αν δεν ήταν έτσι. Αν η πλειονότητα των Ελλήνων δεν είχε πειστεί για τους περί ων ο λόγος θηριώδεις παραλογισμούς, τότε ναι, τότε ίσως είχαν νόημα οι χθεσινοβραδυνοί μας καυγάδες. Εκεί που, ως ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, αναζητούσαμε περίεργα ιδεολογικά άλματα, ανίερες πολιτικές ελαστικότητες και εξωφρενικές ταξικές υπερβάσεις...
Περί αυτού πρόκειται τελικά
Ναι λοιπόν, περί των -επί παντός- αυταπόδεικτων εγκληματικών ευθυνών της Δούρου ο λόγος. Και περί της αυτονόητης πολιτικής καθοδήγησης του Ρουβίκωνα. Και περί του κομβικού ρόλου του Κουφοντίνα στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτά με τα οποία βομβαρδιζόταν ο κόσμος νυχθημερόν για χρόνια. Από τα πανίσχυρα ΜΜΕ. Από τα μεγάλα κανάλια, από τα μεγάλα ραδιόφωνα, από τις μεγάλες εφημερίδες, μαζικά και από το Διαδίκτυο.
Ο κόσμος που δεν είχε καμιά δυνατότητα, ούτε και υποχρέωση στο κάτω-κάτω, να ψάξει για να βρει δεύτερα και τρίτα επίπεδα. Ο κουρασμένος από τη βαριά και δύσκολη καθημερινότητά του κόσμος. Ο κόσμος που, στην πλειονότητά του, δεν είχε ή δεν ήξερε να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης. Ο κόσμος που δεχόταν παθητικά την πλύση εγκεφάλου. Και που, εντέλει, «υποτάχθηκε» σ’ αυτήν...
Ο κόσμος που, από την άλλη μεριά, «άντεξε» για χρόνια. Που αντιστάθηκε για χρόνια. Και που το απέδειξε όχι σε μία, ούτε σε δύο αλλά σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά που δεν μπορούσε, που δεν γινόταν να «αντέξει» επ’ άπειρον. Που όμως ακόμη και τώρα «κράτησε» σε μεγάλο βαθμό, με το σχεδόν 32% του ΣΥΡΙΖΑ. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο ο καθένας περίμενε.
Εκεί λοιπόν, στα μεγάλα και πανίσχυρα, στα κυρίαρχα ΜΜΕ θα πρέπει, κατά κύριο λόγο, ν’ αναζητηθεί η ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος. Όλα τ’ άλλα δεν είναι παρά δευτερεύοντα στοιχεία ανάλυσης. Ή, σε μεγάλο βαθμό, παράγωγα των πρώτων, των βασικών. Τα ίδια κυρίαρχα μέσα που και σήμερα παίζουν το παιχνίδι απ’ την ανάποδη. Σήμερα, οπότε δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ούτε καν τι διαπράττει αλλά και τι απεργάζεται ο Μητσοτάκης στο πολιτικό, στο κοινωνικό, στο θεσμικό πεδίο. Σήμερα, οπότε έχει εξαφανιστεί η αντιπολίτευση, ακόμη και η αξιωματική, από προσώπου οθόνης και πρωτοσέλιδου. Σήμερα, οπότε όλα καλά καμωμένα, γενικώς...
Για πόσο θα κρατήσει αυτό; Θα δούμε. Μπορεί για πολύ, μπορεί για λιγότερο. Θα εξαρτηθεί από πολλούς και διάφορους παράγοντες. Ακόμη κι από το πώς και σε ποιο βαθμό θα μπορεί η σημερινή εξουσία να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των μεγάλων αφεντικών. Πώς θα «συνταιριάζει» τα, όχι σπάνια, αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά τους. Αλλά θα κριθεί κι από τον τρόπο και τον βαθμό εκδήλωσης της δυσφορίας της κοινωνίας. Που αργά ή γρήγορα (μάλλον σχετικά γρήγορα) θα εμφανιστεί, δεν μπορεί. Εκεί όπου τα μέσα, και τα πιο «στρατευμένα», δεν θα ‘χουν την πολυτέλεια να βρεθούν μετωπικά απέναντι στο δημόσιο αίσθημα. Όχι τουλάχιστον για πολύ.
Το δημόσιο αίσθημα, το οποίο, στην προηγούμενη φάση, αυτά τα μέσα είχαν εργολαβικά αναλάβει να διαμορφώσουν και να καθοδηγήσουν. Τώρα, στη νέα φάση, θ’ αναγκαστούν κάποια στιγμή να συμπορευτούν μαζί του, επιχειρώντας να το εκφράσουν.
Για καθαρά ιδιοτελείς λόγους, εννοείται. Ναι, ας μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Θα το δούμε κι αυτό. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα...
