Τον τελευταίο καιρό η γιαγιά μου περνάει τον περισσότερο χρόνο της καθισμένη στον καναπέ. Φοράει ένα μεγάλο ζευγάρι ακουστικά σε στυλ ραδιοφωνικού παραγωγού για ν' ακούει καλύτερα και βλέπει τηλεόραση. Πιάνει από τη μέση τα σίριαλ, των οποίων την αρχή δεν έχει δει ποτέ και για τη συνεχεία των οποίων δεν μου έχει δοθεί ποτέ η εντύπωση ότι ενδιαφέρεται. Η κάθε ημέρα είναι ένα άλλο επεισόδιο από ένα άλλο σίριαλ. Άλλωστε λίγο - πολύ τα πράγματα στην τηλεόραση έχουν την ίδια μονότονη πορεία.
Της βάζουν επίσης να βλέπει ερωτικές κομεντί. Δηλαδή αμερικανιές. Περισσότερο για να περνάει ανάλαφρα η ώρα, παρά για να θυμάται τα δικά της νιάτα. Τι σχέση μπορεί να έχει άλλωστε η δική της εποχή με τα χαμηλά σπίτια, το γιασεμί και τους χωματόδρομους, με τα σπίτια στ’ αμερικάνικα προάστια, το κουρεμένο γκαζόν και τους φρέσκους ασφαλτοστρωμένους δρόμους;
Όταν τη βλέπω, τη φωνάζω «μικρή». Είναι η κλασική μικροκαμωμένη (και χαριτωμένη) γιαγιά με την καμπουρίτσα που κρύβει η λευκή νυχτικιά. Όταν με ακούει (συνήθως με τη δεύτερη), η απάντησή είναι πάντα: «Αχ ρε Κωστή». Τα μαγουλάκια γίνονται κόκκινα και γελάει.
Τελευταία όμως μου απαντάει διαφορετικά. Επειδή τελευταία δεν μπορεί να περπατήσει. «Τα ’παιξε η μικρή» μου λέει και μου θυμίζει ότι η θέση της δεν είναι στον καναπέ. Είναι στο μπαλκόνι, να κλαδεύει τα φυτά. Είναι στην καρέκλα επάνω για να φτάσει ένα ακόμη ντουλάπι στην κουζίνα που θέλει καθάρισμα, είναι στον δρόμο, κι απ’ τον έναν δρόμο στον άλλο για να αγοράσει τ’ απαραίτητα.
Εδώ και λίγες ημέρες η γιαγιά αναγκάζεται να μένει καθηλωμένη στην πολυθρόνα επειδή έχασε την ισορροπία της κι έπεσε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ράγισμα στη λεκάνη. Τώρα οι μετακινήσεις της περιορίζονται από τον καναπέ στο κρεβάτι, από τον καναπέ στην τουαλέτα, από τον καναπέ στην κουζίνα. Και πίσω. Όλα τα βήματα γίνονται με τη βοήθεια του γνωστού μας «πι».
Η ακριβής ονομασία του είναι περιπατητήρας και πλέον είμαστε στην εποχή που έχουν βγει περιπατητήρες για κάθε γούστο και ανάγκη. Αδιάφορο αυτό βέβαια για τη γιαγιά μου, που θέλει να περπατάει χωρίς στηρίγματα, στον ρυθμό της θέλησής της κι όχι της οστεοπόρωσης.
Η γιαγιά μου δεν είναι η μόνη με «πι». Κι αν στη δική της περίπτωση η μετακίνηση περιορίζεται μέσα στο σπίτι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που αναγκάζονται να κάνουν τα ίδια πολλαπλάσια βήματα έξω στην πόλη. Σε ποια πόλη όμως; Σε αυτήν όπου τα πεζοδρόμια είναι στενά, στη μέση υπάρχει ένα δέντρο, οι πλάκες έχουν μπει λίγο πιο ψηλά η μία από την άλλη και οι διαβάσεις είναι μπλοκαρισμένες από κάποιον με αυτοκίνητο που δεν προλάβαινε να το βάλει αλλού.
Μην μιλήσουμε για τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία. Αμάν έκανε ένα άνθρωπος με «πι» τις προάλλες ν’ ανέβει στο τρόλεϊ για το σπίτι του. Σε αντίθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα, τα λεωφορεία τις ώρες αιχμής είναι γεμάτα. Ο άντρας με το «πι» έφτασε στο σημείο να ικετέψει σχεδόν τον κόσμο για να κάνει λίγο στην άκρη, μόνο και μόνο για να καθίσει κάτω. Κάποιοι κατέβηκαν, άλλοι γκρίνιαξαν, τέλος πάντων ο χώρος βρέθηκε.
Σκέφτηκα όμως ότι στη θέση του άνδρα με το «πι» θα μπορούσε να είναι η γιαγιά μου με το «πι». Να είναι εκείνη που θα ικέτευε για μια θέση στο δάπεδο του τρόλεϊ. Κι ότι θα μπορούσαν κάποιοι να μην είχαν κατέβει. Διότι θα μπορούσαν αυτοί οι κάποιοι να έκαναν πως δεν έβλεπαν τη γιαγιά μου, λόγω του ότι δεν θα έβλεπαν την ώρα να γυρίσουν σπίτι. Αυτό όμως είναι και το πρόβλημα με την κυβέρνηση. Κάνει πως δεν βλέπει το πρόβλημα και κάνει ό,τι μπορεί για να μην το βλέπουν κι άλλοι. Οι κάμερες δείχνουν μόνο πλαζ, δεν πάνε Πατησίων.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
