Στους τοίχους στέκουν γαντζωμένα ετοιμοπαράδοτα όργανα και άλλα που περιμένουν τη σειρά τους «γυμνά" από χορδές. Λωρίδες από ξύλο διασχίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη και χωρίς υπερβολές το μικρό μαγαζί, το οποίο διακοσμούν αναμνήσεις με καδράκια από φωτογραφίες μουσικών που αγαπήθηκαν πολύ, όπως ο Τσιτσάνης και ο Ζαμπέτας.
Ένας πάγκος, σε ύψος που ένα παιδί φτάνει ίσα να ακουμπήσει τους αγκώνες του, διαχωρίζει το εργαστήριο από το μικρό πωλητήριο. Μια βιτρινούλα με λαούτα μπροστά και πίσω της ένα σιδερένιο τραπεζάκι, με τασάκι πάνω και δυο καρέκλες καφενείου δίπλα, περιμένουν τον επόμενο μουσικό που θα δοκιμάσει και την παρέα που θα ξεχαστεί παίζοντας.
"Θέλω έναν χώρο που θα είναι ευχάριστος για τον πελάτη. Μπορεί να χρειαστεί μια και δυο ώρες για να αποφασίσει. Να ξανάρθει την επόμενη και παρεπόμενη μέρα. Δεν παίρνεις έτσι εύκολα ένα όργανο. Πρέπει να σε αγγίξει ο ήχος του. Να ταιριάζει στο σώμα σου, να σε βολέψει το μανίκι. Να δεις αν σου αρέσουν τα πρίμα και τα μπάσα. Υπάρχουν πολλά κριτήρια" μας λέει ο Δημήτρης Βασιλείου, οργανοποιός στην οδό Διδότου 55.
Άνοιξε το μαγαζί του πέρυσι τον Μάιο με την επωνυμία Luthier Art. "Είναι η κατηγορία των οργανοποιών που φτιάχνουν λαουτοειδή". Η ζεστασιά που βγάζει ο χώρος οφείλεται κυρίως στην παλιότερη σχέση που είχε με το ξύλο, όταν επισκεύαζε έπιπλα που ήταν αντίκες.
Σήμερα είναι πάλι μάστορας, αλλά κάνει αυτό που αγαπά περισσότερο και για το οποίο σπούδασε «από ενδιαφέρον", καθώς δεν ήταν, όπως λέει, σε ηλικία σπουδών, αλλά 36 χρόνων όταν φοίτησε το 2003 στο ΤΕΙ για παραδοσιακή μουσική στην Άρτα. Εκεί ένας καθηγητής και φίλος του, ο Στάθης Τσώλης από την Πρέβεζα, μάστορας κι αυτός, τον έφερε σ' επαφή με την τέχνη.
"Πρώτα δούλεψα στο σπίτι, και τώρα να ’μαι με το δικό μου εργαστήρι. Ήθελα ν' ανοίξω στην Αθήνα γιατί είναι η πιάτσα εδώ. Όσα περισσότερα οργανοποιεία ανοίγουν κοντά, τόσο καλύτερα είναι, γιατί όλοι θα λένε 'πάμε εκεί, εκεί είναι τα πολλά'".
Έπειτα "ο κάθε οργανοποιός έχει το δικό του στυλ. Μπουζούκια και κιθάρες είναι όλα, αλλά ο καθένας βάζει τον δικό του χαρακτήρα πάνω στο όργανο".
Όσο για τη δική του φιλοσοφία, λέει ότι προσπαθεί να τελειοποιεί το παλιότερο. "Δεν αλλάζω τη γεωμετρία και τη δόμηση του οργάνου. Η φιλοσοφία είναι ότι εγώ προσπαθώ να κάνω κάτι πάνω σε αυτό το οποίο βρήκα". Κι αυτό γιατί το υπάρχον "είναι αποτέλεσμα δουλειάς χρόνων. Εξέλιξης".
"Αντιπροσωπεύω αυτούς που παίζουν ένα εύρος μουσικής από το 1900 έως το 1960. Όχι όμως ότι δεν μπορούν να 'ρθουν άλλοι. Και ηλεκτρικές κιθάρες φτιάχνω, δεν έχω πρόβλημα" λέει.
Ανάμεσα στους πελάτες του είναι και ηλικιωμένοι. "Έχουν απωθημένο να μάθουν να παίζουν, καθώς λόγω των καταστάσεων στα νιάτα τους δεν μπόρεσαν". Όπως λέει, "η μουσική δεν είναι υποχρέωση κανενός, αλλά δεν γίνεται να μην την έχεις μέσα σου. Και να μην σου αρέσει, κατά βάθος σου αρέσει. Ζωή χωρίς μουσική δεν γίνεται. Σου φτιάχνει τη μέρα. Σου φτιάχνει τη διάθεση".
