“Καλή μου δικηγορίνα, είμαι ο Ατενές. Έτοιμο το σκυλάκι”. Ο Μανώλης έχει μόλις μιλήσει με μια του πελάτισσά του στο τηλέφωνο. Μία ακόμη τούρτα είναι έτοιμη, μία ακόμη παραγγελία ετοιμοπαράδοτη. Η ίδια διαδικασία γίνεται εδώ και 56 χρόνια στο ζαχαροπλαστείο "Athenée" στο Νέο Ηράκλειο. Μόνο οι άνθρωποι αλλάζουν και τα σχέδια. Το κέφι όμως παραμένει, με διαβεβαιώνει ο 70χρονος σήμερα ιδιοκτήτης του Μανώλης Κότσικας. “Ό,τι έχει σχέση με τη ζάχαρη, εδώ είμαστε εμείς”.
Η επαφή με τη ζαχαροπλαστική ξεκίνησε από τον πατέρα του το 1948, με εργαστήριο που άνοιξε σ’ ένα υπόγειο πολυκατοικίας, στη Γ’ Σεπτεμβρίου 24 στο κέντρο της Αθήνας. “Τότε τα ζαχαροπλαστεία όλα δούλευαν σε υπόγεια. Τώρα βγήκαμε στην επιφάνεια, τα τελευταία τριάντα χρόνια”. Ο ένας λόγος ήταν πως δεν υπήρχαν χώροι. Ο άλλος ότι ήταν πιο φθηνά.
Δίνοντας μία ακόμη ενδιαφέρουσα πληροφορία για την εποχή, ο Μανώλης λέει ότι "το 1955 δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα για τα ζαχαροπλαστεία. Για να μεταφέρονται τα γλυκά ερχόντουσαν παιδιά από τα χωριά γύρω - γύρω, τους δίναμε όσοι είχαμε ένα τάλιρο τη μέρα και φαΐ μεσημέρι - βράδυ. Είχαμε επίσης κάτι ξύλινες βαλίτσες όπου έμπαιναν με σειρά οι πάστες και τις μετέφεραν”.
Το "Athenée" είχε το τρίτο αυτοκίνητο στο Ν. Ηράκλειο το 1963. Ένα φορτηγάκι για τις μεταφορές του. Ο πατέρας του Μανώλη εκτιμούσε "πάρα πολύ σωστά ότι θα γίνει αποκέντρωση. Και πραγματικά μέσα σε πολύ λίγα χρόνια τα εργαστήρια έφυγαν από το κέντρο”.
Το 1962 το "Athenée" πήρε βραβείο από το Πολυτεχνείο ως πρότυπο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής. “Το 1963 ξεκίνησε χονδρική και μετά εξελίχθηκε σε λιανική διότι η περιοχή είχε πολλά εργοστάσια και εργατόκοσμο που του έπαιρναν τη μύτη οι μυρωδιές των γλυκών μας. Σύντομα χρειάστηκε να κάνουμε ένα πολύ μικρό πωλητήριο, το οποίο μέσα σε ενάμισι χρόνο εξελίχθηκε τόσο πολύ που μας απορρόφησε όλη τη χονδρική”.
"Η ποιότητα και η λογική τιμολόγηση αποτελούν τις δύο βασικές αρχές του μαγαζιού". Που σημαίνει ότι είναι ενάντια στο κατεψυγμένο υλικό, στα συντηρητικά και στα χημικά στοιχεία. “Ό,τι φτιάχνουμε όμως είναι μαγειρική της ημέρας. Τα γλυκά μας χαλάνε γρήγορα, αλλά τον κόσμο δεν τον δηλητηριάζουμε”. Παρότι, λοιπόν, το κατάστημα “δεν έχει ούτε αγορά γύρω, ούτε επικρατεί πολυκοσμία”, κατάφερε να έχει πολύ υψηλή κίνηση. Μέχρι την κρίση. “Μέχρι τότε, κάθε Κυριακή το μεσημέρι μπαίνανε 300-400 άνθρωποι εδώ μέσα μεταξύ 12.30 και 2.30”.
Δεν είναι όμως μόνο οικονομικοί οι λόγοι που το ζαχαροπλαστείο δεν πουλάει το ίδιο. “Το γλυκό έχει φύγει από την καθημερινότητα σαν δωράκι, σαν πεσκέσι. 'Α, να πάρουμε τέσσερα γλυκά να πάμε εκεί’ έλεγε ο κόσμος. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η ακρίβεια, κόπηκε και το ‘να πάμε εκεί’. Δεν υπάρχουν πλέον οικογενειακές σχέσεις. Δεν γίνονται πλέον τραπέζια στο σπίτι. Βγαίνουν σε μια ταβερνίτσα, εκεί τους δίνει ένα γλυκό ο ταβερνιάρης κι εκεί την πατήσαμε εμείς. Κάποτε ακόμη αισθανόντουσαν άσχημα οι άνθρωποι να πάρουν τρεις πάστες. Έλεγαν βάλε μου πέντε - έξι κι ας ήθελαν δύο. Σήμερα πουλάμε μία πάστα με κεράκι για γενέθλια πλέον”.
Και στα ζόρια όμως ο Ατενές δεν αλλάζει χαρακτήρα. "Την ποιότητά και τους μισθούς των εργαζομένων μας δεν τους ρίχνουμε ποτέ".
