Άλλοι αφήνουν μούσια γιατί το συστήνουν οι επικοινωνιολόγοι, ή γιατί θεωρούν ότι τους προσδίδει σοβαρότητα και στωικότητα, ή απλά γιατί είναι της μόδας. Άλλοι γιατί τα αφήνει ο αρχηγός και πρέπει να τρέξουν στις φωτιές να πείσουν ότι δεν έχασαν λεπτό και έδωσαν άμεσα το "παρών". Δεν είναι οι μόνοι λόγοι όμως για να αφήσει κάποιος... μούσια.
Η γυναικεία αορατότητα, η περιφρόνηση των γυναικών, ο σεξισμός και οι κοινωνικές ανισότητες στον χώρο της εργασίας είναι ένας ισχυρός λόγος για να αποκτήσουν ακόμα και... οι γυναίκες γενειάδες. Οι γυναίκες επιστημόνισσες παλαιοντολόγοι επέλεξαν αυτό τον πρωτότυπο τρόπο διαμαρτυρίας για να αναδείξουν το πρόβλημα της «αορατότητας» της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο επάγγελμα, όπως αυτό της Παλαιοντολογίας.
Δυστυχώς, ακόμα και στα σύγχρονα χρόνια, που το φεμινιστικό κίνημα έχει να επιδείξει σημαντικές κατακτήσεις, οι γυναίκες στον εργασιακό τους χώρο συχνά αντιμετωπίζονται ως «αόρατες». Πέρα από το γεγονός ότι πληρώνονται με μισθούς πολύ κατώτερους από τους άνδρες συναδέρφους τους ενώ εργάζονται το ίδιο ή και περισσότερο σκληρά, πέρα από τον σεξισμό, τα στερεότυπα και τις έμφυλες διακρίσεις που βρίσκονται στην εργασιακή τους καθημερινότητα, πέρα από τις παρενοχλήσεις και τις προσβολές που δέχονται, το φαινόμενο οι ιδέες τους ή η εργασία τους να παρουσιάζεται ως ανδρική επιτυχία είναι πολύ συχνό.
Αυτό συνέβη και στο Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ στις ΗΠΑ όταν ο άνδρας συνάδερφος της αναπληρώτριας καθηγήτριας Παλαιοβοτανικής Έλεν Κουράνο επαινέθηκε αντί για την ίδια για μια ιδέα που είχε διατυπώσει λίγα λεπτά πριν. Η υποκλοπή της εργασίας των γυναικών στους χώρους δουλειάς είναι καθημερινό φαινόμενο ανεξαρτήτως επαγγέλματος, η αφωνία στη συχνότερη περίπτωση που τη συνοδεύει επίσης κάτι που δυστυχώς γίνεται ανεκτό από τις γυναίκες.
Γεννημένες σε ένα καθεστώς πατριαρχίας και μεγαλωμένες σε ένα πλέγμα ανισοτήτων, οι γυναίκες από τα γεννοφάσκια τους τις περισσότερες φορές παραμένουν σιωπηλές και δεν αντιδρούν σ' αυτή την προσβλητική καταδίκη της αφάνειας που τους επιφυλάσσει το εργασιακό και όχι μόνο περιβάλλον. Συνηθισμένες στην άποψη ότι δεν πρόκειται να βρουν το δίκιο τους ό,τι κι αν κάνουν, υιοθετούν, όχι πάντα ενσυνείδητα, έναν ρόλο «βοηθητικό» τον οποίο αδιαμαρτύρητα πρέπει να υπομένουν.
Οι Αμερικανίδες επιστημόνισσες όμως αρνήθηκαν να συμβιβαστούν στέλνοντας με τη δράση τους ένα ηχηρό μήνυμα κατά της «αφάνειας» και της περιφρόνησης του γυναικείου φύλου. Το "Σχέδιο της Κυρίας με τα Γένια: Η Διεκδίκηση του Προσώπου της Επιστήμης" έγινε πραγματικότητα από την κινηματογραφίστρια φίλη της καθηγήτριας Λέξι Τζέιμισον Μαρς. "Με λίγες τρίχες στα κατάλληλα σημεία του προσώπου οποιαδήποτε γυναίκα επιστήμονας μπορεί να θεωρηθεί εξίσου ρωμαλέα, σκληροτράχηλη και αποφασισμένη" γράφουν στην ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε για αυτό τον σκοπό.
«Το σχέδιο» περιλαμβάνει δύο ντοκιμαντέρ και μια φωτογραφική έκθεση όπου παρουσιάζονται τα πορτρέτα εκατό γενειοφόρων παλαιοντολόγων γυναικών.
Το πρόβλημα της γυναικείας αορατότητας και της απουσίας αναγνώρισης της γυναικείας εργασίας και δημιουργικότητας σίγουρα δεν λύνεται με μια γενειάδα, είναι όμως μια καλή αρχή και μια γερή γροθιά στα έμφυλα στερεότυπα... Έστω και μαλλιαρή.
