«Η Ευρώπη θα βγει από την κρίση μόνο όταν η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις μετατρέψουν σε πράξη την πολιτική ενοποίησή της. Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι το ευρώ, τα spreads και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, αλλά η ευρωπαϊκή κοινωνία. Μια κοινωνία που θα πρέπει να δημιουργηθεί στην πράξη, να διευρυνθεί και να μας περιλάβει όλους» τόνισε στην «Αυγή» ο Μόνι Οβάντια, ο κινηματικός εβραϊκής καταγωγής Ιταλός ηθοποιός, δραματουργός, συγγραφέας, συνθέτης, τραγουδοποιός και λάτρης του ρεμπέτικου, με ελληνόφωνους προγόνους από τη Θεσσαλονίκη και τη Σμύρνη.
Ο Οβάντια γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας για να βρεθεί αμέσως μετά στο Μιλάνο της Ιταλίας. Στις ευρωεκλογές του 2014 εκλέχθηκε στην περιφέρεια της βορειοδυτικής Ιταλίας με το ψηφοδέλτιο «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα», αλλά δηλώνοντας «απλός ακτιβιστής της Αριστεράς» παραιτήθηκε αμέσως από ευρωβουλευτής για να συνεχίζει το καλλιτεχνικό του έργο, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή κάθε κινηματικής πράξης στην Ιταλία.
* Πώς είναι η κατάσταση στην Ιταλία;
Η Ιταλία βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση και υπάρχει μια δραματική απουσία της Κεντροαριστεράς, αλλά και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που βρίσκονται σε μια διαρκή αγωνία κινδυνεύοντας να παραμείνουν στο περιθώριο. Το Δημοκρατικό Κόμμα, παρ' όλο που ανήκει στη σοσιαλιστική ομάδα, δεν είναι ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά του Κέντρου -και το λέω με γενναιοδωρία.
Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς και περισσότερο από τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Κόντε, με τη στήριξη της Λέγκας του Σαλβίνι και του Κινήματος Πέντε Αστέρων του Ντι Μάιο.
Η ιταλική κοινωνία τα τελευταία χρόνια είχε δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα από τις πολιτικές λιτότητας, την αντεργατική νομοθεσία και την προσπάθεια μιας αντισυνταγματικής αντι-μεταρρύθμισης από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Το Κίνημα Πέντε Αστέρων είχε μια ταυτότητα που δεν είχε προσδιοριστεί και μετακινείται διαρκώς, ενώ ο Σαλβίνι αντιπροσωπεύει τον κλασικό αντιδραστικό, έναν αντιδραστικό εθνικιστή που έρχεται από το παρελθόν. Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη.
Η ιταλική Κεντροαριστερά και η Ριζοσπαστική Αριστερά έχασαν 35 με 40 χρόνια, γιατί δεν κατάλαβαν και δεν μελέτησαν την αλλαγή μιας εποχής. Το αγαπημένο σύνθημα του Λένιν δεν ήταν «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ», αλλά «Σύντροφοι, διαβάζετε, διαβάζετε και συνεχίστε να διαβάζετε».
Στις προηγούμενες ευρωεκλογές κάναμε το μόνο σοβαρό εγχείρημα των τελευταίων ετών για να αντιστρέψουμε την κατάσταση με τη δημιουργία της «Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα», με την οποία καταφέραμε ένα πρώτο ικανοποιητικό αποτέλεσμα χάρις στην παρουσία και του Αλέξη Τσίπρα στην Ιταλία. Αμέσως μετά, τα μικροκόμματα και μικροομάδες της Αριστεράς με τις έριδες και τις μικρότητές τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν το ενωτικό αυτό εγχείρημα.
Στην Ιταλία από όλα τα κόμματα, και κυρίως τα κεντροαριστερά και αριστερά, το μήνυμα που φθάνει σε δραματικούς τόνους είναι η έλλειψη σοβαρότητας.
* Γιατί το λέτε αυτό;
Η άνοδος του Σαλβίνι και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων οφείλεται στην έλλειψη ενός σχεδίου από την Κεντροαριστερά και την Αριστερά. Το Δημοκρατικό Κόμμα παραμένει δέσμιο της προηγούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής του και τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκονται σε μια διαρκή διαμάχη. Με αυτό τον τρόπο δεν διευκολύνουν την ανάπτυξη μιας κοινότητας ανθρώπων, την ανοικοδόμηση της κοινωνίας που πλήττεται από την κρίση, την αναγέννηση μιας κοινωνίας στη σημερινή δύσκολη εποχή που ζούμε.
Δεν γίνεται να επαναλαμβάνουν παλιά συνθήματα και στερεότυπα λες και ζούμε στη δεκαετία του 1970. Ο καπιταλισμός μας οδηγεί σε ένα τρομακτικό πισωγύρισμα, λες και γυρίζουμε δύο αιώνες πριν πλήττοντας το δικαίωμα στην απεργία, τους μισθούς πείνας, την επέκταση των ωραρίων εργασίας για ένα κομμάτι ψωμί. Η ιταλική Κεντροαριστερά και Αριστερά δεν έχει ένα σχέδιο για το μέλλον και ειδικά η Αριστερά πηγαίνει σε διαδοχικές εκλογικές ήττες.
* Γιατί όμως ο κόσμος τρέχει πίσω από τον Σαλβίνι;
Γιατί οι πολίτες, οι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν το μάθημα της δημοκρατίας. Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν διαδοχικά από τρεις δημαγωγούς, πρώτα τον Μπερλουσκόνι, μετά τον Ρέντζι και τώρα τον Σαλβίνι, και πέφτουν πάντα στην παγίδα. Σε μια δημοκρατία οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι και όχι αυτοί που αρέσουν σε σένα και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Διαφορετικά δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά μια «δημοκρατούρα», μια αυταρχική δημοκρατία.
Η ιταλική Κεντροαριστερά και η Αριστερά, που θα έπρεπε να βοηθήσουν για να βγούμε από το τέλμα, επέλεξαν τη μετριοπάθεια και τον εκσυγχρονισμό ακολουθώντας τον «μπλερισμό» όταν αυτός είχε ηττηθεί. Ο «τρίτος δρόμος» είχε αποδειχθεί όταν ήταν μια αλητεία και αυτοί έτρεχαν από πίσω εγκαταλείποντας τις αξίες της Αριστεράς, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την ειρήνη και το κοινωνικό κράτος. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να ζούμε με τη στολή του Μάο στο ίδιο διαμέρισμα, αλλά όλοι θα πρέπει να έχουμε ίδιες ευκαιρίες, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, πρόσβαση στη μάθηση. Αυτή είναι η ισότητα για την οποία θα πρέπει να δώσει η Αριστερά τις μάχες της.
Η μεταρρυθμιστική Αριστερά, η Κεντροαριστερά, έγινε ένα συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας και της πολιτικής και η Ριζοσπαστική Αριστερά παρέμεινε προσκολλημένη στον αφαλό της αντί να κάνει αυτό που κάνατε στην Ελλάδα, δηλαδή να αξιοποιήσει τη θεωρία για να δημιουργήσει νέους τρόπους παρέμβασης για να αλλάξουν τα πράγματα.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά λέει ότι είναι στο πλευρό του κόσμου που πλήττεται από την κρίση, αλλά αυτός ο κόσμος ψηφίζει τη Λέγκα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, ούτε στην Ισπανία ή την Πορτογαλία.
Ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο υπάρχουν γιατί οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις εγκατέλειψαν τον κόσμο στη μοναξιά του, δεν πήγαν, όπως κάνατε εσείς, να βοηθήσουν κόσμο εκεί που είχε ανάγκη και να σταθούν δίπλα του. Στο τέλος τη μεταρρυθμιστική Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος την ψηφίζουν οι πλούσιοι και οι καλοστεκούμενοι και τη Ριζοσπαστική Αριστερά αυτοί που ξέρουν μόνο να καταγγέλλουν και να μην κάνουν τίποτα.
Εάν ο ταπεινός και φτωχός κόσμος δεν έχει σημείο αναφοράς την Κεντροαριστερά και την Αριστερά, σημαίνει ότι απέτυχαν. Άφησαν τις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, της Ρώμης, του Μιλάνου, του Τορίνου στους νεοφασίστες της CasaPound και της Forza Nuova. Εάν δεν μπορείς να αντιπαλέψεις τη ρητορική του Σαλβίνι, εγκαταλείπεις από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη κομμάτια της κοινωνίας στον Σαλβίνι.
