Της ΚΑΚΗΣ ΜΠΑΛΗ
Τις εικόνες της φρικαλέας εκμετάλλευσης των εργατριών στα εργοστάσια - παράγκες του Μπαγκλαντές τις έχουμε συνηθίσει. Όπως και τις βόμβες στη Βαγδάτη ή τους πνιγμένους πρόσφυγες στη Μεσόγειο. Για να φτάσουν στις δικές μας οθόνες πρέπει ο αριθμός των εκάστοτε νεκρών, όταν καίγεται ένα τέτοιο εργοστάσιο, όταν ανατινάζεται ένα αυτοκίνητο, όταν βουλιάζει ένα σαπιοκάραβο, να είναι τουλάχιστον διψήφιος, κατά... προτίμηση τριψήφιος. Στην περίπτωση των καμένων εργοστασίων, οι πιο ευαίσθητοι από εμάς μπορεί να κοιτάμε για μερικές μέρες την ούγια στα ρούχα που μας ενδιαφέρουν, να αποφεύγουμε το made in Bangladesh, αλλά μετά το ξεχνάμε.
Μόνο που δεν έχει πια καμία σημασία τι γράφει η ούγια. Δράματα - εγκλήματα σαν αυτά τα που συνηθίζονται στο Μπαγκλαντές συμβαίνουν και στην Εσπερία. Και περνάνε επίσης στα ψιλά.
Αυτό συνέβη και με την πυρκαγιά στο Πράτο, μια μικρή πόλη κοντά στη Φλωρεντία, με μια γιγάντια βιομηχανική περιοχή, το Μαρκολότο. Εκεί στις αρχές του Δεκεμβρίου, όταν οι βιοτεχνίες είχαν βάλει τις μηχανές τους στο φουλ για να εξυπηρετήσουν τη χριστουγεννιάτικη ζήτηση, πήρε φωτιά ο τριτοκοσμικός κοιτώνας ενός εργοστασίου καταμεσής του Πρώτου Κόσμου. Και κάηκαν επτά εργάτες. Όλοι Κινέζοι, ενδεχομένως «παράνομοι». Γι' αυτό και η είδηση δεν έφτασε ποτέ στα πρωτοσέλιδα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Τις επόμενες μέρες οι ιταλικές εφημερίδες έστειλαν τους ρεπόρτερ τους στην καρδιά της όμορφης, τουριστικής, αρχοντικής και πλούσιας Τοσκάνης, όπου ανακάλυψαν εκατοντάδες εργοστάσια με κοιτώνες, σαν αυτόν που κάηκε. Παραπήγματα με στοιβαγμένους Κινέζους εργάτες που δουλεύουν μέχρι και 18 ώρες την ημέρα, ράβοντας ρούχα made in Italy, κυρίως για την ευρωπαϊκή αγορά. Μόνο στο Πράτο δουλεύουν 30.000 Κινέζοι, το ένα τέταρτο από αυτούς χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλεια και με ακόμη πιο μικρά μεροκάματα από τους υπόλοιπους. Και ζουν πλάι στα εργοστάσια, σε κτήρια με αυτοσχέδιες ηλεκτρικές εγκαταστάσεις - επιρρεπείς στα ατυχήματα- και ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής.
«Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ιταλία» ήταν η αντίδραση της προέδρου της Βουλής. Η Λάουρα Μπολντρίνι δεν ήταν η μόνη που έπεσε από τα σύννεφα. Το ίδιο συνέβη με πολλούς πολιτικούς, καθώς και με την ηγεσία των συνδικάτων. Μόνο ο αστυνομικός διευθυντής του Πράτο δεν εξεπλάγη: «Μπορεί να ακούγεται κυνικό, αλλά περίμενα μια τέτοια τραγωδία» δήλωσε παραδεχόμενος, ταυτόχρονα, την αδυναμία των αρχών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. «Μέχρι να κλείσουμε μια παράνομη εταιρεία, ανοίγει η επόμενη. Είναι σαν να ζούμε στην Άγρια Δύση» σιγοντάρει κι ο τοπικός εισαγγελέας.
