Την ώρα που η γαλλική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τις δικαστικές επιπτώσεις της κρίσης, γίνονται γνωστά στοιχεία για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των συνεπειών της. Έτσι είναι σε εξέλιξη κύμα μηνύσεων πολιτών για τους χιλιάδες θανάτους από τον κορωνοϊό -μόνο την Τετάρτη, σύμφωνα με το ειδικό δικαστήριο που είναι αρμόδιο να κρίνει τους εν ενεργεία υπουργούς- κατατέθηκαν 63 μηνύσεις κατά μελών της κυβέρνησης για τη διαχείριση της κρίσης.
Στο στόχαστρο βρίσκονται ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ, οι υπουργοί Υγείας, Εσωτερικών, Εργασίας, Δικαιοσύνης αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάποιες περιπτώσεις στρέφονται και κατά της υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων και Υγείας, επί προεδρίας Φρανσουά Ολάντ, της Μαρισόλ Τουρέν, την περίοδο 2012 έως 2017.
Σε πολλούς η σημερινή κατάσταση θυμίζει το σκάνδαλο του μολυσμένου αίματος στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Όμως πλέον το νομικό πλαίσιο είναι διαφορετικό. Η εκτελεστική εξουσία, με το πρόσχημα της νομικής προστασίας των δημάρχων, έχει διασφαλίσει την αμνηστία υπουργών και κυβερνητικών αξιωματούχων απέναντι σε μηνύσεις προερχόμενες από μεμονωμένους πολίτες, συνδικάτα, συλλογικότητες, κ.α., και αφορούν κατηγορίες για “ακούσια ανθρωποκτονία”, “διακινδύνευση της ζωής τρίτου”, “μη συνδρομή ατόμου σε κίνδυνο”.
Την ίδια στιγμή έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Μελετών φέρνει στο προσκήνιο το πόσο καταλυτικά επέδρασε η πανδημία στην αύξηση και τη διεύρυνση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, με σαφές έμφυλο πρόσημο. Έτσι οι γυναίκες υπέφεραν περισσότερο από ό,τι οι άνδρες από τις οικονομικές και υλικές συνέπειες της πανδημίας. Οι συνθήκες “υπερπληθυσμού”, η μείωση των εισοδημάτων και η παύση της εργασίας καταγράφονται περισσότερο. Στις κατοικίες ζουν υπό δυσκολότερες συνθήκες, το 39% μοιράζεται τον χώρο με τα παιδιά τους ή άλλα μέλη της οικογένειας, ενώ το ίδιο ισχύει μόνο για το 24% των ανδρών.
Σε ό,τι αφορά τους μισθωτούς που εργάζονταν στην αρχή της κρίσης μόνο το 58% εργάζονται σήμερα ακόμη ύστερα από επτά εβδομάδες καραντίνας, που επέφερε, επιπλέον, και επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ γονέων και παιδιών. Το 18% όσων εργάζονται εξ αποστάσεως διαπιστώνουν επιδείνωση των σχέσεών τους με τα παιδιά τους από την αρχή της κρίσης.
Αλλά και οι νέοι βίωσαν δύσκολα την ίδια περίοδο. Μπορεί το 33% των 18 με 24 ετών να επέστρεψαν στους γονείς ή έναν συγγενή τους κατά την κρίση, αλλά το 39% δήλωσε ότι μειώθηκε το εισόδημά τους. Το 44% αισθάνεται απομονωμένο -ποσοστό που είναι το διπλάσιο σε σχέση με εκείνο προ της πανδημίας. Σε ό,τι αφορά στο θέμα της κατοικίας, ένα νοικοκυριό στα δέκα έζησε την περίοδο της καραντίνας σε συνθήκες “υπερπληθυσμού”, γεγονός που τη μετέτρεψε σε “δραματική εμπειρία”. Το 20% των νοικοκυριών δεν διαθέτουν “εξωτερικό χώρο” έναντι 4% των πιο πλούσιων.
