Η συναυλία «Ανατέλλω», στην οποία ο Γιάννης Αγγελάκας πρότεινε νέους καλλιτέχνες, δεν ήταν ακόμα ένα live του frontman από τις θρυλικές Τρύπες. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Ο κόσμος που γέμισε στις 11 και 12 Απριλίου τον πανέμορφο χώρο του Gazarte (και οι δύο συναυλίες ήταν sold out!) το διαπίστωσε από πρώτο χέρι.
Ο Γ. Αγγελάκας έδωσε άπλετο χώρο στο Παιδί Τραύμα, στη Sophie Lies και στους Turboflow3000 και αυτό που είδαν όσοι έκαναν τον κόπο να κατέβουν μέχρι το Γκάζι σίγουρα δεν τους απογοήτευσε. Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά με τους Turboflow3000 και το «Turbonation 5.0». Με τη Sci Fi River το τούρμπο άρχισε να... μοιάζει με τέχνη. «Όταν θα γίνουν όλα δικά μας, θα πάρω επιτέλους ένα καλό στρώμα», οι αγωνίες της GenZ σε λίγες αράδες και μερικά beat. Ακολούθησε μια μουσική διαδρομή βγαλμένη από τα μυθιστορήματα του Τζακ Κέρουακ, που κατέληξε σε προσκύνημα στον Άγιο Παύλο Σιδηρό, παρέα με μία γάτα κεραυνό. Μια τελευταία βόλτα στον ωκεανό και στο μυαλό πυροτεχνήματα. Μπας και η ματαιότητα δεν σκοτώσει τελικά τα όνειρα.
Η Sophie Lies στην αρχή φάνηκε να αναζητούσε τις λέξεις για να εκφράσει αυτά που αισθάνεται. Τελικά, αυτή ήταν σίγουρα μία λάθος εκτίμηση, αφού στους πρώτους στίχους έγινε αντιληπτό ότι ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να πει. Απότομα κρεσέντα και κοψίματα, παύσεις και ήρεμες μελωδίες. Το μονοπάτι που ακολούθησε διαπερνούσε την κοινωνική αβεβαιότητα χωρίς να την παραβλέπει, αλλά πάντα άφηνε μια γεύση αισιοδοξίας. Και εκεί που ήμασταν μεγάλα παιδιά πια, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας. Οι πρώτες νότες από τους «Πόθους» άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μας λίγο διαφορετικές, αλλά σε καμία περίπτωση ενοχλητικές. Μία στροφή ο ένας, μία στροφή η άλλη. Σαν ένα πινγκ πονγκ ανάμεσα σε διαφορετικές μουσικές γενιές. Ακολούθησε ο «Αέρας» της Sophie.
Και μετά ήρθε μία μέτρηση. Όχι αντίστροφη, αλλά ούτε συμβατή. Ένα, δύο, τρία, πέντε, πέντε, έξι, εφτά, οκτώ. «Θα μετρήσω ως το 10 και μπροστά μου θα σε δω» ακούστηκε από τον Τάσο Καρτέρη, και το Παιδί Τραύμα ήταν πλέον επί σκηνής. Έντονα τύμπανα, γρήγορο μπάσο, ποπ αλλά και κάπως σκοτεινά beat, ακόρντα που ξεκινούν από funky στοιχεία και καταλήγουν σε δυναμικές παραμορφώσεις. Εκεί στη μέση ένας τζίντερ που όταν δεν τραγουδάει τους ποιητικούς στίχους, χορεύει λίγο περίεργα, μα παραδόξως απόλυτα αρμονικά με αυτό που ακούς. Η διαστημική αποστολή τελείωσε με έναν έμπειρο συνοδοιπόρο. Ο Γ. Αγγελάκας ανέβηκε ξανά με τη «Δικαιοσύνη». «Νερατζιά», «Ακαταλαβίστικο» και «Πάτσι» (μαζί με Sophie Lies το τελευταίο) έδειξαν ότι η φωνή του Γιάννη κάνει το τέλειο τελειότερο. Το «Θ’ ανατέλλω» περίμενε καρτερικά για το κλείσιμο μίας σπάνιας βραδιάς με όλους τους συμμετέχοντες επί σκηνής.
Ο Γ. Αγγελάκας έκανε στην άκρη όχι ως παλαίμαχος, αλλά ως εν ενεργεία καλλιτέχνης που βλέπει κάτι. Βλέπει μια δίψα για δημιουργία, ένα δουλεμένο αποτέλεσμα, μια ανάγκη για έκφραση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μία εντελώς διαφορετική γενιά από τον ίδιο. Και σίγουρα αντικρίζει την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη στα μάτια τους, όταν τους βλέπει να ανατέλλουν...
ΥΓ.: Μετά από πρωτοβουλία των καλλιτεχνών η συναυλία ήταν προσβάσιμη σε Άτομα με Αναπηρία. Υπήρχε χώρος για την ασφαλή παραμονή τους, αλλά και υπερτιτλισμός, σε συνεργασία με την ATLAS E.P. Κάτι που μοιάζει με αυτονόητο μέσο διασκέδασης (η ψυχαγώγηση σε μία συναυλία) δεν είναι για όλους τους πολίτες. Πολλά συγχαρητήρια στους καλλιτέχνες, στην ATLAS E.P., στον χώρο Gazarte, στη διοργανώτρια Wild Rose Production και σε όποιον άλλο συνέβαλε σε αυτό το αποτέλεσμα.
