Με ξεκούρδιστη ορχήστρα μοιάζει η κυβέρνηση, η πρόθεση του πρωθυπουργού να αναζητήσει διεθνή ρόλο στην Ε.Ε. ή στο ΔΝΤ ανοίγει στο παρασκήνιο το ζήτημα της διαδοχής, ενώ ο προαναγγελθείς ανασχηματισμός την επομένη των ευρωεκλογών δημιουργεί παραλυτικά φαινόμενα. Όπως έλεγε κορυφαίος υπουργός σε συνομιλητή του, «δεν υπάρχει ομοιογένεια. Ο ένας υπουργός στρέφεται εναντίον του άλλου, ενώ δεν υπάρχει συντονιστικό κέντρο». Το δημοσίευμα του Εconomist, που έφερε τον Κυριάκο Μητσοτάκη μαζί με τον Μάριο Ντράγκι να παίζουν για μετακίνηση στην Ε.Ε., αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την επόμενη μέρα και τη δελφινολογία.
Η σχετική συζήτηση, παρασκηνιακή προς το παρόν και οπωσδήποτε σε πρώιμο στάδιο, εκ των πραγμάτων συνδέεται με τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας της Ν.Δ., ερώτημα που αναδείχθηκε με το εμβληματικό πλέον νομοθέτημα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Το ρήγμα που άνοιξε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στη βάση του κόμματος λειτουργεί αποσταθεροποιητικά και διευρύνεται από την παρατεταμένη ακρίβεια και την υποχωρητική πολιτική του Κ. Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά και στο Μακεδονικό.
Το ερώτημα της διαδοχής διαπλέκεται με το αν η Ν.Δ. και η κυβέρνηση θα παραμείνουν στη νεοφιλελεύθερη τροχιά που τις έβαλε ο Κ. Μητσοτάκης ή αν θα κάνουν δεξιά διόρθωση. Προς τη μία πλευρά δείχνουν η κυρίαρχη ακόμη μητσοτακική πτέρυγα και συστημικοί κύκλοι στην οικονομία και στα ΜΜΕ, για τους οποίους η περίοδος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι Ελντοράντο. Προς την άλλη κατεύθυνση δείχνουν η κεντροδεξιά βάση του κόμματος και όσοι την εκφράζουν, με κυρίαρχη τη φυσιογνωμία του Αντώνη Σαμαρά. Το ερώτημα πάντως θα τεθεί την επομένη των ευρωεκλογών ακόμη κι αν ο Κ. Μητσοτάκης παραμείνει, σε συνάρτηση όμως αυτή τη φορά με το αποτέλεσμα. Εν ολίγοις, ένα αρνητικό αποτέλεσμα, που περιγράφεται στο 28% με 29%, όπως δείχνουν τώρα οι μετρήσεις στην πρόθεση ψήφου, θα ανοίξει τον χορό αμφισβήτησης της ηγεσίας και της πολιτικής φυσιογνωμίας της Ν.Δ.
Ο Κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να κρατήσει την κεντροδεξιά βάση με την αντιΣΥΡΙΖΑ ρητορεία και με επιδοματική πολιτική για τα χαμηλά στρώματα, ενώ ασκούσε νεοφιλελεύθερη πολιτική στο πεδίο της οικονομίας και των δικαιωμάτων προκειμένου να εκφράσει το πολιτικό Κέντρο. Η πολιτική αυτή έφτασε στο όριό της (όσον αφορά το κομματικό ακροατήριο πάντα) με τα ελληνοτουρκικά, τον νόμο για τους μετανάστες και το Μακεδονικό και κυρίως με τη νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Αλλά και η οικονομική πολιτική, με την εκτεταμένη αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος της κοινωνικής πλειονότητας και των χαμηλών στρωμάτων και προς όφελος των μεγάλων συμφερόντων, όπως και η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και της Υγείας είναι μακριά από την κεντροδεξιά αντίληψη όπως εκφράστηκε από τον καραμανλισμό ή ακόμη και από τον Αντώνη Σαμαρά.
Νέα Δεξιά
Ο πρώην πρωθυπουργός τμηματικά καταθέτει μια ολοκληρωμένη πλατφόρμα και διαμορφώνει κοινωνικό και πολιτικό χώρο για μια ελληνική νέα Δεξιά εντός αλλά και εκτός της Ν.Δ. Το αν θα θελήσει να εκφράσει ο ίδιος τον χώρο που διαμορφώνεται, εφόσον υπάρξουν οι συνθήκες, είναι πάντα ένα ερώτημα για τον τελευταίο της παλιάς φρουράς των πολιτικών. Οι δύο πρόσφατες παρεμβάσεις του αφορούσαν η μία το αγροτικό ζήτημα σε σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική για το κλίμα, με την οποία έχει ευθυγραμμιστεί η κυβέρνηση, και η δεύτερη το Κυπριακό.
Με τις θέσεις του για το αγροτικό ο Αντ. Σαμαράς απευθύνεται ξανά στη συντηρητική βάση του κόμματος, ενώ παράλληλα συνδέει την εγχώρια και ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική με τη woke ατζέντα και την αντιμετώπιση από την Ε.Ε. της κλιματικής κρίσης. Για παράδειγμα, επισημαίνει ότι δεν μπορεί η Ε.Ε. να βάζει περιορισμούς στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων από τις χώρες-μέλη με ποιοτικά και οικολογικά κριτήρια την ώρα που αφήνει ανεξέλεγκτες τις εισαγωγές δίχως προδιαγραφές από χώρες εκτός Ευρώπης, με ευνοημένη την Τουρκία. Έτσι όμως σταδιακά αμφισβητεί τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην οικονομία όπως ασκείται με περιβαλλοντικά προσχήματα από το ιερατείο της Ε.Ε.
Ο Αντ. Σαμαράς θυμίζει το Κυπριακό λίγο πριν από την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην Άγκυρα. Φυσικά, επιμένει στη θέση του ότι «δεν συζητάς με πειρατές». Η υπενθύμιση όμως του Κυπριακού είναι ακόμη ένα αγκάθι για τον Κ. Μητσοτάκη. Εν ολίγοις, προειδοποιεί ότι η περαιτέρω εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν μπορεί να γίνει με το να βγει από την ατζέντα των ελληνοτουρκικών το Κυπριακό, όπως επιθυμεί η τουρκική πλευρά, που αντιμετωπίζει σαν ενιαίο τον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσόγειου και του Αιγαίου και πιέζει την ελληνική κυβέρνηση για υποχωρήσεις σε όλο το φάσμα.
Κάπου εδώ το παιχνίδι γίνεται μεγαλύτερο. Στην πρώτη του τετραετία ο Κ. Μητσοτάκης δεν προχώρησε στην επίλυση των ελληνοτουρκικών με τις αναπόφευκτες υποχωρήσεις, αφού θα ήταν πολιτική αυτοκτονία. Στη δεύτερη τετραετία το ζήτημα συναρτάται από το γεωπολιτικό παιχνίδι των ΗΠΑ και τις σχέσεις τους με την Τουρκία, που έχουν διακυμάνσεις. Το τι πιέσεις θα ασκηθούν από ΗΠΑ και Γερμανία είναι ακόμη άγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι η σαμαρική πτέρυγα είναι έτοιμη να φτάσει στα άκρα στην περίπτωση που οι υποχωρήσεις ξεπεράσουν τον εν κρυπτώ αφοπλισμό των νησιών και αποκτήσουν απτό χαρακτήρα.
