Δύο μήνες πριν τις ευρωεκλογές, η κυβέρνηση τα έχει χαμένα: το κοινωνικό κλίμα αλλά για πρώτη φορά και οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση, ενώ διαφαίνεται η τάση αντιστροφής της πολιτικής δυναμικής που θα βάλει τέλος στην πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δέκα μήνες μετά τον θρίαμβο του 41%, το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Τα γεγονότα αποδείχθηκαν πεισματάρικα: Παρατεταμένη ακρίβεια, υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας, δύο περιβαλλοντικές καταστροφές -από πυρκαγιές και πλημμύρα-, πέντε απομακρύνσεις υπουργών, έξαρση της εγκληματικότητας και κραυγαλέα ανικανότητα μιας αστυνομίας προσανατολισμένης στην κοινωνική καταστολή, αποκαλύψεις για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του, σκάνδαλο διαρροής προσωπικών δεδομένων, σύγκρουση με μέχρι πρότινος στυλοβάτες του συστήματος, με εμπλοκή της πρωθυπουργικής συζύγου. Για το δεξιόστροφο κοινό υπάρχουν κι άλλα: γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, νομιμοποίηση μεταναστών, το Μακεδονικό που εκδικείται, χαμηλής έντασης αντιπαράθεση με την Εκκλησία. Τα αρνητικά γεγονότα και η κραυγαλέα ανικανότητα της κυβέρνησης είναι τέτοιας πυκνότητας που ακόμη και η επικοινωνιακή της υπεροπλία, που είναι το μόνο που ακόμη διατηρεί, αδυνατεί να τα αντιπαρέλθει και να τα αποκρύψει ή τουλάχιστον ως έναν βαθμό. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο, παρά τις φιλότιμες, μέχρι αυτοθυσίας ενίοτε, προσπάθειες των ενσωματωμένων «δημοσιογράφων».
Απελπισμένος αυτοαναιρείται
Ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας που προσέδωσε στις ευρωεκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης γύρω από τον ίδιο -«πίσω από το ψηφοδέλτιο κρύβεται το όνομά μου»-, εκλαμβάνεται σαν πράξη απελπισίας. Το όνομα Μητσοτάκης ποτέ δεν ήταν το ισχυρότερο brand στην κεντροδεξιά παράταξη. Το εάν θέτοντας τον εαυτό του στο επίκεντρο συγκρατήσει κεντρώους ψηφοφόρους είναι αμφίβολο, πάντως είναι αρκετά πιθανό να απελευθερώσει δεξιούς ψηφοφόρους που δεν θα καταψηφίσουν Ν.Δ. αλλά Μητσοτάκη.
Παράλληλα, θέτει διλήμματα που μετά από μερικές ημέρες τα αναιρεί. Η διαβεβαίωση που έδωσε, απαντώντας στον Στέφανο Κασσελάκη, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, προκειμένου να δείξει πολιτική αυτοπεποίθηση, ακυρώνει τον εκβιασμό τής «αποσταθεροποίησης της χώρας» από ένα αρνητικό για τον ίδιο αποτέλεσμα. Ή η χώρα θα αποσταθεροποιηθεί με ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών πριν τη λήξη ή η χώρα δεν κινδυνεύει από τον Κασσελάκη και οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Και τα δύο δεν γίνεται να ισχύουν. Το κυριότερο είναι ότι τα ψευτοδιλήμματα περί αποσταθεροποίησης και συμφερόντων που θέλουν το κακό της οικογένειας τα απορρίπτει το ίδιο το δεξιό κοινό, στο οποίο απευθύνονται, σε ένα ποσοστό 40%.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφεύγει σε αυτό που γνωρίζει καλύτερα: προπαγάνδα, παραπλάνηση, ψέματα. Αλλά το να προσπαθεί να συνδέσει τον Στέφανο Κασσελάκη με τον Κυριάκο Βελόπουλο, σε μια παρωδία της παλιάς θεωρίας των δύο άκρων, για να ξεπεράσει την κοινωνική κατακραυγή για τα Τέμπη, είναι αστείο, όπως και το να επαναφέρει τον «τρόμο του 2015» που συχνά πυκνά επικαλούνται υπουργοί του στα τηλεοπτικά παράθυρα. Οι εξομολογήσεις τού Σόιμπλε, που αποκαλύπτει ότι το δημοψήφισμα ήταν ευφυής πολιτικός ελιγμός και δεν έθεσε σε διακινδύνευση την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, απονομιμοποιεί αναδρομικά την τερατώδη προπαγάνδα του συστήματος.
Για να αντιμετωπίσει τον Στέφανο Κασσελάκη η κυβερνητική προπαγάνδα καταφεύγει σε επιχειρήματα του είδους ότι «απευθύνεται σε απολιτίκ κοινά». Η πρόκληση για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι πράγματι να στείλει στις κάλπες απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα ψηφοφόρους που προτιμούσαν την ημέρα των εκλογών να πάνε για μπάνιο. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του επιτυχημένου νέου επιχειρηματία και δεινού χρήστη των νέων μορφών επικοινωνίας Στέφανου Κασσελάκη προσελκύει νεανικά κοινά και δεν τρομάζει τους ακροκεντρώους. Μετά την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, η κυβερνητική προπαγάνδα δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως φόβητρο για τους δεξιούς ψηφοφόρους. Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να αντιμετωπίσει τον Κασσελάκη στο γήπεδό του με περιοδείες και επαφή με τον κόσμο καταλήγει σε ευτράπελα του είδους «πεθαίνω για σένα». Είναι ενδεικτικό ότι γαλάζιοι βουλευτές λένε στις κατ’ ίδιαν συνομιλίες τους ότι «τα ποσοστά του Κασσελάκη θα εκπλήξουν».
Στην ευρύτερη Αριστερά και Κεντροαριστερά το τοπίο ξεκαθαρίζει με την ολική επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως δυνάμει εναλλακτικής λύσης στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αφού εξάντλησε τη χρησιμότητά του για το σύστημα ως πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., παραμένει εγκλωβισμένος στις υποκλοπές και στα οργανωτικά τερτίπια δίχως πολιτική δυναμική έστω δεύτερου κόμματος. Ο Στέφανος Κασσελάκης ξεκαθάρισε ότι δεν θα συνεργαστεί μαζί του.
Διεργασίες στην Ακροδεξιά
Το κρίσιμο ερώτημα είναι πάντα η ενίσχυση στο δεξί άκρο του πολιτικού συστήματος. Οι διαρροές από τη Ν.Δ. είναι από τα δεξιά της και κατευθύνονται προς τα ακροδεξιά, κυρίως προς την Ελληνική Λύση και λιγότερο τη Νίκη, ενώ αρχίζει να διαφαίνεται σαν έκπληξη των ευρωεκλογών το κόμμα της Αφροδίτης Λατινοπούλου. Στη Μακεδονία, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Ελληνική Λύση ξεπερνά το ΠΑΣΟΚ και διεκδικεί την τρίτη θέση μετά τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.. Ακόμη και αν οι Σπαρτιάτες αποδεκατιστούν μετά τη δικαστική εξέλιξη το ποσοστό τους θα παραμείνει στην Άκρα Δεξιά. Το ενδεχόμενο τα ακροδεξιά κόμματα να αθροίσουν ποσοστό κοντά στο 20% είναι βάσιμο και διαμορφώνει νέους όρους για το μετεκλογικό σκηνικό. Μέχρι στιγμής πρόκειται καθαρά για ψήφο διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει φορέας με ολοκληρωμένη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα νέας Δεξιάς ευρωπαϊκού τύπου. Ο Κυριάκος Βελόπουλος έχει καταγγελτικό λόγο. Ο Δημήτρης Νατσιός, που έχει ολοκληρωμένες θρησκευτικο-πατριωτικές θέσεις, δεν αναπτύσσει δυναμική. Αλλά, ως γνωστόν, η πολιτική αποστρέφεται το κενό.
