Να 'μαστε πάλι εδώ, Αντρέα... Από φράγκα στεγνοί. Από εκλογές, πάλι, χορτάτοι. Από δημοκρατία το ψάχνουμε. Γιατί, φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, αν σου πουν τα καρακόλια απαγορεύονται οι εκλογές, είσαι υποχρεωμένος να μην τις κάνεις...
Είμαι γέρος, συνταξιούχος. Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι είμαι ένα βάρος για το κράτος και την κοινωνία. Πολλοί πρωθυπουργοί βάζουν υπογραφές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε για να πληρωθούν οι συντάξεις μας. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι να αυτοκτονήσω για να ελαφρύνω το κράτος...
Είχαμε τα Μνημόνια που μας προκαλούσαν οργή, μερικές φορές στον καθ' ημέραν βίο και κατάθλιψη, τώρα μας ήρθαν κι αυτά τα δικά μας και πάμε για καραμπινάτη κατάθλιψη. Κι επειδή το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη και μερικοί θέλουν κατασπαράξουν τον Αλέξη, έχω να πω μερικά σουρεαλιστικά...
"Τα πράγματα είναι ζόρικα κι εμείς ασθενικοί" έλεγε ο Σαββόπουλος. Κυκλοφορώ με το τραμ είκοσι ώρες το είκοσιτετράωρο. Στο σπίτι δεν μπορώ να καθίσω. Η Σούλα με κοιτάζει σαν να είμαι δαρμένο σκυλί. Στο βλέμμα της βλέπω τον πόνο και τη συμπόνοια για τον άντρα που νιώθει πως έχει ματαιωθεί...
"Ακούω τρίξιμο δοντιών" λέει ο Σολωμός. Όλοι ζορίζονται, σύντροφοι. Και αυτοί του Ναι και αυτοί του Όχι. Το θέμα είναι, όπως είπε ο Αλιέντε, πως δεν είναι δικό μας το πεδίο, το παραλάβαμε. Ο Αλιέντε πλήρωσε το ναρκοθετημένο πεδίο με τη ζωή του και ο λαός της Χιλής με μια εγκληματική ...
"Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται πολλοί, κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει. Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό, που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη", λέει το τραγούδι... "Εκεί ξεχνάει κι ο Θεός για να σε δει κοιτάς και δεν υπάρχει ανθρώπου μάτι...
