Το φοβισμένο και λασπερό μένος

Το θρασύ κλάμα

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η παγίδευση στην ηττοπάθεια και την ενοχή είναι ένα τέλειο τέχνασμα μιας χοντροκομμένης, κακομαθημένης και θρασείας βουλιμίας για την εξουσία, η οποία αντιπολιτεύεται με το βαθύ σύστημα που διαθέτει

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι επαναλήψεις

Ο Μητσοτάκης είχε επιλεγεί από τη Ν.Δ. περισσότερο ως αντι-Ανδρέας, ως το όχημα που θα μπορούσε να αποκαθηλώσει από την εξουσία τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, παρά ως εσωκομματικά αγαπητός, βέρος δεξιός.

Τα πανηγύρια αργότερα

“Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, τον πόλεμο τον χάνει”, λέει ο γνωστός στίχος. Αν οφείλουμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε και εκτός πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα, όσα φωτεινά σημεία κι αν βλέπει κανείς σ’ αυτή, μόνο ρόδινη δεν είναι...

Το Μηδέν και η κούραση

Στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τους διευθυντές στις σχολικές μονάδες πολλοί βουλευτές ανέσυραν από τα αρχεία τους καταγγελίες είτε του ΠΑΣΟΚ για τη Ν.Δ. είτε της Νέας Δημοκρατίας για το ΠΑΣΟΚ, όπου ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για «κομματικούς εγκάθετους» στα διάφορα πόστα της εκπαίδευσης.

Το χαντάκι και το "χοπ"

Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου κανένα πρόβλημα εμπιστοσύνης σε όσους μας εκπροσωπούν στη διαπραγμάτευση. Και ο Τσακαλώτος με την ομάδα του, και ο Τσίπρας με τους επιτελείς, είναι πια και έμπειροι, και πονηρεμένοι, και σταθεροί, και ευέλικτοι.

Η μάχη των αρχηγών

Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει με κατάρες, ούτε με ευχές. Δύο κόμματα συγκρούονται βασικά σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. Με τους συμμάχους του το καθένα. Και, όσο κι αν σε κάποιους κακοφαίνεται, η σύγκρουση εκφράζεται από δυο πρόσωπα.

Η μέσα βρισιά

Πρώτα απ’ όλα είναι δυσάρεστες οι συμφωνίες, άρα είναι εύκολο κανείς να παντρευτεί και οικειοποιηθεί τη διεσπαρμένη και πολύπλευρη λαϊκή δυσανεξία. Γιατί να θέλει να «εκβιάσει» κάτι πιο πολύ και ριζικό;

Το σανό και η σκιά του όνου

Πώς επιβιώνει η «μεταφορά περί σανού» σε αστούς, που η μόνη τους παράσταση από την αγροτική οικονομία και την ύπαιθρο είναι κάποια τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ; Σε κατοίκους της πόλης που θεωρούν άγρια ζούγκλα τις χιλιοκατουρημένες αθηναϊκές πρασιές, που θεωρούν περίπου θηρία τα ισπανικά κόκερ και που ζουν την περιπέτεια με πίτσες και μπίρες στη ζεστή μπεζ πολυθρόνα;

Με τη συνδρομή της Αγίας Ελένης

Τέλος πάντων, επί τη ευκαιρία, και χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλω κανέναν, ας κοιτάξει ο τυχόν εκπρόσωπος της κυβέρνησης, που τυχόν θα τιμήσει το σκήνωμα, να εκμεταλλευτεί την περίσταση. Διότι ο Θεός των Ελλήνων δεν κάνει, απ’ όσο ξέρω, διακρίσεις μεταξύ δεξιών και αριστερών, πιστών και μη, εθνικοφρόνων και μη.

Γεύση από ραδίκια

Να η νέα κατάσταση. Η Αριστερά έχει την ευθύνη πια όχι μόνο για τον εαυτό της, τα κινήματα, την ιδεολογία. Αλλά για τη χώρα. Αυτό είναι σήμερα κυρίαρχο, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Και δεν μιλάμε για εξουσία με όρους κάποιας επανάστασης, αλλά με όρους δημοκρατικής τάξης, σεβασμού των νόμων, αποδοχής της συνέχειας του (αστικού) κράτους.

Η σύγχρονη προϊστορία στη Γαλλία

Μια ανεξήγητα βίαιη συμπλοκή στα φανάρια, ένα εγκληματικό σχόλιο στο FB. Έτσι, οι αναλύσεις ποσοστών Μακρόν - Λεπέν, οι πιθανολογήσεις, οι αναλύσεις στις θέσεις και τις πριμοδοτήσεις των υπολοίπων που μειοψήφησαν διαχειρίζονται μια ύλη έξω από την πραγματικότητα.

Άλλο ηθικό πρότυπο

Αυτές τις απλές αρχές δείχνει να λησμονεί, για προφανείς μικροπολιτικούς ψηφοθηρικούς λόγους, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μάλιστα ως "μεταρρυθμιστής" αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης όταν σπεύδει να χαρακτηρίσει όχι μόνο "πολιτικό ολίσθημα" αλλά και... "εθνικό σφάλμα" (!) την υπερώριμη συζήτηση για τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας - Πολιτείας στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης.

Να ξανασυναντηθούμε με τις αυταπάτες μας

Με τόσα που έχουμε περάσει ώς τώρα, με τις κυβερνήσεις των «άλλων», αλλά και με τη δική μας, όλα αυτά μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά. Να δούμε, λένε συλλογισμένοι πολλοί άνθρωποι, που έχει τρομάξει το μάτι τους με όσα κλείνουν, μένοντας ανοιχτά. Εκτός από τους εγχώριους, που κάθε μέρα κατασκευάζουν άλλη μια ιστορία της πλερέζας, προσπαθώντας να συντηρήσουν το κλίμα ανασφάλειας και φόβου, και οι έξω δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι.

Η χούντα είναι κάτι πιο ευρύ και προσωπικό, από την επέτειο

Αλλά και μετά τη χούντα, για δύο - τρία χρόνια, η κεκτημένη καταπίεση διαρκούσε. Οι εκθέσεις «ιδεών», όπως και κάθε κείμενο, έπρεπε να γράφονται σε μια αρχαΐζουσα γλωσσική πολιτική ορθότητα, γεμάτη οίος, οία, οίον, διάστικτη από δοτικές, μια γλώσσα δοκιμασίας, που μιλούσε για τον εαυτό της, που πέταγε έξω και τον αναγνώστη, και τον συγγραφέα της.

Ο τελευταίος Απρίλης του Ηλία του ράφτη

Χαράματα, σουρώνει η άνοιξη στην οδό Θερμοπυλών, οι φράχτες σφίγγονται ο ένας κοντά στον άλλο, και ξαφνικά τρυπάει την οθόνη ο Ηλίας. Ο ράφτης της γειτονιάς, που μας μπαλώνει τα παντελόνια παρατείνοντας την παλιά ζωή τους, ενώ μιλάει για μια νέα ζωή. Τρέχει, αν και ξέρει ότι θα χάσει την κούρσα, δεν γεννήθηκε για πρωταθλητής, για ράφτης γεννήθηκε...

Αλλά ΠΟΙΟΣ το λέει

Εν αρχή είναι τα κανόνια. Μπορεί να έχεις όσες οβίδες θέλεις -επιχειρήματα, αλήθειες, αντιφάσεις του αντιπάλου, συγκεκριμένο, μετρήσιμο έργο. Αλλά όταν όλα τα κανόνια μεγάλου βεληνεκούς τα κατέχουν οι άλλοι, κι εσύ αρκείσαι σε κανονάκια, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Πάσχα, πένθος, πάθος

Αργότερα ομολόγησα στον εαυτό μου τη δομική ανασφάλεια που μου κληροδότησε αυτή η σύλληψη. Ανέπτυξα έναν περίεργο προστατευτισμό προς τα μικρότερα αδέλφια μου, προς μια παιδική και μπερδεμένη έννοια της οικογένειας. Έπρεπε να ψωνίζω τα οικογενειακά τρόφιμα -σε τρεις δόσεις, αφού ήταν βαριά και ο δρόμος από το μπακάλικο μακρύς.

Η ευθανασία του ρεαλισμού

Αν λάβουμε υπόψη τους συσχετισμούς, τη λεπτή κατάσταση της οικονομίας, την πολιορκία από όλο τον καλό κόσμο στο εσωτερικό, που περιμένει πώς και πώς να τιναχτεί στον αέρα η διαπραγμάτευση, μπορούμε να σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση τα κατάφερε...

Όνειρα...

Η αλήθεια είναι ότι το κέντρο των συλλογικών μας προτύπων μετατοπίστηκε σταδιακά από την Ανατολή στη Δύση, ιδίως τα τελευταία χρόνια με τις ολυμπιακές και χρηματιστηριακές φαντασιώσεις του ιδιότυπου ελληνικού παρακαπιταλισμού...