Μια ανεξήγητα βίαιη συμπλοκή στα φανάρια, ένα εγκληματικό σχόλιο στο FB. Έτσι, οι αναλύσεις ποσοστών Μακρόν - Λεπέν, οι πιθανολογήσεις, οι αναλύσεις στις θέσεις και τις πριμοδοτήσεις των υπολοίπων που μειοψήφησαν διαχειρίζονται μια ύλη έξω από την πραγματικότητα.
Αυτές τις απλές αρχές δείχνει να λησμονεί, για προφανείς μικροπολιτικούς ψηφοθηρικούς λόγους, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μάλιστα ως "μεταρρυθμιστής" αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης όταν σπεύδει να χαρακτηρίσει όχι μόνο "πολιτικό ολίσθημα" αλλά και... "εθνικό σφάλμα" (!) την υπερώριμη συζήτηση για τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας - Πολιτείας στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης.
Με τόσα που έχουμε περάσει ώς τώρα, με τις κυβερνήσεις των «άλλων», αλλά και με τη δική μας, όλα αυτά μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά. Να δούμε, λένε συλλογισμένοι πολλοί άνθρωποι, που έχει τρομάξει το μάτι τους με όσα κλείνουν, μένοντας ανοιχτά. Εκτός από τους εγχώριους, που κάθε μέρα κατασκευάζουν άλλη μια ιστορία της πλερέζας, προσπαθώντας να συντηρήσουν το κλίμα ανασφάλειας και φόβου, και οι έξω δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι.
Αλλά και μετά τη χούντα, για δύο - τρία χρόνια, η κεκτημένη καταπίεση διαρκούσε. Οι εκθέσεις «ιδεών», όπως και κάθε κείμενο, έπρεπε να γράφονται σε μια αρχαΐζουσα γλωσσική πολιτική ορθότητα, γεμάτη οίος, οία, οίον, διάστικτη από δοτικές, μια γλώσσα δοκιμασίας, που μιλούσε για τον εαυτό της, που πέταγε έξω και τον αναγνώστη, και τον συγγραφέα της.
Χαράματα, σουρώνει η άνοιξη στην οδό Θερμοπυλών, οι φράχτες σφίγγονται ο ένας κοντά στον άλλο, και ξαφνικά τρυπάει την οθόνη ο Ηλίας. Ο ράφτης της γειτονιάς, που μας μπαλώνει τα παντελόνια παρατείνοντας την παλιά ζωή τους, ενώ μιλάει για μια νέα ζωή. Τρέχει, αν και ξέρει ότι θα χάσει την κούρσα, δεν γεννήθηκε για πρωταθλητής, για ράφτης γεννήθηκε...
Εν αρχή είναι τα κανόνια. Μπορεί να έχεις όσες οβίδες θέλεις -επιχειρήματα, αλήθειες, αντιφάσεις του αντιπάλου, συγκεκριμένο, μετρήσιμο έργο. Αλλά όταν όλα τα κανόνια μεγάλου βεληνεκούς τα κατέχουν οι άλλοι, κι εσύ αρκείσαι σε κανονάκια, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Αργότερα ομολόγησα στον εαυτό μου τη δομική ανασφάλεια που μου κληροδότησε αυτή η σύλληψη. Ανέπτυξα έναν περίεργο προστατευτισμό προς τα μικρότερα αδέλφια μου, προς μια παιδική και μπερδεμένη έννοια της οικογένειας. Έπρεπε να ψωνίζω τα οικογενειακά τρόφιμα -σε τρεις δόσεις, αφού ήταν βαριά και ο δρόμος από το μπακάλικο μακρύς.
Αν λάβουμε υπόψη τους συσχετισμούς, τη λεπτή κατάσταση της οικονομίας, την πολιορκία από όλο τον καλό κόσμο στο εσωτερικό, που περιμένει πώς και πώς να τιναχτεί στον αέρα η διαπραγμάτευση, μπορούμε να σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση τα κατάφερε...
Η αλήθεια είναι ότι το κέντρο των συλλογικών μας προτύπων μετατοπίστηκε σταδιακά από την Ανατολή στη Δύση, ιδίως τα τελευταία χρόνια με τις ολυμπιακές και χρηματιστηριακές φαντασιώσεις του ιδιότυπου ελληνικού παρακαπιταλισμού...
Δεν είναι απλώς η Ν.Δ. Είναι κάτι πιο διευρυμένο, μια λαθραντίληψη, το εθιμικό υπόστρωμα της πραγματικότητας και όχι απλώς ο νεοφιλελεύθερος εκφωνητής της. Αυτή η δυσαναλογία εκφώνησης (τα στερεότυπα και άχρηστα που λένε με εκπληκτική επιθετικότητα πολλά αντιπολιτευόμενα στελέχη) με το βαθύ υπόστρωμα παραδοχών, αυτονόητων, συνηθειών, ώσεων κ.λπ.
Αυτό -η αριστερή αποτυχία- είναι εκ των ων ουκ άνευ, όχι μόνο για να επανέλθουν στα πράγματα αλλά και για να μπορέσουν να επιβάλουν σαρωτικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με πρόσχημα ότι παρέλαβαν καμένη γη. Με πιο απλά λόγια, να τελειώσουν τη δουλειά, για την οποία ξεκίνησαν όλα πριν από εφτά χρόνια.
Δεν μιλάμε για την κριτική, ή και για την πολεμική, αν καταλαβαίνετε. Η κριτική και η πολεμική έχουν κανόνες, ήθος, υπογραφή. Μιλάμε για την γκρίνια, την οποία ο μεγάλος παιδαγωγός Μακαρένκο θεωρούσε εχθρό κάθε ζωντανής κολλεκτίβας. Και δεν πρόκειται για φαινόμενο τωρινό...
Παράτησα στη μέση το αχανές δεκαπεντασύλλαβο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, έκανα υπόκλιση και κατέβηκα από την έδρα. Εάν δεν είχα την ενοχή, κανείς, πλην της μάνας μου, που προσπάθησε πολλές μέρες να με κάνει να το αποστηθίσω, δεν επρόκειτο να καταλάβει ότι απήγγειλα το μισό ή το ένα τρίτο της απέραντης και βροντώδους στιχοποιίας.
Πρώτη φορά έβλεπα έναν διδάσκοντα τόσο κοντά στους φοιτητές, χωρίς όμως να κολακεύει τις ευκολίες μας, χωρίς τον λαϊκισμό μιας ασπόνδυλης εγγύτητας. Είδα τη δουλειά του. Τέμπερες ενός σκληρού ρεαλισμού ταπεινών πραγμάτων. Κοπίδια, ένα κλαδευτήρι, πένσες, μολύβια. Σκιές καθαρές, ψαγμένη ακρίβεια, όχι «από πάνω», με μια μηχανική επιδεξιότητα, αλλά «από μέσα», από τα σπλάχνα της επιφάνειας, από την καρδιά της χειρονομίας. Μια αναμέτρηση σώματος που πρέπει να ταλαντεύεται σταθερά, αλλά επίφοβα.
Τέλος πάντων, όλα τα παιδιά στην πίστα της αξιολόγησης - την οποία πάντως πιο εύκολη τη φανταζόμασταν πριν από λίγο καιρό. Κι εμείς; Πού είμαστε εμείς σ’ αυτό το άγριο πανηγύρι; Είναι δουλειά μόνο του Τσακαλώτου, του Χουλιαράκη, του Τσίπρα; Εμείς θεατές; Κάτι σαν δύσκολο ματς του ΠΑΟΚ να πούμε, κατεβαίνει ο Τσακαλώτος, μπαίνει στην περιοχή, τον ανατρέπει ο Σόιμπλε, ο διαιτητής δεν δίνει το πέναλτι κι εμείς από την κερκίδα γιουχάρουμε, βρίζουμε, αποδοκιμάζουμε; Τρώμε γκολ και σωπαίνουμε; Βάζουμε γκολ και παίρνουμε φωτιά;
