Την εκτίμηση ότι ο δημοκρατικός κόσμος του Πειραιά δυσφορεί με την παρέμβαση Μαρινάκη στις υποθέσεις του δήμου εξέφρασε ο υποψήφιος δήμαρχος, Ν. Μπελαβίλας υπογραμμίζοντας ότι με τη στήριξη της παράταξης “Πειραιάς για όλους” ο “ολιγάρχης” θα πρέπει “να τελειώσει την επομένη των εκλογών”.
“Η εμπλοκή της ολιγαρχίας στη διακυβέρνηση του Δήμου Πειραιά θα τελειώσει την επομένη των εκλογών, με το ένα ή το άλλο σενάριο, με όποιο αποτέλεσμα” υπογράμμισε ο Ν. Μπελαβίλας σημειώνοντας ότι η δραστηριοποίηση Μαρινάκη “θυμίζει πόλεις τύπου Φαρ Ουέστ”. Ο Ν. Μπελαβίλας έκανε, μάλιστα, λόγο για φαινόμενο “ασύλληπτο ιστορικά” και “επικίνδυνο”, όπου ο Β. Μαρινάκης εμφανίζεται να εμπλέκεται στη διοίκηση του δήμου ως “εγώ θέλω τη δημαρχιακή καρέκλα χωρίς να εκτίθεμαι ο ίδιος, ορίζοντας αντ’ εμού άλλον”.
Αναλύοντας τη σύνθεση του εκλογικού σώματος στον Πειραιά, ο Ν. Μπελαβίλας σημείωσε πως "υπάρχουν δύο πυρήνες: Ο ένας είναι τα υπολείμματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου μαζί με τον πρώην δήμαρχο Χρ. Αγραπίδη, που θα μείνουν μέχρι τέλους δίπλα στον Μαρινάκη. Υπάρχει άλλος ένας σκληρός πυρήνας χούλιγκαν -όχι Ολυμπιακοί, χούλιγκαν- που επίσης θα μείνουν”. Ωστόσο, διέκρινε ότι “ο ευρύς κόσμος του Ολυμπιακού είναι ενοχλημένος” από την τακτική Μαρινάκη, όπως και ο “ευρύς κόσμος του δημοκρατικού τόξου”.
Στο πλαίσιο του προγράμματός του ο Ν. Μπελαβίλας θέτει ψηλά στην ατζέντα τη “συγκατοίκηση”, όπως τη χαρακτηρίζει, με την COSCO, που θα διαρκέσει ακόμη 50 χρόνια. Γι' αυτόν τον λόγο προτάσσει ότι “πρέπει να στήσουμε μία σχέση win-win”, “να ανασυστήσουμε μία εταιρική σχέση διεκδίκησης και συνδιαχείρισης του λιμανιού, που ανήκει στην πόλη”.
Ενώ μιλώντας για την ανάγκη ανάδειξης των τοπόσημων και ως σημεία αναφοράς για τους τουρίστες, ο Ν. Μπελαβίλας προέταξε την ανάγκη ανάδειξης του μουσείου ενάλιων αρχαιοτήτων που “μπορεί να αποφορτίσει τη ροή προς την Ακρόπολη, να τη διαχύσει σε όλο το λεκανοπέδιο, όχι μόνο στον Πειραιά”. “Είναι ένας στόχος που πρέπει να δούμε σε μητροπολιτικό επίπεδο και υποθέτω ενδιαφέρει και την κινεζική διαχείριση του λιμανιού” σημείωσε.
Παράλληλα υπενθύμισε τη βαριά ιστορία του Πειραιά όχι μόνο ως λιμανιού, αλλά και ως περιοχής με “παραγωγική ενδοχώρα”, όπως τη χαρακτήρισε, για να σημειώσει ότι “το στοίχημα είναι να αναβιώσουμε τον Πειραιά και να λειτουργήσει ως η παραγωγική ενδοχώρα του ισχυρού του λιμένα, αυτό που είχε συμβεί επί δύο αιώνες”.
Στο σκέλος της αξιοποίησης των δημόσιων χώρων ο Ν. Μπελαβίλας υπενθύμισε τις μελέτες επί εποχής Αντώνη Τρίτση, που είχαν εκπονηθεί από το το 1982 και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, για τη δημιουργία του μεγάλου αρχαιολογικού περιπάτου. Υπογράμμισε, μάλιστα, ότι και πιο πρόσφατα, το 2002 και το 2006, το "Λιμάνι της Αγωνίας” “είχε ολοκληρωμένες προτάσεις για τα αστικά πάρκα”.
Στάθηκε ιδιαίτερα στο ζήτημα του πρασίνου, μιας και ο Πειραιάς έχει 1,5 τετραγωνικό μέτρο πρασίνου ανά κάτοικο, ενώ στις γειτονιές περιορίζεται στο 0,5 τ.μ. ανά κάτοικο. “Τέτοια δεν έχουμε ούτε στις χειρότερες φτωχογειτονιές της Κωνσταντινούπολης” τόνισε ο Ν. Μπελαβίλας.
Παράλληλα προέταξε την ανάγκη για αξιοποίηση των ήδη υπαρχόντων δημοτικών χώρων και ακινήτων, περί τα 100, τα οποία παραμένουν εγκαταλελειμμένα. “Το πείραμα της Αθήνας με το πιλοτικό πρόγραμμα του υπουργείου Εργασίας μας εκπαίδευσε και έβγαλε πρότυπο αξιοποίησης με κοινωνική ανταπόδοση” σημείωσε και μιλώντας για τον Πειραιά παρέθεσε κάποια από τα εγκαταλελειμμένα κτήρια, όπως η Βίλλα Αξελού, ο Πύργος, το Μέγαρο στο Δημοτικό Θέατρο, η Παγόδα στον ΟΛΠ. “Δεν είναι δυνατόν να κυβερνάς έναν δήμο και να έχεις εγκαταλείψει αυτό το τρομερό δυναμικό” κατέληξε.
