Του Ιλάν Σολομόν
Το γλέντι είχε ανάψει για τα καλά όταν με το λεπτό μουστακάκι, το gassed back μαλλί και το σωληνωτό παντελόνι που άφηνε να φανεί το άσπρο σοσονάκι, με την Gibson κρεμασμένη στο πλευρό κι έναν Fender ενισχυτή στο άλλο χέρι, γελώντας ξεκαρδιστικά και ψάχνοντας μια πρίζα για να συνδεθεί -"Ηey, where can I plug this?"- ο star της βραδιάς, ο μυθικός κιθαρίστας του rhythm n' blues, o δημιουργός του «Stormy Monday Blues», ανέβηκε με το γατίσιο βήμα του στη σκηνή. Για τρεις ολόκληρες ώρες μας πήρε τα μυαλά με τις δυνατές μπλουζιές του και τα απίθανα κιθαριστικά καμώματα του, με τη σπουδαία συντροφιά του. H νύχτα αυτή στη μικρή υγρή ελβετική επαρχιακή πόλη έμελλε να μείνει αξέχαστη. Ο Aaron T-Bone Walker έφυγε για πάντα πέντε χρόνια μετά.
Η αφίσα του χορού των τελειόφοιτων του Βαρβάκειου, 1971 στο Hilton η Machine Band μαζί με Idols, Τόνυ Pineli και Γ. Νταλάρα
"Machine Band"
Στο Πολυτεχνείο, λίγους μήνες μετά, πίσω στην Ελλάδα της χούντας πια, σε χρόνια που όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, βάλαμε στα σκαριά να στήσουμε ξανά τους Mastersounds, το παλιό σχολικό μας συγκρότημα. Αυτή τη φορά συναντηθήκαμε σαν υποψήφιοι μηχανικοί του ΕΜΠ κι έτσι απλά ονομάσαμε το νέο συγκρότημα Machine Band.
Ένα μεσημέρι με λιακάδα, στα σκαλιά της Σχολής Καλών Τεχνών, ακούω δίπλα μου έναν 18χρονο με σκούρα μακριά μαλλιά να παίζει καλή κιθάρα. Ήταν ο Βασίλης Ρακόπουλος. Τον πλησίασα και αμέσως του πρότεινα να έρθει για πρόβα. Δέχτηκε. Βρίσκουμε και τον Τρύφωνα, έναν συμφοιτητή πιανίστα από την Πάτρα με καλές κλασικές σπουδές. Δεν ήξερε πολλά από ροκ ή τζαζ. Του δώσαμε ν’ ακούσει Dave Brubeck, Blind Faith, Carlos Santana. Μαζί με τον Βασίλη ήρθε κι ο κολλητός του από τα χρόνια του Δημοτικού, εξαιρετικός κιθαρίστας και λαουτίστας Αχιλλέας Περσίδης (Νότιος Ήχος). Ήταν πρωτοετής της ΑΣΟΕΕ και έπαιζε καλή blues φυσαρμόνικα και φλαμένκο κιθάρα. Ο Γιάννης μπάσο και φωνή, σόλο κιθάρα ο Βαγγέλης, ο Κώστας στα τύμπανα, σταθεροί. Η ομάδα είχε συμπληρωθεί. Κάποια στιγμή, από ανάγκη - άλλο που δεν ήθελα εγώ - πήρα τη θέση του Μιχάλη στα κρουστά, με τα κουδούνια μου, τις ξύστρες μου κι ένα δανεικό σετ κόνγκας Asba. Ο ρόλος του «μάνατζερ» δεν μου αρκούσε πια. Η σκηνή είχε άλλη... γλύκα!
Σαπόρτ γκρουπ των Socrates σε συναυλία στη Γλυφάδα
Παίξαμε «support» γκρουπ τους Socrates στα κυριακάτικα μουσικά πρωινά στα σινεμά, στις γειτονιές της Αθήνας, σε χορούς και πάρτι σχολών στο Hilton και αλλού. Το ίδιο βράδυ, στην ίδια σκηνή με τους Πελόμα Μποκιού, τον Νταλάρα, τον Μπιθικώτση, τον Τόνι Πινέλι, την Τζελσομίνα και τη Μαρίνα. Κάναμε και μια περιοδεία στην άγονη, διψασμένη για ροκ χουντική επαρχία, υπό τη στενή «φιλική» εποπτεία των κατά τόπους αρχών και των χαφιέδων της Ασφάλειας, με το υπουργείο Προεδρίας (λέγε με λογοκρισία) να απαιτεί, για να εγκριθεί μια συναυλία, το πρόγραμμα και τη μετάφραση των στίχων ακόμα και των... Beatles!
Απόγευμα φτάνει στη Λαμία το πούλμαν, με τα όργανα δεμένα με σκοινιά στην «ταράτσα», έξω από το όμορφο, όλο μάρμαρο Δημοτικό Θέατρο. Ήμασταν καλεσμένοι για μια εκδήλωση - χορό με σκοπό αντιχουντικό, στη Λέσχη Λαμιέων Φοιτητών. Και το πρωινό της Κυριακής θα παίζαμε εκεί μαζί με τον «Ιωνάθαν» Παύλο Βακατάτση. Σαν φόντο της συναυλίας είχαμε, θέλοντας και μη -σαν περαστικοί από εκεί- τα σκηνικά ενός πικάντικου γαλλικού μπουλβάρ που έπαιζε εκεί ο θίασος της «μοιραίας του ελληνικού σινεμά» Μέμας Σταθοπούλου και του συντρόφου της ηθοποιού και μόνιμου παρτενέρ της Θάνου Λειβαδίτη.
Παίζοντας κόνγκας στους Machine Band, Hilton, 1971
Στο μαρμάρινο πλάτωμα έπαιζαν μπάλα καμιά δεκαριά "κεκαρμένοι" πιτσιρικάδες. Ο ένας, ο πιο ζωηρός, με το κεφάλι κουρεμένο γουλί, πηδάει και βλέπει από τα παράθυρα τους μαλλιάδες ροκάδες από την πρωτεύουσα να φτάνουν κι ενθουσιασμένος φωνάζει στη λαμιώτικη συμμορία: «Ριεε, ήρθαν οι χίπ'δις, ήρθαν οι χίπ'δις»! Μετά ήρθαν τα πτυχία, οι μεταπτυχιακές, οι γάμοι και οι δουλειές. Ήταν η πρώτη και η τελευταία περιοδεία της Machine Band από το Πολυτεχνείο.
Βασίλης Ρακόπουλος
Από τη Machine Band ξεχώριζε, σαν ένας ευρηματικός μουσικός που ήταν, ο Βασίλης. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν οι αυτοσχεδιασμοί του πατέρα του με το τρίχορδο μπουζούκι. Άκουγε την Umm Kulthum από το Ράδιο-Κάιρο και έπαιζε τα περίφημα αραβικά μόρια, εκείνα τα παράξενα, τα αιγυπτιακά. Η μητέρα του προτιμούσε καντάδες, μπελκάντο και τα τραγούδια του Αττίκ και όχι αυτά τα, όπως τα 'λεγε, «καμηλιέρικα». Ήτανε κι εκείνες οι βραδιές με ένα μικρό τρανζίστορ κολλημένο στο αυτί ακούγοντας τις κιθάρες του Φάμπα και του Μηλιαρέση στους «Δεκαπέντε Εσπερινούς» του Χατζιδάκι, που ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασε. Και μετά ήρθαν οι Stones, ο Dylan, οι Beatles, οι Animals, ο Hendrix.
«Προσεγγίζει με σύγχρονη ματιά τα μελωδικά και ρυθμικά ιδιώματα των Κυκλάδων και της ευρύτερης Μεσογείου, δίνοντας γόνιμο έδαφος σε φωτεινούς αυτοσχεδιασμούς. Ο επί σκηνής διάλογος με τους συνεργάτες του, ανοιχτός σε επίπεδο αισθητικής συνύπαρξης, στόχο έχει τη γνήσια επικοινωνία με το κοινό» έγραψαν άλλοι για τον φίλο και καλό συνεργάτη της Αρλέτας, τον πάντα δραστήριο δάσκαλο και μουσικό Βασίλη Ρακόπουλο. Τον συνθέτη της «Ρωξάνης» του 1993, της πρώτης δισκογραφικής καταγραφής συνθέσεών του μετά από μια μακριά περίοδο σπουδών και του «Χορού των Πυρσών» (2001) που σε ταξιδεύει από τα τείχη της Βασιλεύουσας ώς τα υψίπεδα του Αφγανιστάν και πάλι πίσω, σε ένα κυκλαδίτικο ακρογιάλι. Ακολούθησε το «Ammon» (2005) και οι συνεργασίες με σπουδαίους μουσικούς της world jazz σκηνής.
Το play list εγκεκριμένο από τη λογοκρισία της χούντας!
Στον πρόσφατο live δίσκο του διακρίνονται οι επιρροές του. Παραδοσιακά μοτίβα της ελληνικής μουσικής συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται με το αραβικό αλλά και το τούρκικο στοιχείο, το δυτικό, την τζαζ. Η ιδέα του «Aegean Jazz Project» γεννήθηκε στον απόηχο συνεργασίας του στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Γκαίτε με έναν από τους πιο χαρισματικούς και εύστροφους δημιουργούς: του τρομπετίστα Markus Stockhausen, γιου του συνθέτη της μεταπολεμικής αβάν-γκαρντ Karlheinz Stockhausen. Πήρε σάρκα και οστά το καλοκαίρι του 2017 σε μια αυλή με εξαιρετική ηχητική, από ένα κουιντέτο σπουδαίων μουσικών. Η Aegean Jazz τους απογειώνεται από της Σύρας τα στενά σε μακρινά τοπία εξωτικά, στα χνάρια του Μέγα Αλέξανδρου. Και τα πουλιά στο δέντρο της αυλής δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να κελαηδούν.
