Επικεφαλής της «Jazz Utopia», ο αγαπημένος των τζαζ μουσικών, ο ντράμερ και leader Νίκος Καπηλίδης, που, ύστερα από τριάντα χρόνια παρουσίας στην ελληνική τζαζ σκηνή, έχει κάθε δικαίωμα να παρομοιάζει την τζαζ με μια... όμορφη γυναίκα: «Όταν τη θέλεις εσύ και σε θέλει κι εκείνη, δεν έχει πολύ ενδιαφέρον. Όλα είναι καλά. Όταν όμως τη γουστάρεις κι εκείνη σε παιδεύει, προσπαθείς με κάθε τρόπο να σε προσέξει. Τη μουσική δεν την κατακτάς ποτέ. Γι’ αυτό είναι ωραία!»
Στο γήπεδο του Απόλλωνα
Πέρασαν ήδη τριάντα πέντε χρόνια από τότε κι εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που τον γνώρισα, σαγηνευμένος από το παίξιμό του. Είχε μόλις επιστρέψει από τον Καναδά και το Σικάγο, όταν κατέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα με την «Ταχεία Θεσσαλονίκης», το γεμάτο ταλέντα σχήμα του απόντα πια φίλου Νίκου Παπάζογλου, στην πρώτη μεγάλη συναυλία του στη Ριζούπολη.
Όποτε παίζω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι του, υπάρχουν πάντα ακροατές που εκφράζουν τον θαυμασμό τους για το ‘‘Arothymian’’ ή το ζεϊμπέκικο ‘‘The Great Journey’’, θυμίζοντάς μου εκείνη την πρώτη φορά που από μακριά άκουσα τα τύμπανά του. Και μαγεύτηκα. Ο Νίκος ακόμα θυμάται το βλέμμα μου καθώς τον πλησίαζα στο κέντρο του γηπέδου, την ώρα της ανάπαυλας των μουσικών της «Ταχείας». Λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πρωτεύουσα, όπου συνεργάστηκε με ό,τι πιο ζωντανό στην ελληνική μουσική.
Μια μουσική ουτοπία
Την «Jazz Utopia» του τη θεωρεί ως μια φυσική συνέχεια μιας ουτοπίας που κάποτε έγινε πραγματικότητα δίπλα στον Παπάζογλου, ενώνοντας σε σώμα ένα την παραδοσιακή μουσική -που άκουγε στα χρόνια του '60 και του '70 στο οικογενειακό δισκάδικο της Ξάνθης ή της Δράμας- με όλη τη σύγχρονη μουσική που αγάπησε στην πορεία και υπηρέτησε ηθελημένα ή αθέλητα για τρεις ολόκληρες δεκαετίες.
Κι όταν ένα βράδυ έπαιξε με τον σπουδαίο τζαζ κιθαρίστα Mike Stern και τον τενορίστα Bob Franceschini, οι δύο Αμερικανοί καλεσμένοι του YFG του Γιώργου Φακανά είχαν μόνο λόγια θαυμασμού για την τεχνική του, τον τρόπο του. Και είναι ο τρόπος αυτός που τον κάνει να ξεχωρίζει, γιατί είναι... αργός! Χρειάζεται χρόνο για να επεξεργαστεί ένα κομμάτι ώσπου να βρει τον δρόμο του.
Στα σκυλάδικα
Ο Νίκος Καπηλίδης έχει παίξει χρόνια πολλά στα σκυλάδικα της Σαλονίκης. Έπαιρνε καλά λεφτά, αλλά ένιωθε κακός μουσικός, γιατί δεν υπήρχε λόγος να γίνει καλύτερος. Καμία θετική πρόκληση δεν αντλούσε από τον περίγυρο των μαγαζιών της νύχτας. Μέχρι που τα κλώτσησε όλα. Τύμπανα, καμαρίνια, ακριβά μεροκάματα. Αποφάσισε πως θ’ άρχιζε να παίζει καλά κι ας μην το απαιτούσε η δουλειά. Οι συνάδελφοι τον κορόιδευαν για τον χρόνο που αφιέρωνε μελετώντας πάνω στα τύμπανα. Σε μια σεζόν τον έμαθε όλη η πιάτσα. Το μεροκάματο ανέβηκε, αλλά αυτό δεν του ήταν αρκετό.
Βανκούβερ, Σικάγο, Θεσσαλονίκη
Δεν ήταν ακόμα τριάντα όταν βρέθηκε στα μαγαζιά της ομογένειας στο Βανκούβερ του Καναδά. Τη μέρα σπούδαζε με δάσκαλους σαν τον ντράμερ Mickey Earnshaw τους φάνκι ρυθμούς της εποχής. Γεμάτος εμπειρίες πια, βρέθηκε στο Σικάγο, όπου είδε κι άκουσε από κοντά μεγάλες μορφές της τζαζ. Οι Roy Hines, Joe Pass, Chick Corea, αλλά και οι Police ή ο Frank Zappa γέμιζαν τα ρεπό του Δραμινού ντράμερ, που στο μεταξύ μάθαινε τις τεχνικές του μεγάλου Buddy Rich, ενώ άρχισε να ψάχνεται με την ελληνική ρυθμολογία.
Πίσω στην πατρίδα, με τα ολοκαίνουργα τύμπανα που έφερε από την Αμερική, συνάντησε στο «Αγροτικόν» τον Παπάζογλου. Με την «Ταχεία» του όργωναν τα καλοκαίρια τις παραλίες και τα γήπεδα της Βόρειας Ελλάδας. Ο Νίκος πρότεινε τους δικούς του «τρόπους», πιο δυναμικούς ροκ ρυθμούς. Αυτούς που έφεραν τον τραγουδοποιό κοντά στα μεγάλα νεανικά ακροατήρια.
Στο «πανεπιστήμιο της τζαζ»
Στο κλαμπ «Μαντάτο», μαζί με τον σπουδασμένο στο Jazz School της Βέρνης αδελφό του Θόδωρο και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο, έγινε η πρώτη του συνάντηση με τα Jazz Standards και την τζαζ του συνεργάτη του Buddy Rich ή του Gerry Mulligan τρομπετίστα Danny Hayes. Ο νεαρόκοσμος τίμησε -και με το παραπάνω- την παρουσία τους πάνω στη σκηνή του μοναδικού τζαζ κλαμπ της Νύμφης του Βορρά. Ένα ολοζώντανο «τζαζ πανεπιστήμιο».
Οριστικά στην Αθήνα πια, παίζοντας με τον David Lynch, τον Κιουρτσόγλου και την Πασπαλά, ο Νίκος έζησε από κοντά την άνοιξη της ντόπιας τζαζ σκηνής, που κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με τη λειτουργία του JazzFM του Γιαννουλόπουλου και της τζαζοπαρέας του στους 102,4 ή την κυκλοφορία του περιοδικού «Jazz & Τζαζ» του Γιώργου Χαρωνίτη.
Jazz Utopia, σήμερα
Ήταν πολλοί οι νέοι χώροι που άνθισαν στις ιδανικές συνθήκες της εποχής ανοίγοντας τις πύλες τους στην τέχνη του αυτοσχεδιασμού και στους «υπηρέτες» της μουσικούς. Έπρεπε να τρέξει με ταχύτερους ρυθμούς για να τους φτάσει, ενώ ωρίμαζε μέσα του η ιδέα της «Jazz Utopia», που αυτές τις μέρες ζει μια νέα δραστήρια περίοδό της. Με τον David Lynch στα σαξόφωνα, τον Ορέστη Πετράκη στα πλήκτρα και τον Παναγιώτη Μπουραζάνη στο ηλεκτρικό μπάσο να συντροφεύουν τον Νίκο Καπηλίδη στις μουσικές σκηνές της Αθήνας.
