"Η αύξηση του κατώτατου μισθού, η μη περικοπή της προσωπικής διαφοράς, συμβάλλουν στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 1%. Επιπλέον, η καταβολή της 13ης σύνταξης θα συμβάλει ετησίως στην αύξηση κατά 0,25% του ΑΕΠ" τονίζει σε συνέντευξή του στην “Αυγή” της Κυριακής ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης.
Σχολιάζοντας τις επιμέρους θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για το οκτάωρο και τις πρόσφατες δηλώσεις του Κυρ. Μητσοτάκης για επταήμερη εργασία, σημειώνει ότι όχι μόνο οδηγούν σε απορρύθμιση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων αλλά σε εγκαθίδρυση συνθηκών Ουμπεροποίησης (Uberisation) της παραγωγής και των εργασιακών δικαιωμάτων.
* Κύριε Ρομπόλη, την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε η 13η σύνταξη. Θεωρείτε ότι πρόκειται για παροχή προεκλογικού χαρακτήρα, όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, ή έχουμε αποκατάσταση, έστω και μερική, των απωλειών που είχαν τα μνημονιακά χρόνια οι συνταξιούχοι;
Η συγκεκριμένη εξαγγελία νομοθετούμενη από τη Βουλή καθίσταται μόνιμη συνταξιοδοτική παροχή (συνολική ή μερική της κύριας σύνταξης σε 2,5 εκατ. συνταξιούχους ως 13η σύνταξη), αυξάνοντας στον προϋπολογισμό του ΕΦΚΑ για το 2019 τον λογαριασμό «Δαπάνες για συντάξεις» κατά 800 εκατ. ευρώ (0,43 % του ΑΕΠ).
Από την άποψη αυτή, τόσο η μονιμότητα της καταβολής όσο και οι μεσο-μακροπρόθεσμες δυνατότητες οικονομικής βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης συνηγορούν από τον επόμενο χρόνο στη συνολική καταβολή της 13ης σύνταξης σε όλους τους συνταξιούχους. Στην κατεύθυνση αυτή, αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη δαπάνη κατά μέσο όρο θα αντιστοιχεί σε ετήσια βάση στο επίπεδο του 0,47% του ΑΕΠ για τη χρονική περίοδο 2020-2070. Έτσι, το 2070 η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη της χώρας μας από 10,6% του ΑΕΠ θα αυξηθεί στο επίπεδο του 11% του ΑΕΠ, ποσοστό σημαντικά χαμηλότερο ακόμη και από το μνημονιακό πλαφόν του 16% του ΑΕΠ.
* Πρόσφατα, σε συνέντευξή σας στην «Αυγή», είχατε εκτιμήσει ότι η αύξηση στον κατώτατο μισθό και η μη περικοπή της προσωρινής διαφοράς θα συμβάλουν στην ανάπτυξη του ΑΕΠ κατά 1%. Ισχύει η προβλεψή σας; Πιστεύετε ότι με τη χορήγηση της 13ης σύνταξης θα ενισχυθεί περαιτέρω η ζήτηση;
Βέβαια και ισχύει η εκτίμησή μας ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού και η μη περικοπή της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων συμβάλλουν στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 1%. Επιπλέον, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, η συνολική ή μερική καταβολή της κύριας σύνταξης ως 13ης σύνταξης θα συμβάλει ετησίως στην αύξηση κατά 0,25% του ΑΕΠ.
* Αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά και πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυρ. Μητσοτάκης επαναφέρει με διάφορες αφορμές την εργασιακή ατζέντα. Μάλιστα είχε χαρακτηρίσει ξεπερασμένο το οκτάωρο, ενώ τώρα θέτει ζήτημα επταήμερης εργασίας. Επίσης έχει ταχθεί υπέρ της ενίσχυσης των Επιχειρησιακών Συμβάσεων έναντι των Κλαδικών και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης. Οι θέσεις αυτές συνιστούν επαναρρύθμιση ή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων;
Στην προσέγγιση αυτή παρατηρείται μια σύγχυση μεταξύ της επταήμερης και 24ωρης λειτουργίας των επιχειρήσεων και της πενθήμερης και 40ωρης εργασίας των εργαζομένων. Διαφορετικά, η όποια σύζευξη αυτών των δύο διαφορετικών μεγεθών υπονοεί με διάφορους τρόπους τον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων και την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, με στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας, όπως π.χ. τον περιορισμό των αμοιβών από υπερωριακή εργασία. Παράλληλα, η ενίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, δηλαδή, κατά βάση, η απομάκρυνση από το περιεχόμενο, τους όρους, τις δεσμεύσεις κ.λπ. των κλαδικών συμβάσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), ουσιαστικά σημαίνει όχι μόνο απορρύθμιση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων αλλά εγκαθίδρυση συνθηκών “Ουμπεροποίησης” (Uberisation) της παραγωγής και των εργασιακών δικαιωμάτων.
* Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Επιπλέον αυτή η πρόταση απορρύθμισης, όπως ισχυρίζεστε, δικαιολογεί προσεγγίσεις για θέσεις που ξεπερνούν σε σκληρότητα τις αντίστοιχες του ΔΝΤ και οδηγούν, αν τυχόν εφαρμοστούν, σε εργασιακό Μεσαίωνα;
Oυσιαστικά οι θέσεις αυτές ουμπεροποίησης της εργασίας αποτελούν αθροιστικά προτάσεις (shock therapy) του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Όπου έχουν εφαρμοστεί, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, εγκαθιδρύουν συνθήκες εργασιακού και κοινωνικού Μεσαίωνα, φτωχοποίησης (85 εκατομ. φτωχοί στην Ε.Ε., δηλ. 17% του πληθυσμού, με τον αριθμό των φτωχών να είναι διπλάσιος στις χώρες της Ανατολής και του Νότου σε σύγκριση με αυτόν των χωρών της Δύσης και του Βορρά της Ευρώπης) και κοινωνικές ανισότητες.
Κι αυτό γιατί επικεντρώνονται, κατά βάση, στη μείωση των μισθών, των συντάξεων, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, τη διεύρυνση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες εργασίας, επαγγελματικής και οικονομικής δραστηριότητας κ.λπ.
Στο βάθος των ασκούμενων αυτών πολιτικών τοποθετείται η ανατροπή του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και η εγκαθίδρυση του μοντέλου των εξατομικευμένων συμπεριφορών και συμφερόντων που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στις συνθήκες αυτές προωθείται η πολιτική και κοινωνική χειραγώγηση των εργαζόμενων τάξεων και η ακύρωση των δυνατοτήτων και των προϋποθέσεων συγκρότησης δημοκρατικών κινημάτων που να δύνανται να παρεμποδίσουν την εγκαθίδρυση των συγκεκριμένων πολιτικών σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
