Η αλήθεια ίσως είναι πιο τρομερή, από την τρομερή νόσο του Αλτσχάιμερ. Η Σάσσα Πούκλου στο καινούργιο της βιβλίο "Ποτάμι ανάμεσα στα δέντρα" (εκδ. 24 γράμματα), παίρνοντας αφορμή αυτή την αρρώστια που τρώει τη μνήμη και καταρρακώνει τον άνθρωπο, παραδίδει ένα μυθιστορηματικό δοκίμιο, που κοιτάει κατάματα τον άνθρωπο, τον θέτει ενώπιον ενωπίω με τη ζωή του, τη μνήμη του και την επιλεκτικότητά του πάνω σ' αυτή, τα τραύματα, τις αλήθειες και τις μη αλήθειες του.
Όταν το ενδεχόμενο να πάσχει από Αλτσχάιμερ η γιαγιά, εισβάλλει στην οικογένεια, οι αντιδράσεις, η μνήμη γεγονότων, οι αναδρομές στο παρελθόν, τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές παίρνουν άλλες διαστάσεις και τα γεγονότα ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Η ψυχολογία αλλάζει, ακόμα και η αλαζονεία φωλιάζει στις ψυχές. Οι αναδρομές στο παρελθόν στην πραγματικότητα δίνουν μια άλλη ερμηνεία στα γεγονότα, τα οποία με τη σειρά τους αναταράσσουν το παρόν. Σ' αυτό το φόντο, με γλώσσα γλαφυρή και αφήγηση ρέουσα, το "Ποτάμι ανάμεσα στα δέντρα" δεν επιχειρεί να μιλήσει για τη νόσο, αλλά να ιχνογραφήσει τον άνθρωπο υπό την απειλή της και να διαγνώσει εν τέλει "μια μεταφορική κατάληξη της αδυναμίας μας να είμαστε τουλάχιστον περισσότερο ευέλικτοι στην αλήθεια". Αναμνήσεις, αναδρομές σε γεγονότα και συναισθήματα, εναλλάσσονται διαρκώς με το παρόν στις σελίδες του βιβλίου, με τη μνήμη και την κατά την περίσταση χρήση της να κυριαρχεί.
"Το βιβλίο αναδεικνύει σε δύο επίπεδα τις επιπτώσεις του Αλτσχάιμερ. Στην πραγματική του διάσταση της καθημερινότητας και στη φιλοσοφική του προέκταση που αγγίζει τα σύνορα και την ευαισθησία του ανθρώπινου νου" λέει η συγγραφέας που με αφορμή την πιθανή νόσο της ηρωίδας της καταδεικνύει "την εύθραυστη ισορροπία μιας οικογένειας και την ευκολία με την οποία αυτή διαταράσσεται, στο επίπεδο που τα μέλη της αντέχουν".
Στο "Ποτάμι ανάμεσα στα δέντρα", η ηρωίδα, μια γυναίκα με παιδιά και εγγόνια, ανεξάρτητη βασανισμένη και θαρραλέα, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν. "Το Αλτσχάιμερ γι' αυτήν αποτελεί μια δοκιμασία της μνήμης της που επιζητεί να διαγράψει ό,τι την πλήγωσε. Δεν ενοχλείται από τον τρόπο που οι άλλοι διαχειρίζονται τη ζωή της, επειδή η ίδια χρησιμοποιεί το ένστικτό της σωστά" λέει η Σάσσα Πούλκου, συμπληρώνοντας ότι σ' αυτή τη συνθήκη "τίποτα δεν είναι εξ αρχής προγραμματισμένο. Όλα φαίνονται πως υπάρχουν σε μια φυσιολογική ροή στην καθημερινότητά τους. Αργά και σταθερά οδηγούνται σε έναν παράδοξο σκεπτικισμό, ο οποίος τους μεταφέρει στο προσωπικό τους αδιέξοδο. Οι χαρακτήρες φθίνουν και ανακυκλώνονται μέσα στα ατοπήματά τους και ίσως τον απόηχο της ευαισθησίας τους. Τα συναισθήματα ακυρώνονται ή επαληθεύονται. Είναι οι αναθυμιάσεις από τα λάθη, σφραγισμένα στο σεντούκι του χρόνου".
