Βιωματικός διηγηματογράφος, από τους σημαντικούς της μεταπολεμικής γενιάς, ο Δημήτρης Πετσετίδης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 76 χρόνια του, τη Μεγάλη Παρασκευή. Ζούσε στη Σπάρτη από το 1983 μέχρι τώρα, ωστόσο βρισκόταν στην Αθήνα για τις ημέρες του Πάσχα. Άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα ταξί.
Λάτρης της μικρής φόρμας, αποτύπωσε στο έργο του βιώματα από την παιδική και εφηβική ηλικία, κυρίως όμως από τον εμφύλιο, την τρομερή αυτή περίοδο που και ο ίδιος βίωσε στα παιδικά του χρόνια, στην περιοχή της Σπάρτης όπου γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1940.
Ανεξάντλητος τροφοδότης του έργου του, ο εμφύλιος απασχολεί τον Πετσετίδη ως προς το αποτύπωμα που άφησε στην κοινωνία, στους ανθρώπους και στις συμπεριφορές τους. Άλλωστε η λιτή, γεμάτη εικόνες και αφηγηματική ένταση γραφή του τοποθετεί στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Συχνά στα διηγήματά του άντλησε από το φανταστικό εμπλέκοντας την πραγματικότητα με το όνειρο. Το σύνολο του έργου του ωστόσο είναι επικεντρωμένο στο διήγημα.
"Κάποτε είχα ξεκινήσει σχεδιάζοντας μια βιωματική ακολουθία. Θα άρχιζα από την Κατοχή, θα συνέχιζα με τον Εμφύλιο, θα προχωρούσα στην άχαρη δεκαετία του ’50, μετά στην ηρωική γεύση των φοιτητικών κινημάτων και στην άθλια δικτατορία των χρόνων από το 1960 ίσαμε το 1974, θα έγραφα διηγήματα, ύστερα με θέματα από τη μεταπολίτευση και πάει λέγοντας. Αλλά αυτό θα ήταν ένα ‘μυθιστόρημα διηγημάτων’ και το εγκατέλειψα, θέλεις από τεμπελιά, θέλεις επειδή μερικές εποχές, όπως τα παιδικά μας χρόνια, μας σημαδεύουν εντονότερα και βαθύτερα και τα θέματα από εκείνα τα χρόνια βάραιναν περισσότερο στις επιλογές μου" έγραφε ο ίδιος στο περιοδικό "Διαβάζω". Και σ' αυτό το ίδιο κείμενο διευκρίνιζε πως έμαθε να γράφει διηγήματα "διαβάζοντας". "Έμαθα να γράφω διηγήματα ακούγοντας με προσοχή τους άλλους. Έμαθα να γράφω διηγήματα παρατηρώντας και διερωτώμενος" έγραφε.
Διηγηματογράφος, ωστόσο δεν ήταν η μοναδική του ιδιότητα. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τα δίδαξε κυρίως σε φροντιστήρια στην Αθήνα, όπου έζησε από το 1957 έως το 1982. Το 1973 ήταν υπεύθυνος ύλης του περιοδικού "Ευκλείδης Β'" της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (ΕΜΕ). Από το 1964 μέχρι το 1983 δούλεψε και ως γελοιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας (“Ταχυδρόμος”, “Επίκαιρα”, “Τα Νέα”, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, “Εξόρμηση”, “Ποντίκι” κ.ά.).
Έγραψε συνολικά εννέα συλλογές διηγημάτων: "Το παιχνίδι", "Επίλογος στα χιόνια", "Ο Σαμπατές ζει", "Δώδεκα στο δίφραγκο", "Τροπικός του Λέοντος", "Σε ξένο γήπεδο", "Λυσσασμένες αλεπούδες", "Εν οίκω", "Επί τέσσερα", και τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
