Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δεν επερνούσε
Τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
Και από 'κει κινημένο αργοφυσούσε
Τόσο γλυκό στο πρόσωπο σ' αέρι
Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή κι' ο θάνατος μαυρίλα...
Διονύσιος Σολωμός
Δεν είναι που φοβόμαστε τον θάνατο. Αποστρεφόμαστε την ασκήμια της μαυρίλας του. Δεν στέργουμε στην παντοτινή απουσία μας απ' το γλυκοβάσανο της ζωής, κι από την τόση εμορφιά του φωτός της. Μας θλίβει η απουσία μας από φίλους κι αγαπημένους κι ακόμα πιο πολύ μας θλίβει η απουσία ακριβών φίλων. Παρηγοριά μικρή η άσβεστη εικόνα της ανάμνησης των απόντων στη θύμησή μας.
Κωστή Παπαγιώργη, Διόνυσε Διανοητή, άφησες ανεξίτηλη τη μέθη σου για μάθηση, για γνώση, για δημιουργία, ομορφιά και ζωή, στη μνήμη μας. Φύτεψες αμάραντη άμπελο ζωής μέσα της, με τα όμορφα γραπτά σου, να κόβουμε κι εμείς οι ταπεινοί μαθητές και φίλοι σου κάνα τσαμπί κάπου - κάπου.
Κώστας Μεσάρης
Ηθοποιός
