Mπαίνει φουριόζος. Είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να πιστέψει πως μαζεύτηκαν τόσοι φίλοι του στην παρουσίαση του βιβλίου του στον Ιανό. Εφηβάκια όμορφα, ανυπόμονα. Τρεις φίλες του έρχονται και τον φιλούν. Τις υποδέχεται ενθουσιασμένος, με κοιτάει ντροπαλά. Στο πρόσωπό του η ηλικία δεν κρύβεται. Στην κουβέντα του η ηλικία εξαφανίζεται.
Δεν είχα σκοπό να μιλήσουμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στη χώρα μας. Νόμιζα ότι αυτά αφορούν τους μεγάλους. Κάθε άλλο. Με προσγειώνει απότομα. "Αισθανόμαστε την ανάγκη και από τους μεγάλους να μας πουν να παλέψουμε μαζί ανεξάρτητα από ηλικίες, βάζοντας ο καθένας το κουράγιο και τη δύναμή του". Με έχει ήδη όμως αιφνιδιάσει: "Θα εμφανιστούμε και θα τα κάνουμε όλα καλά" μου απαντά όταν τον ρωτάω: "Καλά, πού είστε εσείς οι νέοι κρυμμένοι;".
Ο Γιάννης Βασιλόπουλος είναι 15 χρόνων. Όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει συγγραφέας. Με το πρώτο βιβλίο του τοποθετημένο από την περασμένη εβδομάδα στα ράφια των βιβλιοπωλείων, πολιτογραφείται πλέον ως ο πιο νέος συγγραφέας. Δεν μοιάζει διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Ωστόσο υποστηρίζει με πείσμα τη διαφορετικότητα. Μα με τόσο πείσμα ώστε έκανε τη φράση "Αδιανόητα Διαφορετικοί" τίτλο στο βιβλίο του (εκδ. Μικρή Άρκτος). Κείμενα από το μπλογκ του, σκέψεις ενός 15χρονου που "πυροβολούν" εξ επαφής την κουρασμένη ματιά με την οποία αναγνώνουμε εμείς οι μεγάλοι τον κόσμο που ζούμε. Μήπως αυτά τα παιδιά έρχονται να μιλήσουν για όλα αυτά που εμείς δεν μπορούμε τίποτα πια να πούμε; Μήπως αυτά τα παιδιά... "Θα εμφανιστούμε και θα τα κάνουμε όλα καλά" λέει ο Γιάννης. Το πιστεύει.
Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη
* Γιάννη, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Όταν μεγαλώσω, θέλω να παραμείνω αληθινός προς εμένα και τους άλλους και μέσα απ' οτιδήποτε κι αν κάνω, αν και θα ήθελα να είμαι συγγραφέας, θα ήθελα να βοηθήσω ώστε να έρθει μια στιγμή όπου οι υπόλοιποι κι εγώ θα μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι.
* Τι είναι ευτυχία;
Ευτυχία είναι εσωτερική γαλήνη, να ξέρουμε τι θελουμε από τον εαυτό μας και από τη ζωή και να μπορούμε να τα κυνηγάμε.
* Πόσων χρόνων είσαι;
Είμαι 15 χρόνων στην ηλικία.
* Γιατί λες στην ηλικία; Νιώθεις μεγαλύτερος;
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγαλύτερος κι άλλες που νιώθω μικρότερος. Είναι ανάλογα με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Για παράδειγμα στο σχολείο πρέπει να φέρομαι σαν 15χρονος, το μεσημέρι γυρνώντας σπίτι, βλέποντας τι συμβαίνει στην οικονομία, στην πολιτική, στη χώρα και κατ' επέκταση στην οικογένειά μου, πρέπει να αντεπεξέλθω ως εικοσάχρονος. Και το βράδυ, όταν μένω μόνος μου, νιώθω πως έχω γεράσει.
* Δεν είναι πολλοί αυτοί οι ρόλοι για έναν 15χρονο;
Οι ρόλοι είναι πάρα πολλοί ανεξάρτητα από την ηλικία. Το θέμα είναι στο τέλος της ημέρας να ξέρουμε εμείς ποιος απ' αυτούς τους ρόλους είμαστε στην πραγματικότητα.
* Απ' ό,τι καταλαβαίνω παρακολουθείς ό,τι συμβαίνει σήμερα γύρω μας. Τι σκέφτεσαι για όλο αυτό;
Φοβάμαι, νιώθω πως η ζωή μου είναι εξαρτημένη από ανθρώπους που την κατευθύνουν σε αδιέξοδο χωρίς να μου αφήνουν περιθώρια για να διαλέξω το μέλλον μου. Είναι κρίμα που εξουσιάζουν ολόκληρη χώρα και το μέλλον της, το μέλλον όλων των παιδιών απ' τα οποία έρχεται η μόνη ελπίδα.
* Όλα αυτά τα συζητάτε με τους φίλους σου, τους συμμαθητές σου;
Συζητάμε για την πίεση από την οικογένεια. Οι γονείς μας βρίσκονται σε σύγχυση επειδή βλέπουν πως δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Πιέζονται οικονομικά και ψυχικά με αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα λόγια τους να είναι μόνο πίκρες που έχουν μαζέψει από τα χρόνια. Όλο αυτό μας ασκεί πολύ μεγάλη πίεση κάνοντάς μας να νιώθουμε αβοήθητοι. Αισθάνομαι ότι ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει να ξεφύγω απ' αυτή την κατάσταση είμαι εγώ, κι αυτό με αγχώνει πάρα πολύ. Γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου. Και ακόμα γιατί τα υπόλοιπα παιδιά δεν φαίνεται να έχουν πειστεί αρκετά για να αντιδράσουν και εκείνα.
* Δηλαδή αισθάνεσαι μακριά από τους συνομηλίκους σου;
Αισθανόμουν πολύ μακριά από τους συνομηλίκους μου, ώσπου φέτος πήγα στο Καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα και βρήκα, επιτέλους, κι άλλα παιδιά που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω μας. Για παράδειγμα σε λίγες ημέρες δεν θα έχουμε τρόπο να πηγαίνουμε στο σχολείο μας, γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε πως η μεταφορά των μαθητών στο Καλλιτεχνικό Λύκειο δεν είναι απαραίτητη και πως το ίδιο το Καλλιτεχνικό Σχολείο είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια. Επίσης υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις καθηγητών καλλιτεχνικής κατεύθυνσης, που μου φαίνεται πως θα αργήσουν να αναπληρωθούν, κι έχουμε φτάσει ήδη στη μέση της χρονιάς. Βλέποντας όλα αυτά με τα παιδιά, δεν χρειάζεται να συζητήσουμε πολύ για να καταλάβουμε πως έχει έρθει η ώρα να δράσουμε. Έχουμε ήδη κατέβει σε δύο πορείες και θα συνεχίσουμε για όσο χρειαστεί.
* Τι άλλο σκέφτεστε ότι πρέπει να κάνετε;
Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε ακριβώς τι να κάνουμε, αισθανόμαστε την ανάγκη και από τους μεγάλους να μας πουν να παλέψουμε μαζί ανεξάρτητα από ηλικίες, βάζοντας ο καθένας το κουράγιο και τη δύναμή του. Αντίθετα οι μεγαλύτεροι έχουν χωριστεί σε ομάδες που η καθεμιά περιμένει την εξουδετέρωσή της, απλά δεν ξέρει πότε θα έρθει η σειρά της. Δηλαδή οι συνταξιούχοι βλέπουν τους ιδιωτικούς υπαλλήλους να χάνουν τις δουλειές τους και τους λένε πως έχει ο θεός κι όλα θα πάνε καλά. Οι ιδιωτικοί βλέπουν τους δημόσιους υπαλλήλους να χάνουν τις δουλειές τους και τους κατηγορούν πως όλα αυτά τα χρόνια έκαναν κατάχρηση της θέσης τους, άρα τους αξίζει αυτό που παθαίνουν. Και στο τέλος φτάνουμε να είμαστε όλοι χωρισμένοι σε ομάδες, αναμένοντας κάθε μία πότε θα έρθει η σειρά της χωρίς να προσπαθεί να το εμποδίσει.
* Είναι μια διέξοδος να φύγετε στο εξωτερικό, όπως κάνουν πολλοί νέοι σήμερα;
Εγώ δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να φύγω στο εξωτερικό. Και θα μείνω γιατί νιώθω ότι της χρωστάω πολλά αυτής της χώρας - και όσοι το αντιλαμβανόμαστε είμαστε υποχρεωμένοι να το πάρουμε υπόψη μας. Άλλωστε για όσα μας συμβαίνουν φταίμε κι εμείς γιατί έχουμε επιτρέψει να συμβαίνουν. Και σε όποια χώρα κι αν πάμε δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από αυτή την ευθύνη.
* Γιατί ονόμασες το βιβλίο σου "Αδιανόητα διαφορετικοί";
Ο τίτλος "Αδιανόητα διαφορετικοί" δεν αναφέρεται μόνο στις διαφορετικότητες του καθενός μας. Είναι περισσότερο μια ευχή. Μια ευχή για να γίνουμε αδιανόητα διαφορετικοί σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, τα σωστά και τα λάθη μας, για να είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίσουμε. Είναι μια ευχή για τους αδιανόητα διαφορετικούς, που είναι πολλοί, μα πάρα πολλοί, και σύντομα θα αρχίσουν να εμφανίζονται.
* Παρ' όλα αυτά, πώς γίνεται να είσαι νέος, να κλείνουν σχολεία και πανεπιστήμια και να μην θυμώνεις, να πεθαίνει μια συνομήλική σου από αναθυμιάσεις μαγκαλιού και να μην εξεγείρεσαι;
Ντρέπομαι για όλα αυτά. Εγώ τουλάχιστον έκανα την αρχή μ' αυτά τα κείμενα. Πιστεύω πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι, που ο καθένας με τον δικό του τρόπο θα δώσει το δικό του νόημα στην καθημερινότητά μας. Θα εμφανιστούμε και θα τα κάνουμε όλα καλά.
ΛΕΖΑΝΤΑ
Έργα του Γ. Αναστασάκου που κοσμούν το βιβλίο
