«Βόρεια Μακεδονία: Με το νέο όνομα και στη Eurovision. Νέα εποχή και στη Eurovision για τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας καθώς, σύμφωνα με ενημέρωση της EBU, πλέον θα αποκαλείται με το νέο όνομα, δηλαδή 'Βόρεια Μακεδονία'. Έτσι, το παλαιότερο 'Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας' αντικαθίσταται όπως και φαίνεται και στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού»
OGAE Greece, επίσημο Fan Club της Eurovisionin στην Ελλάδα.
Ουδέποτε η Γιουροβίζιον ήταν «ένα πανηγυράκι». Είναι μια μεγάλη ποπ γιορτή, μια ακριβή διοργάνωση, ένα κορυφαίο τηλεοπτικό προϊόν και μαζί πολιτική. Σχεδόν από πάντα. Ξεκίνησε το 1956 με χώρα υποδοχής της Ελβετία, έδρα της EBU, και διαγωνιζόμενες μόλις επτά χώρες. Οι χώρες σήμερα έχουν φτάσει τις 42 και δεν χωράνε σε μια μέρα, γι' αυτό προηγούνται δύο ημιτελικοί. Το κόστος της διοργάνωσης ποικίλει, τα έσοδα από διαφήμιση είναι υψηλά, αν αθροιστούν οι χώρες όπου προβάλλεται, καθώς συγκεντρώνει έως 600 εκατ. τηλεθεατές, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Ο διαγωνισμός μεταδίδεται και εκτός Ευρώπης, σε χώρες όπως η Αυστραλία, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Ινδία. Οργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση EBU, στην οποία συμμετέχουν οι κρατικές τηλεοράσεις 56 χωρών και ακόμη 21 χωρών ως συνεργαζόμενες.
Εδώ και πολλά χρόνια η Eurovision αποτελεί προνομιακό πεδίο όπου αποτυπώνονται διακρατικές διαμάχες, εθνικά προτάγματα, αλλά και ποικίλα μηνύματα, κυρίως από δικαιωματικά κινήματα, τα τελευταία χρόνια για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας.
Ορισμένοι θυμούνται την τρανς Dana International το 1998, και την Κοντσίτα, την Αυστριακή νικήτρια το 2014, μια τρανς γυναίκα με αξύριστο μούσι. Ήδη πριν τον διαγωνισμό, συντηρητικές ομάδες στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Αζερμπαϊτζάν διαμαρτύρονταν για τη συμμετοχή της.
Το 2009 στη Μόσχα, ακυρώθηκε το τραγούδι της Γεωργίας με τίτλο «We dont want put in», λογοπαίγνιο με την αγγλική γραφή του ονόματος του Πούτιν και του ρήματος to put-in. «Κανένας στίχος, δηλώσεις, χειρονομίες πολιτικού περιεχομένου, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτοί στον μουσικό αυτό διαγωνισμό» τόνιζε ανακοινωθέν της EBU.
Φέτος, η 64η διοργάνωση στο Τελ Αβίβ, στις 18 Μαΐου, είναι ίσως η πιο πολιτική από ποτέ. Δεν είναι μόνο η διοργανώτρια χώρα, το Ισραήλ, που κατηγορείται ότι δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση του Ισραήλ που πολιτικοποίησε τη νίκη, πέρυσι της Νέτα Μπαρτζιλάι ως "διπλωματική νίκη" και την ίδια ως «την καλύτερη πρεσβευτή του Ισραήλ». Το ίδιο το Ισραήλ φρόντισε να υπονομεύσει τη διοργάνωση, όταν ανακοίνωσε πέρυσι ότι ο διαγωνισμός θα γίνει στην Ιερουσαλήμ, κάτι που συνάντησε γενική αποδοκιμασία. Μπροστά στο ενδεχόμενο η EBU να ορίσει διοργανώτρια την Κύπρο, δεύτερη σε σειρά κατάταξης, το Ισραήλ συμβιβάστηκε ο διαγωνισμός να γίνει στο Τελ Αβίβ.
Όμως, η ισραηλινή δημόσια τηλεόραση ρίχνει λάδι στη φωτιά: ετοιμάζει μίνι σειρά με τίτλο Douze Points, που έχει προκαλέσει τη μήνιν της Γαλλίας, η οποία απειλεί ότι θα αποχωρήσει από τον διαγωνισμό. Την είδηση επιβεβαίωσε και η EBU. Η επίμαχη σειρά που αναμένεται να μεταδοθεί την εβδομάδα πριν από τον διαγωνισμό, αφορά ένα υποτιθέμενο τρομοκρατικό χτύπημα στο Ισραήλ και έχει ως πρωταγωνιστές τους δύο τραγουδιστές που εκπροσωπούν τη Γαλλία. Ο ένας είναι gay ομοφυλόφιλος και ο άλλος μουσουλμάνος, που έχει στρατολογηθεί από τον ISIS προκειμένου να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα τον διαγωνισμό.
Η ένταση στις σχέσεις Ρωσίας - Ουκρανίας έχει κοστίσει πολλαπλώς στις δύο χώρες... και στη Eurovision! Όταν το 2016 η Ουκρανία κερδίζει τον διαγωνισμό με ένα τραγούδι που μιλά για των εκτοπισμό των Τατάρων από την Κριμαία επί Στάλιν, η Ρωσία αρνείται να συμμετάσχει στον διαγωνισμό. Την επόμενη χρονιά, ο διαγωνισμός μεταφέρεται στο Κίεβο και η φιλοξενούσα Ουκρανία απαγόρευσε την είσοδο στην εκπρόσωπο της Ρωσίας, την 28χρονη Γιούλια Σαμοήλοβα γιατί είχε επισκεφθεί την Κριμαία μετά την προσάρτηση της χερσονήσου από τη Ρωσία.
Η ιστορία συνεχίζεται και φέτος με άλλο τρόπο. Η Ουκρανή τραγουδίστρια Maruv θα εκπροσωπούσε την πατρίδα της στο Τελ Αβίβ, όμως ήρθε σε ρήξη με τον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα της χώρας της, καθώς το συμβόλαιο που της προτάθηκε να υπογράψει της απαγόρευε να συμμετέχει προσωρινά σε συναυλίες στη Ρωσία. Εκείνη αρνήθηκε και δήλωσε: «Είμαι πολίτης της Ουκρανίας, πληρώνω φόρους και ειλικρινά αγαπώ την Ουκρανία. Αλλά δεν είμαι έτοιμη να μετατρέψω τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό σε προώθηση της πολιτικής μας. Είμαι μουσικός...».
Ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον έχουν φέτος τρεις χώρες: η Ισλανδία, η Γαλλία και η Ιταλία:
* Η Ισλανδία συμμετέχει με το γκρουπ Hatari που αυτοχαρακτηρίζεται αντικαπιταλιστικό πανκ, και επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους. «Το μίσος θα κυριαρχήσει, η Ευρώπη θα καταρρεύσει» λένε οι στίχοι του τραγουδιού τους. «Εμπνεόμαστε στη μουσική μας από την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη» λένε οι Hatari. Σύμφωνα με δήλωση τους στην ισραηλινή τηλεόραση «αν η Eurovision του 2019 δεν αποτελεί πολιτική υπόθεση, τότε το κυβερνών κόμμα στο Ισραήλ είναι ποπ συγκρότημα και ο Νετανιάχου ο βασικός τραγουδιστής». Τα ισραηλινά μέσα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τη συμμετοχή του τραγουδιού ως παρωδία, όταν το γκρουπ κάλεσε τον πρόεδρο Νετανιάχου να χορέψει ραπ.
* Η Γαλλία συμμετέχει με το τραγούδι του 19χρονου Γαλλομαροκινού Bilal Hassani, «Roi», με το οποίο καλεί όλους να γίνουν βασιλιάδες του εαυτού τους. Ο γκέι ακτιβιστής, ο οποίος συνηθίζει να εμφανίζεται με διαφορετικές περούκες, δέχεται πλήθος απειλητικών και ομοφοβικών μηνυμάτων από τους χρήστες του Διαδικτύου.
* Η Ιταλία συμμετέχει με το τραγούδι Soldi ένα hip hop με αραβικές επιρροές και έναν αραβικό στίχο, από τον τον Ιταλοαιγύπτιο Mahmood. Ο Mahmood κέρδισε το Σανρέμο παρότι αουτσάιντερ -ο πρόεδρος Σαλβίνι με τουίτ υποστήριξε άλλο υποψήφιο- με την ψήφο της κριτικής επιτροπής και των δημοσιογράφων και όχι του κοινού. Δικαιωματικά όμως εκπροσωπεί τη χώρα στη Eurovision. Το τραγούδι μιλάει για τη σχέση με τον αναξιόπιστο πατέρα του, ο οποίος εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Mahmood ήταν μικρός.
Η Ελλάδα πολιτικοποίησε τη Eurovision από νωρίς, αμέσως μετά το ντεμπούτο της το 1974. Το 1975 δεν συμμετείχε καθώς, σύμφωνα με πηγές, η απόσυρση έγινε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρώτη εμφάνιση της Τουρκίας στον διαγωνισμό, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974.Δυο χρόνια μετά, το 1976, η Ελλάδα στέλνει στη Eurovision το τραγούδι «Παναγιά μου» με τη Μαρίζα Κοχ, με αναφορές στην καμένη γη που άφησαν πίσω τους οι εισβολείς, όπως φαίνεται στους στίχους.
Η Τουρκία διέκοψε τη μετάδοση και να τιμωρήθηκε από την EBU, με αποβολή από τον διαγωνισμό μέχρι το 1979. Έκτοτε, τέθηκε ο όρος "No politica"- να μην επιτρέπονται τα πολιτικά τραγούδια στον διαγωνισμό. Όρος που έχει καταπατηθεί πολλάκις.
