Του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Διασταύρωση του Ιταλικού Ottocento, από τον Ροσσίνι έως τον Βέρντι, με τη «χρυσή» και «αργυρά» εποχή της Βιεννέζικης οπερέτας για την εορταστική συναυλία της 30ής Δεκεμβρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Γιώργο Πέτρου. Κατά τη δημοσίευση του κειμένου αυτού ο αρχιμουσικός έχει εν τω μεταξύ τιμηθεί με Μεγάλο Βραβείο Μουσικής από την οικεία επιτροπή της Ενώσεως Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών (έτος ιδρύσεως 1928), το οποίο παρέλαβε τιμητικά από τον πρόεδρο του ΜΜΑ καθηγητή κ. Νίκο Θεοχαράκη σε εκδήλωση που έλαβε χώραν στο πρώην Θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας, στις 18 Φεβρουαρίου. Η ολοκλήρωση ενός αόρατου κύκλου είχε προλάβει όμως να συνδυάσει τον Μαέστρο, γι’ αυτό το αθηναϊκό Silvesterkonzert, με έναν άλλο προκάτοχό του στη σημαντική αυτή διάκριση, τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο. Παρτεναίρ του η Βάσια Αλάτη, από τις πλέον ελπιδοφόρες νεαρές υψιφώνους, μετεκπαιδευόμενη στη Βιέννη με αρωγή του σωματείου «Υποτροφίες Μαρία Κάλλας».
Πρώτος σταθμός της εκδήλωσης ήταν η εισαγωγή στην όπερα του Τζοακίνο Ροσσίνι «Γουλιέλμος Τέλλος», μια στέρεα δομημένη εκτέλεση, από το συγκινητικό σόλο του τσέλου (Αστέριος Πούφτης) ώς την εντυπωσιακή οργάνωση της καταιγίδας και το όντως απειλητικό ξέσπασμά της. Θαυμάσαμε τη συνεκτικότητα του προγραμματικού χαρακτήρα της μουσικής που μετέφερε ο Πέτρου στην ΚΟΑ, την αποτελεσματική δουλειά του πάνω στον ήχο της ορχήστρας, τις ανταλλαγές εγχόρδων και ξύλινων, τη σφριγηλή κλιμάκωση των εναλλαγών ατμόσφαιρας, τη νευρώδη αλλά όχι νευρωτική αφήγηση, την πειστική έκπληξη της τρομπέτας για το καταληκτικό αειθαλές του «Lone Ranger» της ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Με χειροκρότημα υποδοχής ακολούθησε η είσοδος του βαρυτόνου για την καβατίνα του Φίγκαρο, μια επιπλέον ευκαιρία επιβεβαίωσης της παραδειγματικής εκφοράς κειμένου και γλωσσοδέτη, της βαθιάς μουσικότητας και της οργανικής ποιότητας του φωνητικού του οργάνου, της γλαφυρής υποκριτικής του σε οποιοδήποτε πλαίσιο, όπως και της αίσθησης μέτρου στο επικοινωνιακό του χάρισμα με το κοινό.
Με πλήρες το εκτενές σόλο της άρπας (Ιλεάνα Κρουτσέρου) στο ορχηστρικό προοίμιο, αλλά χωρίς το ρετσιτατίβο της, ακολούθησε η καβατίνα της Λουκίας του Λάμμερμουρ από την ομώνυμη όπερα του Γκαετάνο Ντονιτζέττι. Στην οπτικά αιθέρια ενσάρκωση της Αλάτη η τονική αγνότητα, η μαγική ίππευση της γραμμής, η ανεπαίσθητη αναπνευστική στίξη, η δροσερή φωτεινότητα της φραστικής, η ακριβής και μειδιώσα κολορατούρα, τα ευσταθή πιάνι σκιαγράφησαν ιδεωδώς την εξημμένη παρθενικότητα της ονειροπαρμένης νέας. Κέντρο βάρους της βραδιάς αποτέλεσε πάντως η αντιπαράσταση των δύο καλλιτεχνών στο ντουέτο Βιολέτας - Ζερμόν από τη β’ πράξη της «Τραβιάτα» του Τζ. Βέρντι. Εδώ η λεπτολόγος ψυχολογική μετάβαση του αυταρχικού πατέρα, από τη δεσποτική επιταγή του «È d' uopo!» στη σταδιακή απόψυξη της ακαμψίας του, απαντήθηκε επάξια από μια Βιολέτα λιτά εξομολογητική στην άμυνα του «Non sapete» και σπαρακτικά πελιδνή στη συνθηκολόγηση του «Dite alla giovine», προτού οι δύο αποδοθούν από κοινού στη χαμηλόφωνη reprise της στροφής. Το πρελούδιο της α’ πράξης, κυριολεκτικά αραχνοΰφαντο, και η αμφιλεγόμενη άρια της Προβηγκίας, σε ερμηνεία πρότυπης εσωτερικότητας και δυναμικής φωτοσκίασης, προστέθηκαν για ένα πυρήνα του έργου που οφείλει να απαθανατισθεί με τον συγκεκριμένο συνδυασμό ως τεκμήριο μιας στιγμής ενδεχομένως ανεπανάληπτης.
Τέλος, με σεβασμό στα μυστικά των λικνιστικών ¾, συμπαρασύρθηκαν άπαντες στην ιδεοτυπική λαγνεία της «Giuditta» του Φρ. Λέχαρ (νωρίς σε παρόμοιο χώρο για την υψίφωνο), ενώ το event ολοκληρώθηκε επίσημα μεν με ένα σπινθηροβόλο «ντουέτο του ωρολογίου» από τη «Νυχτερίδα», ανεπίσημα δε με το μεταδοτικής μέθης βαλς της «Εύθυμης Χήρας», που οι σολίστ επιπλέον χόρεψαν, μεταξύ άλλων ανκόρ της λαμπρής συναυλίας.
