Αρχικά απλώς εγκαινίαζε το Φεστιβάλ Αθηνών, ενίοτε με παραγωγές που άφησαν εποχή. Αργότερα, προϊούσης της προγραμματικής και χρονικής του συρρίκνωσης, η Εθνική Λυρική Σκηνή επωμίσθηκε και την αυλαία του, με εντεινόμενη επανάληψη μιας χούφτας τίτλων υπό το πρόσχημα της αποκλειστικής δημοφιλίας τους!
Ούτε εφέτος λοιπόν αποφύγαμε την παραστατική περιχαράκωση των εκδηλώσεων από έναν ακόμη «Ναμπούκο» και μιαν ακόμη «Κάρμεν». Με δεδομένο μάλιστα ότι η όπερα του Τζουζέππε Βέρντι χειμάζεται από την οικουμενική απουσία δραματικής υψιφώνου για τον δυσχερέστατο ρόλο της Αμπιγκαΐλλε (μια Λουντμίλλα Μοναστύρσκα ίσως...), η μεγαλομανής θεσμική εμμονή στην επάνοδο του συγκεκριμένου έργου παραμένει δυσεξήγητη. Και μάλιστα όταν, στον ίδιο αμείλικτο χώρο του Ηρωδείου και στη διαδοχή π.χ. μιας Γκένα Ντιμιτρόβα, υπεισέρχεται μετάκληση (Σάε - Κιουνγκ Ριμ) η οποία πάσχει τόσο σε φωνητική καταλληλότητα όσο και σε σκηνική παρουσία, έλλειμμα το δεύτερο επιτεινόμενο από γενικώς συζητήσιμη ενδυματολογία (Σίλβια Αϋμονίνο). Το τραγούδι της υπήρξε ελάχιστα ιδιωματικό, απείθαρχο, χωρίς στοιχειώδη υπηρέτηση της γραμμής που προσιδιάζει στο μπελκάντο του Βέρντι (πρβλ. αντί άλλων την εναρκτήρια σκηνή της β' πράξης). Εξόχως δυσεξήγητη επίσης παραμένει η μετάκληση του αρχιμουσικού Φιλίπ Ωγκέν για μιαν όπερα την οποία, από τις πρώτες σειρές του Ωδείου Ηρώδου, παρακολουθούσαν ως θεατές οι πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι γι’ αυτήν μαέστροι του Θεάτρου! Γιατί ο συγκεκριμένος όχι απλώς δεν διεκδίκησε ευτυχήματα που εκείνοι έχουν κατοχυρώσει υπέρ της Ορχήστρας της ΕΛΣ, αλλά αντίθετα έθεσε σε δοκιμασία τις αντοχές έργου και ερμηνευτών με την αδυσώπητη, μονότονη ρυθμικότητα της διεύθυνσής του.
Η μπαγκέτα του στέρησε καίρια τη μουσική από το χώρο της, απονεύρωσε εκφραστικά το φινάλε της β' πράξης, συμπεριλαμβανομένης της θεϊκής συντριβής του Δημήτρη Πλατανιά ως Ναμπούκο, ενώ παρέμεινε μετρικά αποστασιοποιημένη ακόμη και στην προσευχή του μεταμελημένου μονάρχη στη δ' πράξη. Με Ζαχαρία επιπλέον που, ανεξαρτήτως της διεθνούς κινητικότητάς του, δεν είναι πραγματικός βαθύφωνος -τουλάχιστον ανοιχτού χώρου- (Ρικάρντο Τζανελλάτο), η επιτυχής επιστράτευση δραματικού Ισμαέλε (Δήμος Φλεμοτόμος) και πληθωρικής Φενένα (Έλενα Κασσιάν) αποτελεί ανεπαρκή παραμυθία για τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής (Λέο Μουσκάτο), όπου οι ένοπλες δυνάμεις της Βαβυλώνας μάλλον παρέπεμπαν σε τάγμα εργαζομένων αλυσίδας... ταχυφαγείων!
Με δεδομένη, πάντως, τη δυσφορία μας για την επιλογή και του έτερου τίτλου και με μεμονωμένη επιφύλαξη εν προκειμένω τη φωνητικά επισφαλή Μικαέλα της Μαρίας Μητσοπούλου, η «Κάρμεν» της 27ης Ιουλίου υπήρξε παράσταση άρτια και συναρπαστική. Πιο εξοικειωμένοι πλέον με τη σκηνοθεσία του Στήβεν Λάνγκριτζ, που θέλει το επίκαιρο λαθρεμπόριο να αφορά ανθρώπους και όχι εμπορεύματα, θαυμάσαμε τη Γεωργιανή μεσόφωνο Ανίτα Ρατσβελισβίλι να σκιαγραφεί μιαν αληθοφανή, φωνητικά ατρόμητη και ψυχολογικά δουλεμένη Κάρμεν, πιστευτή στη χειραγώγηση ενός ωραίου και επίσης πιστευτά άβουλου Δον Χοσέ.
Ο Τσέχος Πάβελ Τσέρνοχ εισέφερε ένα εφηβικής εσωστρέφειας τραγούδι του λουλουδιού, αλλά δεν είχε ελπίδα απέναντι στον γεμάτο αυτοπεποίθηση, αστραφτερό ταυρομάχο του Διονυσίου Σούρμπη. Πλαισιωμένος από δροσερές και χειραφετημένες Φρασκίτα (Χρύσα Μαλιαμάνη) και Μερτσέντες (Άρτεμις Μπόγρη), γεμάτους χαρακτήρα λαθρεμπόρους (Χάρης Ανδριανός και Νίκος Στεφάνου) και ζωηρά ερωτύλους στρατιωτικούς (Τάσος Αποστόλου και Γιάννης Σελητσανιώτης), ο Λουκάς Καρυτινός έδωσε στην όπερα την πνοή που χρειαζόταν, ανιχνεύοντας διαρκώς απόκρυφες ομορφιές μιας ακατάβλητης παρτιτούρας.
