Ο Alexi Murdoch γεννήθηκε στην Αγγλία από Έλληνα πατέρα και Γαλλοσουηδή μητέρα. Η οικογένειά του σχεδόν αμέσως μετά, ήρθε στην Ελλάδα (όπου ο ίδιος έζησε μέχρι τα δέκα του χρόνια) και στη συνέχεια επέστρεψε στη Βρετανία και συγκεκριμένα στη Σκωτία.
Αργότερα ο Alexi Murdoch πήγε για σπουδές στην Αμερική όπου, χωρίς να το έχει σχεδιάσει μέχρι τότε, η κλίση στη μουσική που είχε από μικρός μετατράπηκε σε επάγγελμα με αποτέλεσμα τους δύο μέχρι τώρα δίσκους του, αντίστοιχα το ’06 και το ’09 και το soundtrack για την ταινία του Σαμ Μέντες «Away We Go».
Η τηλεφωνική συνομιλία με τον τραγουδοποιό και ερμηνευτή που τον Δεκέμβριο θα συμπληρώσει τα 45 χρόνια του έγινε με αφορμή την πρώτη ζωντανή εμφάνισή του στη χώρα μας, την Τετάρτη 20 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Summer Nostos Festival που διοργανώνει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο ΚΠΙΣΝ. Πρόκειται για έναν ευπροσήγορο, ευγενέστατο και αληθινά καλλιεργημένο άνθρωπο που μιλάει απρόσμενα καλά ελληνικά αλλά, καθώς φοβάται ότι δεν μπορεί να εκφραστεί στη γλώσσα μας με όση πληρότητα επιθυμεί, προτιμά στο τέλος η συζήτηση να γίνει στα αγγλικά.
* Εκτός από τη γλώσσα θυμάσαι και άλλα πράγματα από την Ελλάδα;
Φυσικά και θυμάμαι. Στα 10 χρόνια σου είσαι αρκετά μεγάλος για να έχεις αναμνήσεις. Άλλωστε οι γονείς μου έχουν εδώ και αρκετά χρόνια εγκατασταθεί μόνιμα πλέον στην Ελλάδα και τους επισκέπτομαι τακτικά. Απλώς αυτή η φορά είναι διαφορετική από κάθε άλλη γιατί είναι η πρώτη που θα παίξω εκεί.
* Έχεις ζήσει σε πολλά διαφορετικά μέρη. Αισθάνεσαι ότι ανήκεις σε κάποιο ή νιώθεις πολίτης του κόσμου;
Θα ήταν αδύνατο να μην έχω μια κοσμοπολίτικη θεώρηση της ζωής, αν λάβουμε υπόψη μας πώς ήταν μέχρι τώρα η δική μου και νομίζω ότι αυτό είναι ένα δώρο και ένα πλεονέκτημα που οι περισσότεροι δεν έχουν. Σε κάνει να βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα. Από την άλλη δεν μπορώ και να μην παραδεχθώ ότι νιώθω κοντά στην Ελλάδα και τη Σκωτία. Είναι οι τόποι όπου πέρασα την παιδική μου και την εφηβική μου ηλικία.
Είναι λίγο αστείο βέβαια γιατί στην Ελλάδα, καθώς η μητρική μου γλώσσα είναι τα αγγλικά, τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν μέχρι να μάθω καλά τα ελληνικά και μετά στη Σκωτία ήμουν «το παιδί από την Ελλάδα». Έτσι ή αλλιώς, δηλαδή, ήμουν πάντα ο ξένος (γέλια). Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι Ελλάδα και Σκωτία έχουν ένα κοινό σημείο, σε αμφότερες κυριαρχεί το θαλάσσιο στοιχείο. Πολύ διαφορετικές θάλασσες, βέβαια, αλλά αυτό είναι που συνδέει τους κατά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους τόπους οι οποίοι βρίσκονται στην καρδιά μου περισσότερο από τους άλλους. Κατά τα άλλα βέβαια όλοι οι τόποι είναι ίδιοι και ακόμα περισσότερο οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτούς και τα προβλήματα και οι δυσκολίες είναι κοινά για όλους.
* Αυτό ισχύει και για την Αμερική;
Όχι. Η Αμερική είναι διαφορετική περίπτωση από όλον τον δυτικό κόσμο, αν όχι μοναδική στη γη. Είναι μια τεράστια χώρα με πάρα πολλούς κατοίκους, πλούσια αλλά και με μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες από οπουδήποτε αλλού, οι οποίες μάλιστα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο στο πέρασμα του χρόνου. Επιπλέον ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού είναι επί της ουσίας εντελώς απαίδευτο. Η έλλειψη αληθινής παιδείας είναι πραγματικά απελπιστική, με αποτέλεσμα τα απίστευτα αν σκεφτείς, φαινόμενα, όπως η εκλογή του Τραμπ.
* Σε τι ακριβώς την αποδίδεις πιο συγκεκριμένα;
Στο ίδιο ακριβώς που αποδίδω και πολλά άλλα παράδοξα ή και άσχημα πράγματα, τα οποία συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, στον φόβο για την αλλαγή, με οποιαδήποτε έννοιά της. Νομίζω ότι αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ότι ενώ η τεχνολογία και όχι μόνον αλλάζει τον κόσμο με ταχύτατο ρυθμό, οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους είναι προσκολλημένοι σε απόψεις, θέσεις, ακόμα και έναν τρόπο ζωής που ήδη ανήκει στο παρελθόν και γι’ αυτό δεν θέλουν ή μάλλον φοβούνται την αλλαγή.
Ένας γνωστός μου νευροβιολόγος μου έλεγε πριν από λίγο καιρό κάτι πολύ ενδιαφέρον, ότι καθώς η χαρτογράφηση του εγκεφάλου προχωρεί και οι γνώσεις μας γι’ αυτόν αυξάνονται ανακαλύφθηκε ένα νευρικό κέντρο το οποίο καθορίζει ακριβώς το πόσο φοβάται ή όχι ο άνθρωπος τις αλλαγές και τις φυσιολογικές ανατροπές! Στο μέλλον οι επιστήμονες θα μπορούν ίσως να παρεμβαίνουν, αν χρειάζεται, σε αυτό το νευρικό κέντρο ήδη από τη στιγμή της γέννησης κάνοντας όλους τους ανθρώπους το ίδιο δεκτικούς στις αλλαγές. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, δυστυχώς ο Τραμπ και πολλοί άλλοι σαν και αυτόν θα επενδύουν στον φόβο των ανθρώπων για την αλλαγή για να τους εξαπατούν, να τους ελέγχουν και εντέλει να τους εκμεταλλεύονται.
* Τι σπούδασες στην Αμερική;
Φιλολογία και φιλοσοφία.
* Καμία σχέση με μουσική δηλαδή...
Όχι. Έπαιζα μουσική από μικρός αλλά πάντα ήμουν και παρέμεινα αυτοδίδακτος. Γενικότερα οτιδήποτε μου έχει συμβεί σχετικά με τη μουσική δεν ήταν φυσικά συμπτωματικό γιατί για κάθε τι υπάρχει λόγος για να γίνει ή να μην γίνει, αλλά προέκυψε αυθόρμητα και δίχως να το επιδιώξω.
Αυθόρμητα βρέθηκα από τη Βόρεια Καρολίνα, στην οποία σπούδασα, στο Λος Άντζελες όπου άρχισα να εμφανίζομαι σε κάποια μπαρ παίζοντας τα τραγούδια που είχα γράψει ήδη μόνος μου με την κιθάρα μου, σαν έναν ευχάριστο τρόπο για να περνώ τον χρόνο μου αρχικά και δίχως να μου περνάει από το μυαλό ότι θα γινόμουν ποτέ επαγγελματίας μουσικός. Όμως αυτές οι εμφανίσεις μου φαίνεται ότι άρεσαν σε πολλούς και έτσι το πράγμα προχώρησε...
* Θα είχες βέβαια ήδη ακούσει πολλή βρετανική folk όπως ήταν ολοφάνερο από τον πρώτο δίσκο σου...
Και όμως όχι. Ισχύει και γι’ αυτό ότι πριν, οτιδήποτε μου συνέβη σχετικά με τη μουσική προέκυψε αυθόρμητα. Δεν υπήρξα ποτέ δηλαδή ο ακροατής που συνεχώς αναζητεί νέα πράγματα, είχα λίγα και συγκεκριμένα ακούσματα, κυρίως κλασικά rock συγκροτήματα, το πιο αγαπημένο μου ήταν οι Pink Floyd. Ήταν κάποιοι από τους πρώτους φίλους της μουσικής μου που μου υπέδειξαν να ακούσω δημιουργούς και ερμηνευτές της βρετανικής folk λέγοντάς μου «άκου αυτό ή το άλλο, μοιάζει τόσο πολύ με τα τραγούδια σου». Ακούγοντας τα διαπίστωσα τις ομοιότητες, στη συνέχεια άκουσα ακόμα περισσότερα πράγματα από το ιδίωμα και συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά πρέπει να ήταν υποσυνείδητες επιρροές από την παιδική μου και την εφηβική μου ηλικία που βρίσκονταν εκεί χωρίς να το γνωρίζω και περίμεναν τη στιγμή για να αναδυθούν στην επιφάνεια.
* Τα τρία χρόνια ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο σου ήταν ένα φυσιολογικό διάστημα, αλλά τα εννέα που έχουν περάσει από τον δεύτερο δεν είναι μάλλον πολλά;
Είναι λίγο μεγάλη ιστορία αυτό (γέλια). Σίγουρα δεν είχα σκοπό να περάσει τόσος πολύς χρόνος. Ξεκίνησα με την προσπάθεια να προχωρήσω τη στιχουργική μου γραφή έτσι ώστε να συμβαδίζει με τη μουσική μου. Αν δηλαδή ακούσει κανείς το πρώτο EP μου του ’02 θα διαπιστώσει ότι, παρ’ ότι δεν είχα μουσική παιδεία και ήμουν εντελώς άπειρος από το στούντιο, προσπαθούσα να δημιουργήσω έναν δικό μου, διαφορετικό ήχο. Ήδη με ενδιέφερε η συνολική ηχητική εμπειρία, ένας συνδυασμός στίχων, φωνής και μουσικής που να μην απευθύνεται μόνο στο συνειδητό, αλλά και, ακόμα περισσότερο μάλιστα, στο ασυνείδητο. Στα δύο albums μου προχώρησα ακόμα περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση και μετά αποφάσισα ότι είχε φτάσει η στιγμή να ακολουθήσουν και οι στίχοι μου. Άρχισα να γράφω μερικούς, αλλά στη συνέχεα μεσολάβησαν διάφορα γεγονότα της προσωπικής μου ζωής παντρεύτηκα, έγινα πατέρας, χώρισα, εγκαταστάθηκα μόνιμα στο σπίτι μου που βρίσκεται σε μια απομονωμένη περιοχή της Σκωτίας, πέρασα ένα μεγάλο διάστημα στο ακόμα πιο απομονωμένο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας ηχογραφώντας μόνος μου με ηλεκτρονικά τις αρχικές μορφές των τραγουδιών. Στη συνέχεια βρήκα τους κατάλληλους μουσικούς για να τα ηχογραφήσουμε κανονικά στο Μόντρεαλ του Καναδά, μια περιοχή που μοιάζει αρκετά με τη Σκωτία, αλλά το δριμύ κλίμα κάνει τις συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες, ενώ δηλαδή απείχαμε λίγα χιλιόμετρα με τους μουσικούς μου περνούσαν ολόκληρες ημέρες χωρίς να ηχογραφούμε. Ήμασταν αποκλεισμένοι από το ψύχος ή το χιόνι και χωρίς μάλιστα να μπορώ καν να ξεφύγω πηγαίνοντας στο ιστιοπλοϊκό μου όπως κάνω στη Σκωτία! (γέλια). Όλες αυτές οι αναγκαστικές καθυστερήσεις τελικά έγιναν μέρος της διαδικασίας της δημιουργίας του δίσκου, επηρέασαν άμεσα τη στιχουργική γραφή μου.
* Τι εννοείς;
Στιχουργικό θέμα του δίσκου έγινε πια η ίδια η μοναξιά που είχα βιώσει πολλές φορές κατά την υλοποίησή του. Για εμένα η μοναξιά είναι τελικά μια ευκαιρία για να λειτουργήσει καλύτερα η μνήμη μας, όχι σαν αναμνήσεις ή χειρότερα ως νοσταλγία, αλλά για να γυρίσουμε πίσω, να γνωρίσουμε καλύτερα τον παλαιότερο εαυτό μας, να συμφιλιωθούμε μαζί του και, διά μέσου αυτού, εν τέλει να γνωρίσουμε και να βελτιώσουμε τον σημερινό. Τελικά η μοναξιά είναι μια πολύ χρήσιμη διαδικασία αυτογνωσίας που μπορεί να μας κάνει καλύτερους.
Όσο για τον δίσκο ουσιαστικά είναι πλέον έτοιμος και απλώς ψάχνω πια σε όλον τον κόσμο τον κατάλληλο ηχολήπτη για να τον μιξάρουμε, χρειάζομαι ένα τρίτο αυτί για αυτό δεν θέλω να το κάνω μόνος μου. Ελπίζω να τον βρω λίγο σύντομα ώστε μέχρι το τέλος της χρονιάς το album επιτέλους να κυκλοφορήσει!
* Και πώς νιώθεις για την πρώτη σου συναυλία στην Αθήνα;
Είμαι αληθινά ενθουσιασμένος! Το ΚΠΙΣΝ είναι ένας υπέροχος χώρος και το ότι βρίσκεται κοντά στη θάλασσα μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω ετοιμάσει μια πολύ καλή μπάντα, θα παίξουμε με έμφαση στον συνολικό ήχο και όχι απλά εμένα να ερμηνεύω τα τραγούδια και να με συνοδεύουν και με αρκετό αυτοσχεδιασμό. Ελπίζω να έρθει αρκετός κόσμος για να γνωρίσει τη μουσική μου και να μας ακούσει, να το απολαύσει όσο είμαι σίγουρος ότι θα το απολαύσουμε και εμείς!
Και εμείς το ευχόμαστε γιατί ο Alexi Murdoch και τα τραγούδια του σίγουρα το αξίζουν και με το παραπάνω...
