Η ορθογραφία είναι ενίοτε απατηλή! Γιατί ο Φινλανδός Mikko Franck (*1979), μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Γαλλικής Ραδιοφωνίας από τον Σεπτέμβριο του 2015, δεν συνδέεται προφανώς με τον Γάλλο συνθέτη César Franck (1822-1890). Μολαταύτα η ομοιογένεια της γαλλοφινλανδικής σύνθεσης δυνάμεων δεν αμφισβητείται μετά τις 2 συναυλίες του συνδυασμού (7 και 8.03.2018) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Συναυλίες που όχι μόνο αποκάλυψαν την ιδιαίτερη χωροταξική οργάνωση διεύθυνσης της Ορχήστρας από τον μικρόσωμο -για την εθνικότητά του- αρχιμουσικό, συνήθως πλάι και λιγότερο πάνω στο πόντιουμ, αλλά και έπεισαν για την ειλικρινή σύντηξη ιδιοσυγκρασιών του ίδιου και των μουσικών του, που η ιδιαιτερότητα αυτή συμβολίζει.
Mε έναν δυσεύρετο Ντεμπυσσύ à la russe, τη νεανική συμφωνία σε σι ελάσσονα, σε πρόσφατη ενορχήστρωση του Αμερικανού συνθέτη και διασκευαστή Tony Finno, εγκαινιάσθηκε ευρηματικά η 1η βραδιά, προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος για το ακατάβλητο 2οκονσέρτο για πιάνο του Σεργκέι Ραχμάνινωφ σε μια ερμηνεία αναφοράς από τη δεξιοτεχνικά και οπτικά εκθαμβωτική Khatia Buniatishvili. Η Γεωργιανή πριμαντόνα του πιάνου, κυρίαρχη ενός δακτυλισμού και μιας φαντασίας με αγέρωχη ακρίβεια, τόλμη και μουσικότητα, αποδόθηκε σε μιαν ερμηνεία, όπου το αιθέριο και το δαιμονικό στοιχείο αναδείχθηκαν εξαντλώντας το εύρος της φωτοσκίασης και των ηχοχρωμάτων. Η ιδιωματική, κυριολεκτικά μαγική ιδιοποίηση της ατελεύτητης μελωδικής γραφής ανέβλυζε με φυσικότητα που έμοιαζε να ανατροφοδοτείται αυτοσχεδιαστικά σε κάθε στροφή της παρτιτούρας. Λιστ à la Khatia και Χαίντελ σε μεταγραφή Βίλχελμ Κεμπφ επισφράγισαν τον θρίαμβό της.
Αλλά και η ανάγνωση της 3ηςσυμφωνίας του Ζαν Σιμπέλιους, που ολοκλήρωσε το επίσημο πρόγραμμα της πρώτης συναυλίας, αποδείχθηκε αντιστοίχως πηγαία και ιδιωματική, με υψηλή μουσική ανάλυση και αταβιστική αρχιτεκτονική εποπτεία, συγκερασμός απατηλού αυθορμητισμού και καλλιτεχνικής ακεραιότητας που φώτισε αυτή την αινιγματική μουσική.
Με μιαν απολαυστική εκτέλεση της εισαγωγής στην εσχάτως αναβιούσα, σαιξπηρικής θεματικής, όπερα του Εκτόρ Μπερλιόζ «Βεατρίκη και Βενέδικτος», που έκανε τις νότες να ξεπηδούν αφρώδεις από το πεντάγραμμο, πυροδοτήθηκε η 2η συναυλία των ξένων μας στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Ιδιόρρυθμες ρωμανικές ηδονές χάρισε, στους ομολογουμένως πιο ευάριθμους θεατές του 2ου γεγονότος, ο Γιώργος - Εμμανουήλ Λαζαρίδης με το κονσέρτο του Μωρίς Ραβέλ για πιάνο με το αριστερό χέρι. Ο Θεσσαλονικεύς σολίστ διείσδυσε σεμνά στην «τραγική ορμή» και την εκφραστική οικονομία αυτής της περίπου 20λεπτης, αλλά πυκνής παρτιτούρας. Επιδόρπια της δικής του ευαισθησίας οδήγησαν στο διάλειμμα. Το αμιγώς Γαλλικό επίσημο πρόγραμμα έστεψε η εμβληματική, μονάκριβη συμφωνία του Σεζάρ Φρανκ. Γεμάτη ελεγχόμενη ενέργεια, ενίοτε και έξαψη, η διαδρομή της επιβεβαίωσε ευτυχείς ισορροπίες στιβαρότητας και ευαισθησίας του μαέστρου και ολοκληρώθηκε με ένα διονυσιακό φινάλε αθροιστικής δύναμης. Το φρενιτιώδες κοινό ανταμείφθηκε με τους ελάσσονες τόνους του «αειθαλούς», πονεμένου τραγουδιού της Σολβέιγ από τη σκηνική μουσική του Νορβηγού Έντβαρντ Γκρηγκ για τον «Πέερ Γκυντ» του συμπατριώτη του Χένρικ Ίμπσεν. Χωρίς φωνή και στίχους, αλλά με πολλή ψυχή!
