Τον παγωμένο Φεβρουάριο του 1986 διαβήκαμε οδικώς τα σιδηρόφρακτα σύνορα των δύο Γερμανιών και τα εξίσου προβληματικά της Ανατολικής με το περίκλειστο ακόμη Δυτικό Βερολίνο. Σφοδρή επιθυμία μας ως νεαρών φιλόμουσων ήταν η διά ζώσης παρακολούθηση της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, που διένυε την τελευταία φάση της καλλιτεχνικής της διεύθυνσης από τον Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν. Με τα όρια του στενού προϋπολογισμού μεταπτυχιακού φοιτητή της εποχής και με τη φλόγα να καίει εντός μας, προσήλθαμε στο Berliner Philharmonie για ένα οποιοδήποτε εισιτήριο συναυλίας του ιστορικού σχηματισμού. Αδημονούσαμε τότε κυρίως για τη σύμπραξη του Μοσχοβίτη πιανίστα Dmitri Alexeev και λιγότερο για τη διεύθυνση ενός ακόμη «Ανατολικού», του επίσης γνωστού μας Τσέχου Jiri Belohlavek. Στην προ Διαδικτύου εποχή ήταν δύσκολο να γνωρίζουμε όχι μόνο τα προβλήματα που είχε αντιμετωπίσει ο αρχιμουσικός για τις εμφανίσεις του αυτές, αλλά και για την πρώιμη κλίση του στη μουσική, που τον είχε οδηγήσει πλάι σε θρυλικούς δασκάλους, από τον τσελίστα Milos Sadlo και τον διευθυντή χορωδίας Josef Veselka μέχρι τους μαέστρους Alois Klima και Sergiu Celibidache, μαθητείες που το δίχως άλλο συνέτειναν στη διάκρισή του σε διαγωνισμό μεταξύ νέων Τσέχων ομοτέχνων του.
Ύστερα, στα 1989-90 άλλαξαν μεμιάς όλα, έστω κι αν η Ιστορία δεν έπαψε να γράφεται, όπως έσπευσαν να «προφητεύσουν» ιδιοφυείς ανόητοι. Για κάποιο λόγο ωστόσο αποτύχαμε να παρακολουθήσουμε την πορεία του μαέστρου της φοιτητικής εκδρομής μας. Μέχρι που αιφνίδια μας συναπάντησε η αναγγελία του θανάτου του, στις 31 Μαΐου 2017, θανάτου σίγουρα πρόωρου, ακόμη κι αν δεν είχαμε επιβεβαιώσει την 24η Φεβρουαρίου 1946 ως την ημερομηνία γέννησής του.
Σε εωθινή εκπομπή της πρωτομηνιάς του Ιουνίου στο γαλλικό «Τρίτο», λοιπόν, ήρθαμε αντιμέτωποι με το εν εξελίξει τελευταίο μέρος της «Αγγλικής» 8ης συμφωνίας του Ντβόρζακ σε μια ανάγνωση που ανακάλυπτε ένα πρωτόγνωρα ανησυχητικό υπόστρωμα σε μια από τις μελωδικότερες συμφωνικές σελίδες. Η αποφώνηση έλυσε το μυστήριο και ταυτόχρονα αιτιολόγησε τη γνώμη του ειδήμονα καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ν. Υόρκης Μάικλ Μπέκερμαν για τον Μπιελοχλάβεκ ως «του ερμηνευτή με το μεγαλύτερο βάθος στην τσεχική μουσική». Κι όμως, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλες αντιξοότητες στην ίδια του την πατρίδα, όταν, λίγο μετά τη Βελούδινη Επανάσταση και την τοποθέτησή του επικεφαλής της Τσέχικης Φιλαρμονικής, οι ίδιοι οι μουσικοί του τον παρέκαμψαν χάριν του Γερμανού Gerd Albrecht, εξέλιξη που τον «συνέθλιψε» ("New York Times", 2014), αλλά τον οδήγησε στη δημιουργία νέας Ορχήστρας στην Πράγα που ο ίδιος δόξασε διεθνώς, ώστε η Τσέχικη Φιλαρμονική να τον δελεάσει εκ νέου στην κεφαλή της το 2012, μετά την εξαετή θητεία στη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, αλλά και την καθιέρωσή του πέραν του Ατλαντικού.
Η διαπίστωση, σε συνέντευξή του στον "Guardian" το 2007, ότι η ζωή «ποτέ δεν είναι τόσο εύκολη» και ότι «Μόνο με μερικά προβλήματα ο άνθρωπος βελτιώνεται και ισχυροποιείται» ισχύει εξίσου, αν όχι περισσότερο, για τον ομότεχνο του ηττημένου από τον καρκίνο Μπιελοχλάβεκ, τον Βρετανό -sir εδώ και ελάχιστους μήνες- Jeffrey Tate CBE, που τον ακολούθησε απρόσμενα, 74ετής, στον Παράδεισο της Μουσικής δύο ημέρες αργότερα, από καρδιακό επεισόδιο κατά τη διάρκεια διδασκαλίας σε ακαδημία της βορειοϊταλικής πόλης Μπέργκαμο. «Σημαδεμένος» εκ γενετής από παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης και δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος, ο σπουδασμένος στο Κέμπριτζ χειρούργος - οφθαλμίατρος στράφηκε στα 1979 στη μουσική, καταλαμβάνοντας σημαντικές θέσεις στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, την Αγγλική Ορχήστρα Δωματίου, τη Φιλαρμονική του Ρότερνταμ, το Τεάτρο Σαν Κάρλο της Νάπολης και τη Συμφωνική του Αμβούργου. Αισθανόταν ωστόσο διπλά «απόκληρος» αυτού του κόσμου. Μαέστρος που πίστευε στην αγάπη αντί της επιβολής, ο Τέιτ αποτελεί σύμβολο του χειραφετημένου ανθρώπου όχι μόνον ως επιτυχημένος μουσικός, αλλά και στην προσωπική του ζωή, αφού αποβίωσε παντρεμένος με τον Γερμανό σύντροφο της ζωής του σε πείσμα, όπως έλεγε, «της εμμονής των γκέι για τη φυσική ομορφιά που κάνει τη ζωή ενός ανάπηρου στον κόσμο τους ακόμη δυσκολότερη»...
