Ταιριαστή η Άνοιξη για την ενιαύσια επιστροφή, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της «Καμεράτα Τζούνιορ». Ενός νεανικού σχηματισμού που εδώ και λίγα χρόνια σφυρηλατεί με σοβαρότητα και επαγγελματισμό τον οίστρο παιδιών και εφήβων. Δεν πρόκειται απλά για διαφυγή που προσφέρεται σε ηλικίες ευαίσθητες, ως εναλλακτική εκείνης συνομηλίκων τους προς «ρηάλιτυ», για το ποθητό άλμα σε επικερδή δημοσιότητα. Προϊόν επαγγελματιών μουσικών, σε αυτήν εμπιστεύονται και οι ίδιοι το προσφιλέστατο της προσωπικής τους ύπαρξης, δηλαδή τα παιδιά τους. Προφανώς επειδή άγχονται να διατρανώσουν, έστω και με το τίμημα της διαφορετικότητας σε ασφυκτικό περίγυρο, ότι η σοβαρή μουσική παραμένει ζωντανή στην πολιτισμικά κλυδωνιζόμενη Ελλάδα. Και, ω του θαύματος, το καταφέρνουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αισθανθούμε ότι προσήλθαμε κυριολεκτικά απροετοίμαστοι στην εκδήλωση της 15ης Μαΐου 2017. Απροετοίμαστοι για την αλματώδη πρόοδο των νεαρών μουσικών υπό τον αφοσιωμένο μέντορά τους, τον βιολονίστα και αρχιμουσικό (της) Δημήτρη Σέμση.
Τη συναυλία εισήγαγε συγκινητική τετραμερής ακολουθία των Παίδων, με προγραμματικό ανάπτυγμα εκτεινόμενο από τον Χαίντελ και την -παλαιότερη παραγγελία για το Εφηβικό Τμήμα- Σερενάτα για έγχορδα του Norman Leyden (1917 - 2014), συνεργάτη του Γκλεν Μίλλερ και μαέστρου της Oregon Symphony Pops (δηλαδή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Όρεγκον χωρίς τους επικεφαλής των αναλογίων της), έως το Game of Thrones και παραδοσιακούς σκοπούς της Σκωτίας. Έργο με θερμή μελωδική γραφή, η Σερενάτα πρόσφερε σολιστική πρόκληση στο «νυχτερινό» 3ο μέρος της (σόλο βιολί ο Βαγγέλης Κόλλιας). Η εικόνα των συγκεντρωμένων και σοβαρών «πιτσιρίκων» παραμένει εντυπωμένη στη μνήμη.
Το κύριο μέρος της εκδήλωσης, ωστόσο, επωμίσθηκαν οι Έφηβοι, πλαισιωμένοι και από «μπόμπιρες» του χθες. Όλοι μαζί αφιέρωσαν εθελοντικά, για τις έντονες δοκιμές, τον κάθε ελεύθερο χρόνο της επίμοχθης σχολικής τους καθημερινότητας. Η προσφορά τους είχε ορατό αποτέλεσμα, αφού η συναυλία τους περιελάμβανε 3 πλήρη έργα, εν οις παγκόσμια πρώτη Έλληνα συνθέτη και πανελλήνια πρεμιέρα έργου σπουδαίου Ευρωπαίου δημιουργού!
Ήδη στην επαρκώς οικεία Σουίτα «Από τον καιρό του Χόλμπεργκ», έργον 40, του Έντβαρντ Γκρηγκ, οι νεαροί μουσικοί εντυπωσίασαν με τον πλούσιο, διαυγή και ομοιογενή ήχο τους, τη ζωηρότητα των διαλογικών ανταλλαγών τους, τον αιματώδη και εκφραστικό λυρισμό τους, με αξιοποίηση της ωραίας ευκαιρίας των τσέλων στην «Air». Έξωθεν ενισχυμένη και αναδεχόμενη την πρόταση του μουσικολόγου Αλέξανδρου Χαρκιολάκη, ιδίως δε την ανιδιοτελή παραχώρηση του υλικού από τη χήρα του συνθέτη Αλίκη, η Ορχήστρα έδωσε μετά το διάλειμμα, σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση, την Ελεγεία για ορχήστρα εγχόρδων «Αφιέρωμα στον Μάριο Βάρβογλη» του Αλέκου Ξένου (1912-1995), ενός «από τους σεμνότερους και αφανέστερους εργάτες της Ελληνικής Μουσικής» σύμφωνα με τον Τάκη Καλογερόπουλο. Έργο βραχείας φόρμας όσο και συμπαγές, με αγωνιώδη ανάπτυξη, αποδόθηκε από τους νεαρούς με ένταση και, για την κατάληξή του, με ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Το απρόσμενο φινάλε της εκδήλωσης σηματοδότησε η α’ πανελλήνια παρουσίαση της «Minimax» του Πάουλ Χίντεμιτ, σύνθεσης για κουαρτέτο εγχόρδων σε μορφή σουίτας με τον παράτιτλο «Repertorium für Militärmusik» (Ρεπερτόριο για στρατιωτική μουσική). Στον αντίποδα μιας απλής Gebrauchsmusik, ο Χίντεμιτ επιβεβαιώνει εδώ τον χαρακτηρισμό του ως enfant terrible της μεσοπολεμικής Γερμανικής πρωτοπορίας. Και τι δεν μετέρχεται! Παρωδεί αιχμηρά την εισαγωγή κωμικής όπερας, παρατονίζει κατ’ επιθυμίαν, διακωμωδεί τα δίκην αυτοσχεδιασμού σόλι των εγχόρδων, ανατρέχει στο πασίγνωστο θέμα της 5ης του Μπετόβεν, αποδομεί χωρίς να αποτάσσεται κιόλας ένα κατάφορτο από νοσταλγία βαλς, υπομνηματίζει βέβηλα τις «χαρακτηριστικές» πόλκες των Στράους. Ένα έργο γεμάτο από έμπνευση και επινοητικότητα που οι νεανίες χειρίσθηκαν με απρόσμενη ενσυναίσθηση, άξιο να εμπλουτίσει τη συχνά απελπιστικά προβλέψιμη σύνθεση συναυλιακών προγραμμάτων ενηλίκων προσώπων και σχημάτων.
Κάθε χρόνο η «Καμεράτα Τζούνιορ» αποψιλώνεται από μέλη που φεύγουν για σπουδές, άλλα όμως, όπως μας διαβεβαίωσε ο μαέστρος της, παίρνουν τη θέση τους. Η παράδοση που ενσωματώνει και συνεχίζει αποτελεί ανεκτίμητη προσφορά του «Συλλόγου Φίλων της Μουσικής» στην ελληνική πολιτεία!
