Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος είναι κατά τεκμήριο ο κορυφαίος Έλληνας jazz τρομπετίστας αυτή τη στιγμή με πολλές εκλεκτές συνεργασίες με Έλληνες μα και ξένους ομοτέχνους του, κυρίως φυσικά από το ιδίωμά του αλλά όχι και αποκλειστικά από αυτό. Ο άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος του έχει αποτυπωθεί και στους λίγους αλλά θαυμάσιους προσωπικούς δίσκους του, αλλά ο τελευταίος από αυτούς είναι όντως κάτι πολύ διαφορετικό, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά γενικότερα για την εγχώρια jazz σκηνή. Polypala είνα το όνομα του διδύμου που συναποτελούν με τον μπασίστα Γιώργο Παλαμιώτη (και προφανώς πήρε το όνομά του από τον συνδυασμό των αρχικών συλλαβών των επωνύμων τους!) και «One Inch Of Love» ο τίτλος του CD τους που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Σε αυτό, με μόνο μέσο τα δύο όργανά τους αλλά και εκτεταμένη χρήση ηλεκτρονικών δημιουργούν μια σειρά πανέμορφα ηχοτοπία.
To «One Inch Of Love» είναι ένας δίσκος στον οποίο η μουσική παίρνει μια «χωρική» διάσταση, γίνεται η ίδια ένας φιλόξενος χώρος στον οποίο οι δημιουργοί της προσκαλούν τον ακροατή και όχι απλά τμήμα του, όπως συμβαίνει με πολλές περιπτώσεις της ambient, οι οποίες καταλήγουν να είναι «ηχητική ταπετσαρία». Ταυτόχρονα όμως, αν και instrumental album, «μιλάει» για όλα αυτά για τα οποία συνήθως δεν μιλάμε αλλά μόνο τα σκεφτόμαστε. Τους τόπους, τους χώρους, τους άλλους ανθρώπους, τις εμπειρίες μας και, εν τέλει, τα πιο βαθιά μας συναισθήματα... Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος μας εξηγεί από πού και πώς ξεκίνησαν ο ίδιος και ο Γιώργος Παλαμιώτης για να φτάσουν εκεί.
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
Eίναι απλά ο νέος δίσκος στη διαδρομή σου (και του Γιώργου φυσικά) ή ένα project που ξεκίνησε εντελώς αυθόρμητα ανάμεσά σας, δίχως ίσως ούτε καν σκέψη αρχικά να κυκλοφορήσει;
Παίζουμε καιρό μαζί με τον Γιώργο. Λίγο μετά από τότε που είχαμε αρχίσει να το κάνουμε, μας άκουσε ο Βαγγέλης Κατσούλης και μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε κάτι με την προοπτική να κυκλοφορήσει από την εταιρεία του, την Utopia. Αυτό συνέβη πριν από τρία χρόνια, αλλά τελικά ηχογραφήσαμε τον περασμένο Ιούλιο, όταν νιώσαμε ότι είχαμε κάτι ώριμο το οποίο αξίζει να καταγραφεί.
Γιατί αποφάσισες να κάνεις κάτι τόσο προσωπικό με έναν μουσικό με τον οποίο δεν έχεις συνεργαστεί έως τώρα και όχι, ας πούμε, με ένα από τα μέλη τής λίγο - πολύ σταθερής μπάντας σου; Είναι θέμα προσωπικής σχέσης και φιλίας με τον Γιώργο;
Πέρα από τη φιλία, που είναι πολύ σημαντική, ο λόγος είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο Γιώργος το μπάσο και τα ηχοχρώματα που παράγει με αυτό, τα οποία ταιριάζουν απόλυτα με τον δικό μου ήχο και αισθητική.
Θα χαρακτήριζες αυτόν τον δίσκο jazz ή όχι; Και αν δεν είναι jazz, τότε τι είναι;
Έχει στοιχεία jazz, αλλά ανήκει περισσότερο στην ambient. Θα τον χαρακτήριζα post ambient (jazz ίσως;).
To ambient στοιχείο προέκυψε αυθόρμητα ή ήταν μια κατεύθυνση την οποία συνειδητά εξ αρχής θέλατε να ακολουθήσετε;
Υπήρχε σαν στοιχείο από τις πρώτες συναυλίες μας, μαζί με άλλα περισσότερο ρυθμικά και «πολύπλοκα» κομμάτια, και συνειδητά αποφασίσαμε να εστιάσουμε σε αυτό.
Τελικά τόσο σε αυτό το άλμπουμ όσο και γενικότερα τι σε εμπνέει περισσότερο, οι άνθρωποι, οι τόποι ή αμφότερα εξίσου;
Δεν είναι πάντα κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα είναι και τα δύο αυτά, μπορεί όμως να είναι και μια κατάσταση ή μια μυρωδιά. Κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό, ένας συνδυασμός σε κάποιες περιπτώσεις. Το τελευταίο κομμάτι που έχω γράψει για παράδειγμα είναι εμπνευσμένο από ένα ντοκιμαντέρ το οποίο δείχνει έναν Έλληνα καπετάνιο να εργάζεται ακατάπαυστα προκειμένου να σώσει τις ζωές των μεταναστών που έρχονται από τα παράλια της Τουρκίας. Δεν ξέρω τι ακριβώς με οδήγησε στο να το γράψω: Η αυταπάρνηση αυτού του ανθρώπου; Ο άδικος χαμός των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος τόπο; Τα παιδάκια που κλαίνε στο ντοκιμαντέρ; Η όλη κατάσταση νομίζω. Ίσως γράφοντας αυτό το κομμάτι να νιώθω ότι κάπως συνεισφέρω και εγώ σε αυτό το τόσο σοβαρό και θλιβερό ανθρωπιστικό θέμα.
Θα έλεγες ότι είναι ένας δίσκος που ταιριάζει να ακούγεται περισσότερο σε ανοιχτούς χώρους στην ύπαιθρο ή στην πόλη; Εσύ προσωπικά σε ποιο από τα δύο αισθάνεσαι περισσότερο άνετα και οικεία;
Ταιριάζει σίγουρα στη φύση, όπου τον ηχογραφήσαμε, αλλά έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να τον ακούσουν οι άνθρωποι που ζουν στις πόλεις. Εγώ μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό και οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι η μουριά στο σπίτι της γιαγιάς μου, οι μονοήμερες εκδρομές στη θάλασσα και το «μάζεμα των ελιών» το φθινόπωρο. Θέλω να βρίσκομαι κοντά στη φύση όσο πιο συχνά μπορώ, αλλά εξίσου σημαντική είναι η ανάγκη μου να παίζω μουσική, πράγμα το οποίο συμβαίνει σχεδόν αποκλειστικά στις πόλεις.
Ποιος ήταν ο λόγος που ηχογραφήσατε σε καθέναν από αυτούς τους χώρους και τι το ξεχωριστό αντίστοιχα έχει;
Αργοί ρυθμοί, ηρεμία, μυρωδιές της φύσης και επίσης η ελευθερία του χρόνου και το φυσικό φως που συνήθως δεν έχεις στο στούντιο.
Υπάρχει και μια διάσταση διαλογισμού, βουδιστικού ή μη, στο συγκεκριμένο project ή κάνω λάθος;
Ο διαλογισμός -αν και αυτή είναι πολύ μεγάλη συζήτηση- συνήθως συνδέεται με τη σιωπή και την απουσία του ήχου. Εμείς απλά προσπαθήσαμε να κάνουμε «ιαματική» μουσική για εμάς τους ίδιους και τους ακροατές. Ένα CD που το ακούς για να χαλαρώσεις μετά από μια δύσκολη μέρα. Έχουμε δηλαδή κατά κάποιον τρόπο κοινό στόχο, αλλά ίσως η διαδικασία είναι διαφορετική.
Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετά έντονες επιρροές από τον ήχο και όχι συγκεκριμένα ονόματα της ECM ποιες άλλες διαπιστώνεις ο ίδιος ότι ίσως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία αυτού του δίσκου;
Έμπνευσή μας, μεταξύ πολλών άλλων, ήταν ο Brian Eno, o Harold Budd και ο Jon Hassell, ο οποίος ηχογραφεί και για την ECM τελευταία.
Ο ήχος σου -και όχι το παίξιμό σου- αυτή τη φορά μου θύμισε πολύ τον Miles Davis της τελευταίας περιόδου, των ηλεκτρονικών, στον μεγαλύτερο βαθμό τους, δίσκων που έκανε με τον Marcus Miller. Συμφωνείς ή όχι;
Θα διαφωνήσω εδώ. Προφανώς αναφέρεσαι στο «Tutu», στο οποίο κυριαρχεί ο ρυθμός, σε αντίθεση με το άλμπουμ μας, όπου η απουσία του ρυθμού είναι βασικό στοιχείο. Επίσης ο Miles δεν χρησιμοποιεί καθόλου εφέ στην τρομπέτα, σε αντίθεση με εμένα στο συγκεκριμένο CD. Βέβαια βλέπω αρκετά υποκειμενικά τα πράγματα στην προκειμένη περίπτωση, έχω ακούσει τόσο πολύ Miles, που σίγουρα είναι παρών σε οτιδήποτε και αν κάνω! (γέλια)
Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει άλλη ελληνική εταιρεία αυτόν τον δίσκο εκτός από την Utopia του Βαγγέλη Κατσούλη;
Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αλλά σε πείσμα της κρίσης που υπάρχει στη δισκογραφία βλέπω συνεχώς ανεξάρτητες εταιρείες να κυκλοφορούν πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές. Χαίρομαι πάντως που ο Βαγγέλης ενδιαφέρθηκε παρά την τρίχρονη καθυστέρησή μας, γιατί μας ενώνει μια βαθιά φιλία και η συνεργασία μας είναι άψογη.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την πρώτη φορά που παίξατε ζωντανά αυτό το υλικό; Σας ικανοποίησε το αποτέλεσμα; Θα υπάρξουν άλλες συναυλίες με αυτό;
Παρουσιάσαμε το CD στην αγγλικανική εκκλησία και ήταν μοναδική εμπειρία. Όπως γράφαμε και στο δελτίο Tύπου, «o χώρος επιλέχθηκε γιατί το εσωτερικό μιας εκκλησίας είναι ένας τόπος που σηματοδοτεί την παύση της ροής της καθημερινότητας, αλλά και για την εξίσου «μεταφυσική» ακουστική του. Το φυσικό «βάθος» της εκκλησίας σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά επεξεργασμένα ηχητικά τοπία μας θα δώσει αυτήν ακριβώς την ονειρική διάσταση σε αυτή τη συνάντηση μουσικών και κοινού». Μετά παίξαμε στο φεστιβάλ του Ελαιώνα στην Ακαδημία Πλάτωνος και για το άμεσο μέλλον έχουμε συναυλίες σε εξίσου ενδιαφέροντες χώρους, σε μια έκθεση ζωγραφικής στην Αθήνα, τέλη Ιουλίου σε ένα φεστιβάλ στην Τήνο και τον Αύγουστο σε διάφορους χώρους στην Αμοργό.
Υπό μια έννοια δηλαδή θα είναι η επιστροφή των ονειρικών ήχων του «One Inch Of Love» εκεί όπου γεννήθηκαν, μετά από πολύχρονη κυοφορία σε πολλούς ακόμα τόπους...
