“Σήμερα κηδεύουμε τα νιάτα μας” μονολογούσε φανερά συγκινημένη, με μάτια δακρυσμένα, φωνή τρεμάμενη και κρατώντας ένα λεπτό κλωνάρι γιασεμί, ταλαιπωρημένο από την παγωνιά, μια γυναίκα που έφτασε χθες το απόγευμα στο Θέατρο Μεταξουργείο για να αποχαιρετήσει με τον δικό της τρόπο τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, η σορός του οποίου είχε τεθεί από το πρωί σε λαϊκό προσκύνημα.
Το κλειστό φέρετρο καλυμμένο με μπουκέτα λουλουδιών και σημειώματα, ήταν τοποθετημένο στη μέση της σκηνής, ενώ ένα σιωπηλό πλήθος έμπαινε, αποχαιρετούσε, καθόταν στις θέσεις των θεατών ή αποχωρούσε θλιμμένο, αφού πρώτα έσφιγγε το χέρι της Άννας Βαγενά, της Μαρίας και της Γιασεμής που στέκονταν στην είσοδο.
Κάποιοι έγραφαν το δικό τους αντίο στο βιβλίο που είχε ανοιχθεί, ενώ την ίδια ώρα τραγούδια του Λουκιανού ακούγονταν διακριτικά από τα μεγάφωνα της σκηνής.
Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι και σύντροφοι από τα ξενύχτια, τα πάρτι, τα αξέχαστα γλέντια και τις συναυλίες, μουσικοί που έπαιξαν μαζί του σε παραστάσεις και ηχογραφήσεις, ηθοποιοί από όλες τις γενιές, τραγουδιστές, πολιτικοί, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και όλοι όσοι ανώνυμοι τον λάτρεψαν, συγκινήθηκαν και διασκέδασαν με τα τραγούδια του.
Θυμούνταν ιστορίες και νοσταλγούσαν στιγμές, έπιναν στη μνήμη του και έλεγαν με πόνο πως είναι σαν να έχει φύγει ένας πολύ δικός τους άνθρωπος, τον οποίο δεν χόρτασαν όσο θα ήθελαν. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έρχονταν κρατώντας ένα σημείωμα, έναν στίχο ή ένα αυτοσχέδιο ποίημα συνεχίζοντας να μιλάνε γι’ αυτόν σε ενεστώτα χρόνο!
Όλοι εξέφραζαν το ίδιο παράπονο λέγοντας πως θα μπορούσε να ζήσει κι άλλο, άνθρωποι της ίδιας γενιάς που μοιράστηκαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους με τα τραγούδια του. Αρκετοί σιγοψιθύριζαν γνωστές και αγαπημένες μελωδίες, από τον «Μικρό Ήρωα» και τον «Ύμνο των μαύρων σκυλιών» έως το “Αχ, πατρίδα μου γλυκιά".
"Δεν έχουν τέλος όσα με συνδέουν με τον Λουκιανό. Όπως δεν έχει τέλος ο θαυμασμός μου γι’ αυτόν” σιγοψιθύριζε ένας κύριος. "Θα τον θυμόμαστε για τη φαντασία και το κέφι που μας χάρισε, αλλά και το χιούμορ και την κριτική ματιά, αυτήν την αιώνια φρεσκάδα και λιακάδα του μυαλού του” μας λέει ένα ζευγάρι.
Μηνύματα τρυφερά, προσωπικά, ευαίσθητα. "Λουκιανέ, δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μας. Θα είσαι πάντα εδώ με τα τραγούδια σου και θα είμαστε πάντα μαζί σου σε ένα πάρτι που δεν τελειώνει” διαβάζουμε στο βιβλίο συλλυπητηρίων του θεάτρου. Και πιο κάτω, στην ίδια σελίδα κάποιος άλλος είχε σημειώσει: “Αντίο, Λουκιανέ, θα σε ακούω... όσο θα ακούω”!
