To 2016 θα καταγραφεί μάλλον ως η χρονιά με τους περισσότερους θανάτους σημαντικών διεθνών μουσικών προσωπικοτήτων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα ως ένα απλό αριθμητικό άθροισμα, γιατί κάθε περίπτωση διέφερε από τις υπόλοιπες. Ο Leonard Cohen έφυγε πλήρης ημερών και αφήνοντας ένα ολοκληρωμένο corpus του έργου του, ο David Bowie πρόωρα και ενώ βρισκόταν στην τρίτη μάλλον δημιουργική ακμή της πολύχρονης διαδρομής του και ακόμα πιο πρόωρα ο Prince, ένα εκρηκτικό ταλέντο που δεν πρόλαβε (αλλά και, για διάφορους λόγους, δεν επέτρεψε στον εαυτό του) να δώσει παρά ένα μέρος από όσα θα μπορούσε. Αντίθετα, στην περίπτωση του τελευταίου και νεότερου όλων, του George Michael ο οποίος, «πέθανε ήσυχα και από φυσικά αίτια» τα Χριστούγεννα στην έπαυλή του στην εξοχική περιοχή Goring, κοντά στον ποταμό Τάμεση, υπήρχε επίσης ένα πλούσιο ταλέντο το οποίο όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό σπαταλήθηκε από τον κάτοχό του.
Ο Γιώργος Κυριάκος Παναγιώτου, όπως ήταν το αληθινό όνομά του, γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1963 στο Λονδίνο από Κύπριο πατέρα που είχε μεταναστεύσει πολλά χρόνια πριν στη Βρετανία και Αγγλίδα μητέρα. Από πολύ μικρός έδειξε το ενδιαφέρον, την αγάπη και τελικά την κλίση του στη μουσική, αρχικά ως DJ και πολύ σύντομα μπαίνοντας ενεργά στο μουσικό γίγνεσθαι. To 1981, σε ηλικία δέκα οκτώ ετών και έχοντας ήδη υιοθετήσει το ψευδώνυμο με το οποίο θα γινόταν γνωστός, δηλαδή George Michael, σχημάτισε με τον φίλο και πρώην συμμαθητή του Andrew Ridgeley το δίδυμο Wham! Στα μόλις πέντε χρόνια ύπαρξής τους και με μόνο τρία albums αλλά πολλά singles κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο επιτυχημένα εμπορικά ονόματα στην Ιστορία της βρετανικής μουσικής. Ο ρόλος του Andrew Ridgeley στο γκρουπ ήταν βέβαια μάλλον «οπτικός», αν όχι καθαρά... διακοσμητικός, αφού ο George Michael έγραφε τη μουσική και τους στίχους όλων των τραγουδιών και φυσικά τα ερμήνευε, ενώ κάποιες φορές έπαιζε και τα περισσότερα όργανα στις ηχογραφήσεις. Δεν είναι άλλωστε συμπτωματικό ότι ήδη στη διάρκεια της ύπαρξης των Wham! είχε κυκλοφορήσει μερικά singles (όπως την τεράστια επιτυχία «Careless Whisper») με το δικό του όνομα και ήταν βέβαια αυτός που πήρε την απόφαση για τη διάλυσή τους.
Καθόλου παράξενο λοιπόν ότι ενώ ο Ridgeley κυριολεκτικά εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως, ο ίδιος ο George συνέχισε την -και τυπικά πλέον προσωπική- διαδρομή του με ακόμα πιο εντυπωσιακό τρόπο κατορθώνοντας να εξελιχθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από εφηβικό ποπ είδωλο σε έναν ώριμο μουσικό για ενήλικα ακροατήρια. Και αν αυτό δεν ήταν ακόμα τόσο φανερό στον «μεταβατικό» δίσκο «Faith», που κυκλοφόρησε ένα μόλις έτος μετά τη διάλυση των Wham!, δηλαδή το ’87, έγινε και με το παραπάνω στο «Listen Without Prejudice Vol. 1» του ’90, αναμφίβολα το πιο κατασταλαγμένο και ολοκληρωμένο album του. Το «Older» του ’96 ήταν καλό μεν αλλά και, επιβεβαιώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον τίτλο του, λίγο «κουρασμένο», το «Songs From The Last Century» του ’99 η εύκολη, δοκιμασμένη λύση ενός δίσκου με διασκευές και το διπλό «Patience» του ’04 μια -όχι απόλυτα επιτυχημένη- απόπειρά του να επανασυνδεθεί με τις τότε σύγχρονες μουσικές τάσεις.
Μόλις πέντε δίσκοι δηλαδή (χωρίς να συμπεριλάβουμε δύο συλλογές και το live του ’14 «Symphonica») και με τον τελευταίο μάλιστα να έχει κυκλοφορήσει δώδεκα ολόκληρα χρόνια πριν. Ενδεικτικός απολογισμός ενός θαυμάσιου, κάποιες φορές ακόμα και εκπληκτικού ερμηνευτή και προικισμένου -αν και πολύ συχνά άνισου- δημιουργού αλλά και πολύ βασανισμένου ανθρώπου. Γιατί μέσα στο «θηρίο της σκηνής» των πραγματικά εντυπωσιακών ζωντανών εμφανίσεών του (όπως αυτής που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για πρώτη και τελευταία φορά το ελληνικό κοινό τον Ιούλιο του ’07 στο ΟΑΚΑ) κρυβόταν μια άκρως προβληματική προσωπικότητα. Ένας άνδρας που αφού προκάλεσε με την υπερσεξουαλική «αρσενική» συμπεριφορά του αμέσως μετά τη διάλυση των Wham!, στη συνέχεια άφηνε να διαδίδονται οι φήμες για την αμφιφυλοφιλία του ώσπου η σύλληψή του σε δημόσιες τουαλέτες του Λος Άντζελες το ’96 αποκάλυψε με τον πιο επεισοδιακό τρόπο την ομοφυλοφιλία του. Και αν από την μπερδεμένη σεξουαλικότητά του προέκυψαν από τη μια μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, όπως το πολύ τρυφερό «Jesus To a Child» του «Older» (γραμμένο για τον τότε σύντροφό του που είχε πεθάνει λίγο καιρό πριν από AIDS), από την άλλη αυτή ήταν επίσης που τον οδήγησε στο αλκοόλ και κυρίως στα ναρκωτικά, όχι μόνο στην κάνναβη, της οποίας ήταν τακτικός χρήστης, αλλά και στα πολύ σκληρότερα.
Αναμφίβολα αυτές οι καταχρήσεις ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας για τον θάνατο του στις 25 Δεκεμβρίου, έξι μήνες ακριβώς μετά τη συμπλήρωση μόλις των πενήντα τριών χρόνων του. Τα Χριστούγεννα ούτως ή άλλως ήταν μια σημαδιακή ημέρα γι’ αυτόν ο τίτλος ενός όχι μόνο από τα πιο επιτυχημένα αλλά και διαχρονικά, ίσως ακόμα και... αειθαλή, singles των Wham! ήταν «Last Christmas». Οι φίλοι της μουσικής του θα έχουν πλέον έναν ακόμα λόγο όχι μόνο να νοσταλγούν αλλά και να συγκινούνται ξαναβλέποντας κάθε χρόνο τέτοια εποχή το βίντεό του. Αν και στην πραγματικότητα αυτό που ήδη διακρίνεται σε αυτό το βίντεο ήταν το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημά του, το πώς να γεφυρώσει το εσωτερικό του χάσμα ανάμεσα στον Κυπριο-βρετανό Yorg -όπως τον έλεγαν οι φίλοι του- και τον cosmopolitan superstar George Michael. Όλα τέλειωσαν όμως πια, οι προβολείς της σκηνής έσβησαν για ύστατη φορά και... take it to the edge of heaven now, Yorg...
