Ο Κωστής Μαραβέγιας δεν είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις Ελλήνων μουσικών. Ο γεννημένος στο Αγρίνιο τραγουδοποιός και ερμηνευτής μπορεί να έκανε σοβαρές ωδειακές σπουδές εδώ αλλά μόνον στην Ιταλία, όπου πήγε για να σπουδάσει στατιστική και οικονομικά αλλά και να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές, εκδήλωσε το ταλέντο του. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, με τους όχι πολλούς δίσκους του αλλά κυρίως με την πληθώρα των ζωντανών εμφανίσεων του ως Maraveyas Ilegal, καθιερώθηκε σύντομα ως ένας από τους πλέον ιδιοσυγκρασιακούς αλλά και αγαπητούς εκπροσώπους της εγχώριας μουσικής σκηνής του σήμερα. Με νωπό ακόμα το πέμπτο – δίχως να συμπεριλάβουμε το live του ’13 – album του «Κατάστρωμα» που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι και εξακολουθεί να ακούγεται πολύ, στο προσκήνιο και λόγω της συμμετοχής του ως κριτής στο τηλεοπτικό talent show «The Voice» και προετοιμάζοντας τις εμφανίσεις του στο Upstairs του «Passport Κεραμεικός» κάθε Παρασκευή και Σάββατο – με την εξαίρεση του Σαββάτου 31 Δεκεμβρίου – από τις 16 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 7 Ιανουαρίου μας μίλησε για την δημόσια ζωή του πολίτη και την ιδιωτικότητα του δημιουργού.
Ενας δίσκος με αυτόν τον τίτλο που διόλου συμπτωματικά κυκλοφόρησε το καλοκαίρι μπορεί να ακουστεί και τώρα, μέσα στο κρύο του χειμώνα ή πρέπει να περιμένει μέχρι και το επόμενο...καλοκαίρι; Και με την ευκαιρία, αιτία για τους λίγους δίσκους σας είναι μόνον η κατάρρευση της δισκογραφίας ή και ότι οι παραγωγικοί σας ρυθμοί είναι αργοί;
Το εξώφυλλο του δίσκου αντιπροσωπεύει επαρκώς αυτό που αισθάνθηκα, πρωτίστως γράφοντας τα τραγούδια και τις μουσικές και δευτερευόντως ηχογραφώντας στο στούντιο. Ένα ταξίδι μεσοπέλαγα, απροσδιόριστης εποχής, σε ένα συννεφιασμένο, βροχερό κατάστρωμα. Εμπεριέχει μια ισχυρή δόση χαρμολύπης και απευθύνεται στον καθένα μας και στο προσωπικό, φανερό ή κρυφό, καλοκαίρι της καρδιάς του. Έχω όντως κυκλοφορήσει σχετικά λίγους δίσκους αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στο ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετές δουλειές για θέατρο και κινηματογράφο, κάτι που αγαπώ ιδιαιτέρως να κάνω αλλά χρειάζεται ίσως και περισσότερο χρόνο από έναν ολοκληρωμένο δίσκο.
Είστε από εκείνους που πιστεύουν ότι, ειδικά σε χώρες σαν την Ελλάδα, η ζωή αξίζει αλλά και υπάρχει μόνο το καλοκαίρι και ο χειμώνας είναι μια αναγκαία παρένθεση ή δεν είναι καθόλου έτσι;
Αγαπώ τη χώρα στην οποία ζω, με εμπνέει και με γεμίζει ενέργεια αν και, ενίοτε, με πληγώνει και με προδίδει. Δεν συμφωνώ καθόλου με τη γενικευμένη αρνησιπατρία που παρατηρείται στις ημέρες μας, όπως επίσης είναι τραγικό να καρπώνεται και να εκφυλίζει την φιλοπατρία ο ακροδεξιός και νεοναζιστικός χώρος. Αγαπώ όμως πολλά και διαφορετικά μέρη του κόσμου, μπορώ να νιώσω την ίδια συγκίνηση, για παράδειγμα, σε ένα ονειρικό κυκλαδίτικο ηλιοβασίλεμα όπως και σε ένα χωριό των Βαυαρικών Άλπεων ένα μουντό βροχερό ξημέρωμα.
Σε ορισμένα τραγούδια του δίσκου προσπαθείτε, ίσως και υποσυνείδητα, να αναβιώσετε όχι μόνο την μουσική αλλά και γενικότερα το κλίμα κάποιων συγκεκριμένων «ξένοιαστων» ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60;
Θαυμάζω τις καλές μελωδίες, για εμένα η μελωδικότητα στη μουσική είναι καθολικής σημασίας. Ίσως για αυτό ο δίσκος να θυμίζει κάπως τον παλαιότερο ελληνικό κινηματογράφο όπου, ακόμα και στα ελαφρότερα και απλούστερα των τραγουδιών, δέσποζε η μελωδική ανάπτυξη και στη συνέχεια η αρμονική, ρυθμική και στιχουργική.
Η ενορχήστρωση του δίσκου ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη συνολική άποψη ή προέκυπτε ανάλογα με τις ανάγκες κάθε τραγουδιού;
Πριν από κάθε δίσκο ορίζω έναν συγκεκριμένο καμβά από όργανα και ηχοχρώματα και από αυτόν αντλώ στοιχεία για να πλαισιώσω το κάθε τραγούδι ανάλογα με τις ανάγκες του. Σε αυτό τον δίσκο εισήγαγα για πρώτη φορά περισσότερα παραδοσιακά όργανα όπως λαούτο, μπουζούκι και μαντολίνο.
Πάντως προσπαθήσατε συνειδητά τα τραγούδια να μπορούν να αποδοθούν ζωντανά χωρίς να διαφέρουν ιδιαίτερα από τις εκτελέσεις του δίσκου, έτσι δεν είναι;
Ναι, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κάνω έναν δίσκο ο οποίος δεν μπορεί να αναπαραχθεί ζωντανά, έστω όχι αυτούσιος αλλά κατά μεγάλο μέρος του. Θέλω ο θεατής της συναυλίας και ο ακροατής του δίσκου να βιώνουν μια πολύ κοντινή εμπειρία.
Στο «Η Παρεξήγηση Του Φάουστ» μιλάει ένας αριστερός που διαψεύστηκαν οι ελπίδες και οι προσδοκίες του ή ένας απογοητευμένος από την κυβέρνηση του πολίτης;
Το «Η Παρεξήγηση Του Φάουστ» είναι μια βιωματική εμπειρία κατά την οποία συνέβη ό,τι ακριβώς περιγράφουν οι στίχοι. Βρέθηκα αποκλεισμένος και σχεδόν εκδιωγμένος σε ένα δημόσιο χώρο όπου λάμβανε χώρα μια συναυλία μουσικής η οποία, κατά τα άλλα, θα έπρεπε να ενώνει τους θεατές/ακροατές και όχι να τους χωρίζει. Το στενάχωρο κατ΄ εμένα στο δημόσιο βίο της χώρας μας είναι ότι δεν έχουμε μάθει ακόμα να διαφωνούμε. Δεν έχουμε καταλάβει ότι η διαφωνία είναι γόνιμη και η αρχή του εποικοδομητικού διαλόγου. Δεν πιστεύω στα καθαρά «ναι» ή «όχι» αλλά στη ζύμωση τους που μπορεί να γεννήσει κάτι νέο και διαφορετικό.
Ως μουσικός, άνθρωπος του πολιτισμού δηλαδή, είστε ικανοποιημένος από την πολιτική της κυβέρνησης σε αυτό τον τομέα, δεδομένης και της παρατεταμένης δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας η οποία συνεχίζεται;
Δεν μπορώ να πάρω σαφή θέση διότι δεν γνωρίζω τα οικονομικά μεγέθη που αφορούν τον πολιτισμό, ίσως κάποιος σε διοικητική θέση να μπορούσε να απαντήσει ευκολότερα. Σαν πολίτης όμως μπορώ να πω ότι διακρίνω μια φιλότιμη προσπάθεια στον τομέα του πολιτισμού αν και αντίστοιχα είδα μια σειρά από λάθη όσον αφορά στον τρόπο που χειρίστηκε η κυβέρνηση το θέμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Σίγουρα πάντως - και οφείλουμε να το λέμε πάντα αυτό, ακόμη και όταν όλα πάνε ρολόι - στον πολιτισμό ποτέ και τίποτα δεν είναι αρκετό, μπορούμε και καλύτερα, μπορούμε και περισσότερα.
Θα λέγατε ότι, κοιτώντας πίσω, οι περισσότερες από τις καθοριστικές επιρροές σας προέρχονται από την ελληνική ή την διεθνή μουσική;
Αναμφισβήτητα από την ελληνική παραδοσιακή και λαϊκή μουσική χωρίς να αποκλείω λαϊκές μουσικές από άλλες χώρες της Μεσογείου μα και της Λατινικής Αμερικής και όλα αυτά πλαισιωμένα με κυρίως δυτικότροπη εναρμόνιση.
Η σχέση σας πάντως με το ιταλικό τραγούδι δεν θα σταματήσει ποτέ και όχι μόνον εξαιτίας της μακρόχρονης παραμονής σας σε αυτή την χώρα, έτσι δεν είναι;
Ναι, αγαπώ το ιταλικό τραγούδι και τη μελωδικότητά του που πηγάζει από την σχολή του Πουτσίνι, του Βέρντι, του Ροσίνι και άλλων κλασικών και προκλασικών συνθετών. Αγαπώ επίσης και την δική μας επτανησιακή σχολή η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν.
Πόσο καθόρισε την μετέπειτα διαδρομή σας η συμμετοχή στην Ορχήστρα Του Δρόμου των Παναγιώτη Καλατζόπουλου – Ευανθίας Ρεμπούτσικα;
Η συνεργασία αυτή ήταν καθοριστικής σημασίας αφού η Cantini, η δισκογραφική τους εταιρεία και οι ίδιοι ο Παναγιώτης και η Ευανθία, ήταν εκείνοι που πίστεψαν πρώτοι σε εμένα δίνοντάς μου δισκογραφικό και συναυλιακό χώρο. Δεν λησμονώ και ούτε πρόκειται ποτέ τα όμορφα και δημιουργικά χρόνια της Ορχήστρας Του Δρόμου.
Σας περνούσε από το μυαλό όταν ξεκινούσατε με τους Χ- Darawish ότι η συνέχεια θα ήταν αυτή και σήμερα θα βρισκόσαστε στο συγκεκριμένο σημείο;
Ξέρεις είναι πολύ κοντινά τα συναισθήματα που βίωνα στις συναυλίες με εκείνο το συγκρότημα με τα αντίστοιχα των τωρινών συναυλιών. Αισθάνομαι την ίδια χαρά και συγκίνηση. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο αριθμός προσέλευσης θεατών και κατά συνέπεια έχουν αυξηθεί οι οικονομικές απολαβές και η αναγνωρισιμότητα. Ελπίζω όμως να μην ακουστεί γλυκερό και πολύ ρομαντικό αλλά ουδέποτε με ενδιέφερε τόσο πολύ το χρήμα και η αναγνωρισιμότητα, περισσότερο μου δημιουργούν αμηχανία παρά αληθινή χαρά. Για εμένα ευτυχία είναι να μπορείς να ταξιδέψεις, να περιπλανιέσαι κάνοντας αυτό που αγαπάς, δηλαδή μουσική.
Με την μουσική σας προσπαθείτε να κάνετε τον κόσμο μόνο να περνάει καλά ή και να σκεφτεί;
Μακάρι να συμβαίνουν και τα δύο. Προσπαθώ να κάνω μια πιο σκεπτόμενη, πιο στοχαστική ποπ, ανάλαφρη αλλά συγχρόνως με ρίζες στέρεες και βαθιές.
Τι σας έκανε να δεχτείτε να γίνετε κριτής του «The Voice»; Πιστεύετε ότι τέτοιου είδους reality shows προάγουν την μουσική;
Θεώρησα ότι ήταν μια καλή στιγμή να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Μέσα από την θέση των παιδιών βλέπω ξανά τον εαυτό μου στο ξεκίνημά του. Κατά περίπτωση ναι, προάγουν και την καλή μουσική. Μου αρέσει ακόμη που πολύς κόσμος, ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγελματικής ή ταξικής θέσης, μπορεί να τραγουδάει και μάλιστα θέλει να το δείξει με μιαν αυθεντική χαρά και με υπερβάλλοντα ζήλο. Επίσης είναι ενδιαφέρον, στην εποχή της εικόνας και της σκηνικής παρουσίας, να μην μπορείς να δεις το πρόσωπο αυτού που τραγουδάει. Έχω ζήσει ωραίες στιγμές εκεί, μέσα στην ελαφρότητα που έχει η τηλεόραση και το ίδιο το παιχνίδι έχω δει και έχω μάθει πράγματα.
Τι περιμένετε ο ίδιος από τις εμφανίσεις σας στο «Passport Κεραμεικός» και τι να περιμένει όποιος/α έρθει να τις παρακολουθήσει;
Να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε με κοινό τόπο το «ταξίδι». Θέλω πολύ κάθε βραδιά να καταλήγει σε μια μεγάλη κοινή αγκαλιά.
Και τα σχέδια σας για τη συνέχεια, για το υπόλοιπο της σεζόν και ίσως και για μετά από το τέλος της;
Συναυλίες, πολλές συναυλίες, τώρα στην Αθήνα κυρίως και στα άλλα αστικά κέντρα και το καλοκαίρι στα νησιά αλλά στην ηπειρωτική Ελλάδα και μακάρι και στο εξωτερικό.
Και όντως ο «δρόμος», πολύ περισσότερο ακόμα και από το....κατάστρωμα, φαίνεται να είναι ο φυσικός χώρος του Maraveyas Ilegal…
