Του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Όποιος δεν έχει επισκεφτεί τη βορειοδυτική γεωγραφική ενότητα της Λέσβου αγνοεί ακόμη μια διαβάθμιση υπερθετικής αποτίμησης που υπαγορεύει η ελληνική γλώσσα, αφού στον ίδιο τόπο συμπίπτουν η αρχέγονη χάρη του φυσικού με την επίκτητη γοητεία του οικιστικού περιβάλλοντος. Μόλυβο αποκαλούν οι νεότεροι τον οικισμό που αναπτύχθηκε πλησίον και πάνω από την αρχαία Μήθυμνα, έστω κι αν ο οικείος δήμος διαιωνίζει θεσμικά την αρχαϊκή ονομασία. Σε τίποτα ωστόσο το τοπωνύμιο δεν επηρεάζει την οντολογία της ομορφιάς ενός χώρου συγκλονιστικού συγκερασμού γεωγραφικών και αισθητικών παραμέτρων όπως αυτός. Όταν μάλιστα τα δεδομένα αυτά συνωμοτούν από κοινού με μια σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, ποιοτικά και ευρηματικά προσανατολισμένων σε κέντρα και απόκεντρα της λόγιας ευρωπαϊκής μουσικής, τότε και η προσοχή του σχολιαστή επιστρατεύεται αναλόγως.
Μια αρκετά διαδεδομένη πεποίθηση θέλει το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου, που διοργανώνεται με την υποστήριξη της γερμανικής πρεσβείας, να αποτελεί σύλληψη της -γνωστής για την ελληνολατρία της- υψιφώνου Marlis Petersen, ισχυρισμός που, ωστόσο, διαψεύδεται κατηγορηματικά, με τη διαβεβαίωση όμως ότι η διεθνούς φήμης femme fatale του λυρικού στερεώματος, μετά την περσινή της σύμπραξη, σχεδιάζει να εμφανιστεί και πάλι στο φεστιβάλ του χρόνου. Η ίδια μετέχει μεν στο «βαρύ» γνωμοδοτικό συμβούλιο, αλλά η πρωτοβουλία της ίδρυσής του ανήκει σε δύο Γερμανοελληνίδες πιανίστριες, τις αδελφές Δανάη και Κυβέλη Dörken, από κοινού με τον νεαρό Λέσβιο επιχειρηματία Δημήτρη Τρύφωνα, γόνο επιφανούς οικογένειας της νήσου.
Ακόμη υπό το ευχάριστο σοκ της άφιξης, ο επισκέπτης συνειδητοποιεί την οργανωτική σοβαρότητα του εγχειρήματος, εν πρώτοις από την ολιγοήμερη διάρκεια (16-19/08) και την πυκνή διάταξη των εκδηλώσεων και, σε επόμενο στάδιο, από την απαιτητική δομή των προγραμμάτων και την ποιότητα των συμμετεχόντων μουσικών, νέων στην ηλικία δεξιοτεχνών (για την ονομαστική απαρίθμησή τους βλ. εκτενέστερα υπό http://critics-point.gr/2nd-molyvos-international-music-festival/), πολλοί των οποίων έχουν ήδη αποκτήσει διεθνή αναγνώριση ως σολίστ, ενώ άλλοι κοσμούν τα αναλόγια οργανικών ομάδων, ενίοτε ως κορυφαίοι, σε καθιερωμένες ορχήστρες της κεντρικής, βόρειας και ανατολικής Ευρώπης. Αλλά και η επιτόπου διάδοση των γεγονότων, με παρουσία μικρής ομάδας μουσικών σε beach bar και παραλίες της περιοχής, για μια ευσύνοπτη, αλλά διόλου παραχωρητική στην ευκολία μουσική προσφορά, δημιούργησε τον δικό της επικοινωνιακό αντίκτυπο. Η σιγή, που εν τέλει επιβαλλόταν σε αυτούς τους απρόσμενους χώρους, ήταν ο πλέον αδιάψευστος μάρτυρας για τη δύναμη της ποιότητας, όταν αυτή εκπέμπεται με πρόδηλη αγάπη, αλλά χωρίς εκπτώσεις, παρά το πρωινό ένδυμα παραλίας των καλλιτεχνών.
Οι ίδιες οι συναυλίες έλαβαν χώρα με όση από την αστική επισημότητα ανεχόταν το εποχικό και κοινωνικό πλαίσιο και με μία μόνο εξαίρεση, στον εσωτερικό αύλειο χώρο του έξοχα διατηρημένου και υποβλητικά φωτισμένου μεσαιωνικού κάστρου, ενώ η γαλανόλευκη κυριολεκτικά κυμάτιζε στον πελαγίσιο αιθέρα υπό μια σελήνη Αυγούστου που πρόσθετε τη δική της πινελιά στο δρώμενο. Η εξαίρεση αφορούσε τη μεσημβρινή εκδήλωση της 17ης Αυγούστου, που πραγματοποιήθηκε στο λιθόδμητο συνεδριακό κτήριο του δήμου, εξαίρετης ακουστικής για σύνολα δωματίου, όπου δεν ήταν αναγκαία η ηλεκτρική ενίσχυση του ήχου, απαραίτητη όμως για το υπαίθριο πλαίσιο των συναυλιών στο Φρούριο. Ενίσχυση, η ποιότητα της οποίας, σημειωτέον, με όρους ηχοχρωματικής πιστότητας του οργανικού ήχου, υπήρξε κυμαινόμενη, άριστη φερ' ειπείν στο εναρκτήριο των εκδηλώσεων κονσέρτο για δύο όμποε του Αλμπινόνι, συζητήσιμη όμως αίφνης στο Αντάτζιο του Σάμουελ Μπάρμπερ, που παρενοχλήθηκε από την υπερβολική οξύτητα των εγχόρδων.
Ο συνολικός τίτλος του Φεστιβάλ Σταυροδρόμια, υπηρετήθηκε τόσο με τη συνύπαρξη έργων Ισραηλινού (Τζίλαντ Χόχμαν) και Σύρου συνθέτη (Κινάν Αζμέχ) στο ίδιο πρόγραμμα, όσο και μέσα από την εκδοτική αρτιότητα του συνοδευτικού τεύχους που καταμέριζε τον δίγλωσσο σχολιασμό των μουσικών έργων ανάμεσα σε έναν Γερμανό, έναν Έλληνα και έναν Τούρκο συντάκτη. Οπτική σύγκλισης, που, στον συγκεκριμένο χώρο του φυσικού και ιδεατού ορίου, επισφράγιζε, διακριτικά όσο και εκκωφαντικά, την αξία του ευρωπαϊκού πολιτισμού ως επίζηλου κοινωνικού, πολιτειακού και ιδεολογικού κεκτημένου στην ανθρώπινη ιστορία, με επίκεντρο την αξία του ανθρώπου και τη Δημοκρατία, όχι όμως ως ωμή υπεροχή της πλειοψηφίας, αλλά ως μέτρο σεβασμού από 'κείνη, την κυρίαρχη, των κάθε είδους άλλων και διαφορετικών, λιγότερων και ανίσχυρων...
