Η Corniza είναι multi-media καλλιτέχνις, συνθέτης και μουσικός. Σπούδασε μουσική και πιάνο από την παιδική της ηλικία και είναι θεατρολόγος. Σαν μουσικός χρησιμοποιεί αναλογικά και ψηφιακά μέσα, ενσωματώνοντας σ’ αυτά την κλασική της παιδεία για να ορίσει πια τον εαυτό της σαν μια avant-garde καλλιτέχνιδα και να δημιουργήσει μια προσωπική μουσική πραγματικότητα. Το “Corniza’s Noise” (O θόρυβος της Corniza) είναι η πρώτη της κυκλοφορία. Ηλεκτρονικές και θεατρικές χροιές αναμειγνύονται με παραμορφωμένες κιθάρες και όργανα. Θεματικά, το άλμπουμ είναι γεμάτο με εικόνες απομάκρυνσης, δύσκολης επικοινωνίας, περιθωριοποίησης, απελπισίας και παραμόρφωσης.
Πότε ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με τη μουσική και ποια η αφορμή;
Ξεκίνησα από πολύ μικρή να ασχολούμαι με τη μουσική. Έκανα πιάνο και γενικά πάντα αγαπούσα και άκουγα πολλή μουσική. Ήθελα να αρχίσω να συνθέτω κάποια στιγμή κι αυτό έγινε όταν μελέτησα αρχαίο δράμα στη σχολή μου, στη Θεατρολογία, και αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να παράγω ηχοτοπία και ηλεκτρονικά μουσικά περιβάλλοντα. Εκεί κάπου άρχισε να “χτίζεται” και η πρώτη μου κυκλοφορία.
Κυκλοφόρησες την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Corniza’s Noise» (Imantas label), η οποία μάλιστα κυκλοφορεί σε δύο χρώματα. Μίλησε μας γι' αυτή.
Γενικά, είχα πολύ υλικό ακυκλοφόρητο από το 2011, ήθελα κάποια στιγμή να το κυκλοφορήσω,αλλά δεν ήταν και αυτοσκοπός. Θεωρούσα λίγο δύσκολο το είδος ώστε να το επικοινωνήσω. Τελικά, μου έγινε η πρόταση από την Imantas Records, ξεκίνησαν οι διαδικασίες και ιδού το αποτέλεσμα. Αγαπώ πολύ αυτή τη δουλειά! Κυκλοφορεί σε δύο χρώματα, ναι, σε μπλε και πορτοκαλί, το οποίο είναι και limited edition. Ήταν για μένα ένα πολύ τυχερό ξεκίνημα και ευχαριστώ όλους όσους το στήριξαν.
Παρατηρούμε την απουσία στίχου σε αυτή τη δουλειά, αν εξαιρέσεις κάποιες φράσεις σε ένα θέμα. Δεν σε έχει απασχολήσει το θέμα στίχος;
Βεβαίως και με έχει απασχολήσει. Έγραφα στίχους. Απλά το να συνθέσω τη δική μου μουσική ήταν κάτι πολύ πιο σημαντικό για μένα και ένιωσα ότι δεν “χωρούσαν λόγια”. Μου αρκούσαν τα ηχοτοπία που έφτιαχνα και οι συχνότητες που χρησιμοποιούσα για να πω αυτά που ήθελα. Είναι noise. Ο θόρυβος λέει πολλά από μόνος του πολλές φορές.
Ποιες είναι οι επιρροές σου και ποιοι καλλιτέχνες θεωρείς ότι σε έχουν καθορίσει; Από την άλλη, ποια είναι τα τωρινά ακούσματά σου;
Άκουγα ψυχεδέλεια του '60 με ιδιαίτερη λατρεία προς τους Pink Floyd και τον Syd Barett, αλλά και σκηνή του Μάντσεστερ και κλασική. Αργότερα άρχισα να ακούω ηλεκτρονική μουσική, ξεκινώντας κυρίως με τις κυκλοφορίες της WARP. Ψαχνόμουν, όμως, και με τη μουσική για θέατρο και κάπου εκεί άκουσα και τον Γιάννη Χρήστου. Μου άρεσε η Λένα Πλάτωνος πολύ. Πολλά... Ξεκίνησα να ακούω πολύ περίεργες μουσικές και μου άρεσε που ανακάλυπτα έναν νέο κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι έχω ακούσει μέχρι τώρα μπορεί να λειτουργήσει σαν αναφορά μέσα στη μουσική μου.
Διαδίκτυο και μουσική; Μπορεί να υπάρξει η μουσική χωρίς τη δωρεάν επικοινωνία που προσφέρουν τα social media; Πιστεύεις ότι όλη αυτή η «προσφορά» αρκεί;
Εννοείται, όπως υπήρξε άλλωστε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, πριν πέσουμε με τα μούτρα στο Ίντερνετ. Η τέχνη δεν χάνεται. Πόσο μάλλον η μουσική, η οποία μπορεί να μοιραστεί από χέρι σε χέρι. “Sharing” δεν κάνουν και τώρα; Τα αισθητήριά σου δεν αλλάζουν. Αυτός που θέλει να ακούσει κάτι πέραν του mainstream θα το βρει είτε το ψάξει στο Ίντερνετ είτε το ψάξει σε δισκοπωλεία. Τα social media βοηθούν στο να έχει ο καθένας τη δυνατότητα να προβάλλει τη δουλειά του γρήγορα, οικονομικά και χωρίς να βασίζεται στη στήριξη άλλων φορέων για να ακουστεί. Πολύ σημαντικό αυτό! Δεν αρκεί όμως, γιατί προάγει την αποσπασματικότητα της αναζήτησης και γίνεται μέρος μιας τεράστιας ιντερνετικής παραγωγής που τις περισσότερες φορές “καταπνίγει” αξιόλογες κυκλοφορίες, επειδή αλγοριθμικά λειτουργεί έτσι ώστε η mainstream sponsored μουσική να μην αφήνει και πολλές πιθανότητες ανάδειξης όταν πατάς το μαγικό κουμπί “search”.
Τα επόμενα σχέδιά σου; Να περιμένουμε κάποια ζωντανή εμφάνιση;
Προγραμματίζω μία ζωντανή εμφάνιση. Ευελπιστώ μέχρι το τέλος του χρόνου να έχει γίνει. Παράλληλα, συνεργάζομαι σε δύο παραστάσεις, τη "Μαρκησία Ντε Σαντ" του Yukia Mishima, σε σκηνοθεσία της Ζαμπίας Πατεράκη, και “Την τάξη του Ουμπέρτο Πρίμο” (βασισμένο σε αληθινή ιστορία) σε κείμενο και σκηνοθεσία της Alessandra Maioletti.
