Σε μια ακτίνα μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, στην καρδιά του ανατολικού Λονδίνου, εκεί που ακόμη δεν έχει φτάσει ο υπόγειος, η κουλτούρα του πειρατικού ραδιοφώνου εξελίσσεται αργά, αλλά σταθερά. Η εμφάνιση ενός νέου «ιού» συμπίπτει με το λυκόφως του προκατόχου του, φωνάζοντας κατάμουτρα: «Αυτό είναι η νέα τάση, αυτό είναι το σήμερα, το αύριο».
Tο Grime, ο ιός που αναδύθηκε από την υπόγεια σκηνή των πειρατικών ραδιοσταθμών πατώντας γερά πάνω στα πιο αντι-ποπ στοιχεία και την εμπροσθοφυλακή της μαύρης μουσικής, στις συσπάσεις του raga, τις ακατέργαστες μπασογραμμές της jungle και στην ακαμψία της electro, είναι ο διάδοχος του two step, το οποίο είχε προκαλέσει μια επανάσταση στη mainstream pop σκηνή του μεγάλου νησιού, με ευκολοψιθύριστα τραγούδια, αρκετά ρυθμικά ώστε να μπορείς να λικνίζεσαι πίνοντας το ποτό σου. Το Grime ήταν ένα είδος αντίποινου σ’ αυτό το καθώς πρέπει ιδίωμα, μια βίαιη ταλάντωση στο εκκρεμές αυτού του είδους, μια μετάβαση από το γιν στο γιανγκ.
Κατά τα τέλη του ‘90, οι MCs αφήνουν στην άκρη την υποταγή στο -ριζοσπαστικό ακόμη και σήμερα- “Selector” του αγγλικού ραδιοφώνου και αρχίζουν να γράφουν πραγματικό ραπ, με σκληρούς στίχους και παρατεταμένες στομφώδεις επαναλήψεις. Γρήγορα όμως συνέρχονται. Βάζουν στις αφηγήσεις πολύπλοκες μεταφορές, μονότονες ρίμες αλλά και εσωστρεφείς μονολόγους για τους κακούς αντιπάλους και την ακόμα πιο κακή κοινωνία. Σημείο καμπής ήταν η είσοδος των So Solid Crew στα ποπ charts, ενώ παράλληλα η underground σκηνή σιγόβραζε από μικρές κολεκτίβες.
Το Grime αυτοκαθορίστηκε σαν ξεχωριστό είδος όταν φάνηκε ότι είχε σχεδιαστεί σαν ένα πολύτιμο εργαλείο φτιαγμένο από “riddims”: επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα, έντονες μπασογραμμές και καλοστοιχισμένα ντραμς, μπλεγμένα γύρω από στιβαρά φωνητικά, ένα υλικό που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά, και ξανά.
Κι όμως, αυτός ο καινούργιος ήχος δεν ήταν παρά η διασπορά των ειδών στον χώρο και τον χρόνο. Electro-funk μπολιασμένη με τζαμαϊκανό raga, αρχετυπικό χιπ χοπ του Μέμφις σφιχταγκαλιασμένο με το μυστικιστικό bounce της Νέας Ορλεάνης και, φυσικά, καθαρόαιμο, αστικό ραπ.
Το sampling υποχωρεί μπροστά στα synths, τα οποία ζωγραφίζουν παράξενα ηχοχρώματα, βγαλμένα θαρρείς από κάποιο χρονοντούλαπο, από τα πρώτα ερασιτεχνικά βιντεοπαιχνίδια, soundtracks των b-movies πίσω στα '80s, ring tones κινητών. Πίσω και πέρα από αυτό το πειραματικό τοπίο μπορείς να ακούσεις τον πρωτόγονο ήχο που κουβαλάνε στα κύτταρά τους, τον ήχο του αστικού τοπίου στο οποίο μεγάλωσαν, τις μνήμες τους από τις απαρχές του techno. Ίσως, ακόμη, αφήνοντας τη φαντασία μας ελεύθερη να ακούσουμε τους ψιθύρους της ηλεκτρονικής πρωτοπορίας των DAF, των Cabaret Voltaire, αλλά και την καλλιγραφική και ευαίσθητη παράνοια των Residents να περιβάλλουν ένα εφήμερο τοπίο που μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να προβάλλεται έντονα και να καταγράφεται σημειολογικά.
Η καθημερινότητα του Grime προσπαθεί να επιβιώσει κόβοντας ελάχιστες κόπιες βινυλίου και mixtapes που μοιράζονται χέρι με χέρι σε εξειδικευμένα δισκοπωλεία. Κάτι αντίστοιχο σε άλλα μουσικά ιδιώματα ήταν και ο μικρόκοσμος της ReR, της κολεκτίβας του Cutler: μικρές κοινότητες από αφοσιωμένους μουσικούς και αφοσιωμένους ακροατές, με τους πρώτους συνήθως να υπερέχουν αριθμητικά έναντι των δεύτερων!
Το Grime είναι μια εμμονικά τοπικιστική σκηνή, που μαστίζεται από αλληλοεξοντωτικές διαμάχες και εδαφικές διεκδικήσεις, ένα ζωντανό και δημιουργικό κύτταρο. Και παρ' ότι είναι σαφέστατα παιδί του μεγάλου νησιού, ποτέ δεν ήταν ευκολότερο για τα ανήσυχα πνεύματα να το εξερευνήσουν. Ξεκινώντας, για μια πρώτη γνωριμία, από τους So Solid Crew – “They don’t know” και το single «Oi!” των More Fire Crew-, συνεχίζοντας για περαιτέρω εξερευνήσεις και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, με Wiley – “Eskimo”, Kamikaze – “Ghetto Kyote”, Gaika – “Security” και φυσικά το “Konnichiwa” του Skepta.
