Πλούσια η συγκομιδή εμπειριών και από τη φετινή, 37η, διοργάνωση του Rossini Opera Festival (8-20/08/2016), υπό μια έννοια κομβική της αλματώδους αναβάθμισής του. Στο πηδάλιο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης βρίσκεται πλέον ο παλαίμαχος τενόρος Ernesto Palacio, ένας από τους πρωτοπόρους της καλλιέργειας του ερμηνευτικού ιδιώματος για το οποίο πασχίζει ο θεσμός. Παιδαγωγός και ισόβιος μέντορας του πρώτου σούπερ σταρ που ανέδειξε ο συγκεκριμένος χώρος, ο Παλάθιο διασφάλισε ήδη ότι ο Juan Diego Flórez μονιμοποιεί την ήδη συνεπή επιστροφή του στο καλλιτεχνικό του λίκνο και μάλιστα όχι μόνο με μια νέα παραγωγή, αλλά και με ένα μεγάλο γκαλά στη λήξη των εκδηλώσεων (Flórez 20, 19/08). Με αυτό ο Περουβιανός γιόρτασε την 20ετή συμμετοχή του στο Φεστιβάλ, μια εκδήλωση με τόσο μεγάλη ζήτηση, ώστε να στερηθούμε το προνόμιο της παρακολούθησής της έναντι ανταποκριτών με μεγαλύτερο χρονικό βάθος παρουσίας από το δικό μας. Ομοίως στερηθήκαμε και το ανάλογου διαμετρήματος «Αφιέρωμα στον Nourrit» (18/08), εξέχοντα τενόρο της εποχής του Ροσσίνι, το οποίο εισέφερε ο Αμερικανός βαρυοξύφωνος Michael Spyres, που ασφαλώς, χωρίς την ευεργετική επιρροή του ROF, ίσως να μην είχε αποκτήσει συνείδηση του ιστορικού βάρους της δυσθεώρητης έκτασης μιας φωνής σαν τη δική του.
Αμφότερους τους επίλεκτους αυτούς μονωδούς απολαύσαμε σε σκανδαλιστική φωνητική και υποκριτική φόρμα ως ερωτικούς αντιζήλους Βασιλέα Ιάκωβο της Σκωτίας και αντάρτη πολέμαρχο Ροδερίγο του Ντου στην ατμοσφαιρική δίπρακτη «Κυρά της Λίμνης» (La Donna del Lago, Adriatic Arena, 11/08), σε νέα σκηνοθεσία του πολυσυζητημένου διεθνώς Damiano Michieletto. Ο αγαπητός στο Πέζαρο δημιουργός είδε την πλοκή ως μελαγχολική αναδρομή της ηλικιωμένης πλέον Έλενα (Giusi Merli), της επώνυμης ηρωίδας του έργου, και του εν τέλει συζύγου της Σκωτσέζου πολεμιστή Μάλκομ (Alessandro Baldinotti), ως επιστέγασμα ενός έγγαμου βίου αμοιβαίας αποξένωσης, λόγω συναισθημάτων της γυναίκας για τον βασιλιά. Η κατ’ αρχάς ενδιαφέρουσα ιδέα, καθώς και η αποτύπωσή της στο σκηνικό του Paolo Fantin, ως ερειπωμένο αρχοντικό με θέα σε χορταριασμένο κήπο, προσέκρουσε στην αποπροσανατολιστική για τον θεατή, σχεδόν αδιάλειπτη, παρουσία περισσότερων προσώπων επί σκηνής από τα όντως δρώντα. Σημαντικό παράγοντα επιτυχίας, ωστόσο, της παράστασης αποτέλεσαν οι εξαιρετικά ισχυρές ερμηνευτικές παρουσίες σε όλους τους απαιτητικούς ρόλους ακόμη και νέων καλλιτεχνών, όπως η αρχάρια Γεωργιανή υψίφωνος Salome Jicia, αποκάλυψη της περσινής Ακαδημίας, στον επώνυμο ρόλο, ο νεόκοπος ακόμη στο Φεστιβάλ, σκηνικά και φωνητικά επιβλητικός Κροάτης βαθύφωνος Marco Mimica ως πατέρας της Ντούγκλας, και η Αρμένια κοντράλτο Varduhi Abrahamian στον ανδρόγυνο ρόλο του νεαρού εραστή της Μάλκομ, που ενσάρκωσε με πειστικά αρρενωπή χαμηλή περιοχή και ασφαλή κολορατούρα. Η επάνοδος, εξάλλου, του αρχιμουσικού Michele Mariotti για 4η φορά σε παραγωγή της όπερας αυτής, τόσο σύντομα μάλιστα μετά την επιτυχία του με την ίδια στη Μετ, πέραν του στοιχείου παγκόσμιου ρεκόρ που καταγράφει, επιβεβαίωσε τη βαθιά γνώση και την τεράστια αγάπη του για ένα έργο που διηύθυνε από στήθους με εξαιρετική ευαισθησία και διαύγεια, συχνά τραγουδώντας ο ίδιος τα μέρη των επί σκηνής συντελεστών παράλληλα με τα κελεύσματα της μπαγκέτας του.
Πολύ προβληματικότερη αποδείχθηκε η επίσης νέα σκηνοθεσία ενός άλλου, περίπου οικόσιτου, σκηνοθέτη του Φεστιβάλ, του Τορινέζου Davide Livermore, για το επίσης δίπρακτο dramma buffo «Ο Τούρκος στην Ιταλία» (Il Turco in Italia, Teatro Rossini, 12/08), επιβαρύνοντας ένα ήδη απαιτητικής -καθ' ότι σχεδόν μεταμοντέρνας- πλοκής έργο με τη μετατροπή του παρατηρητή της δράσης, του ποιητή Προσντότσιμο, σε... Φεντερίκο Φελλίνι και με την εμφύτευση στους χαρακτήρες στοιχείων από πρόσωπα ταινιών του, καθώς και με την εισαγωγή άλλων ως κομπάρσων επιπρόσθετου εποικισμού της σκηνής. Με τον τρόπο αυτό ένα εξαιρετικό μουσικό γεγονός λειτούργησε ενοχλητικά στη δραματουργική του διάσταση, μετατρέποντας τον επώνυμο Τούρκο του γόη και φωνητικά βαλσαμικού Ουρουγουανού σταρ - μπασοβαρυτόνου Erwin Schrott σε κακέκτυπο του Αλμπέρτο Σόρντι ως «Λευκού Σεΐχη», τη Φιορίλλα της σπουδαίας Ρωσίδας υψιφώνου Olga Peretyatko σε Κλαούντια Καρντινάλε επί βέσπας και τον αμετανόητο εραστή της Ντον Ναρτσίζο -του επίσης ραγδαία ανερχόμενου Αμερικανού τενόρου René Barbera- σε κληρικό, ενώ η γενειοφόρος τσιγγάνα Ζαΐντα της ντεμπιτάντ στον χώρο Cecilia Molinari φαινόταν να έχει δραπετεύσει από το «Rake’s Progress» (Baba-the-Turk) του Στραβίνσκυ και ο -επίσης πρωτοεμφανιζόμενος ως ομόφυλός της Αλμπαζάρ- τενόρος Pietro Adaini ωσαύτως υπέστη «αλλαγή φύλου»...
