STROVILI, AFRIKANA, 5/2
Ένα συγκρότημα (Strovili) που κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική εργασία τον Σεπτέμβριο του 2015 από την Κόκκινη Καρφίτσα παρουσίασε επίσημα επί σκηνής το υλικό αυτού του δίσκου. Η μπάντα, τιμώντας το όνομά της, στροβιλίζεται σε ένα κράμα μεσογειακής jazz, αυτοσχεδιασμού, ethnic αλλά και ελληνικής μουσικής. Η αίσθηση που βγάζουν από σκηνής είναι προσωπική, αναγνωρίσιμα δική τους. Οι εκτελέσεις των κομματιών απογειώθηκαν, η διάθεση το ίδιο, οι μουσικές «συνομιλίες» ήταν άκρως ενδιαφέρουσες, όπως και οι μουσικές «απαντήσεις» στα θέματα. Το επίπεδο των παικτών ήταν ακόμα πιο υψηλό, ανεβάζοντας αυτόματα τις απαιτήσεις και τον πήχη.
Αξίζει να σημειώσουμε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι το κοινό που κατέκλυσε τον χώρο συμμετείχε ενεργά σε όλο το live, κάνοντας τη βραδιά ακόμα πιο «ζωντανή» και δίνοντας έτσι στους μουσικούς τη δυνατότητα να μας ταξιδέψουν ηχητικά. Είχε παλμό όπου χρειαζόταν και ήταν καθηλωμένο όπου επίσης χρειαζόταν. Δεύτερον, ότι η Afrikana είναι ένας από τους πραγματικά αξιόλογους χώρους που σέβονται τόσο τους μουσικούς όσο και το κοινό στηρίζοντας έμπρακτα σχήματα και καλλιτέχνες ανεξαρτήτως... δημοτικότητας. Δεν λειτουργεί δηλαδή με λογική... σουπερμάρκετ, σε αντίθεση με άλλους συναυλιακούς χώρους που δεν πράττουν το αυτονόητο. Όσο για τους Strovili, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, πιστοποιώντας τη δεξιοτεχνία και τη μουσικότητά τους. Τα μέλη: Γιάννης Χούλης - κιθάρες, Γιάννης Κινινής - σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο, Δημήτρης Χιώτης - κρητική λύρα, Χρυσόστομος Μπουκάλης - κοντραμπάσο, Γιάννης Ηλιάκης - τύμπανα, κρουστά.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
RAMSEY LEWIS, GAZARTE 6.2.2016
Μοναδικές στιγμές ποιοτικής jazz χάρισε στο κοινό του ο θρυλικός Ramsey Lewis από το Σικάγο, του Ιλινόις, στο κατάμεστο «Gazarte», το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου, στην πρώτη εμφάνισή του στην Ελλάδα, στη διάρκεια της εορταστικής περιοδείας του για τα 80ά γενέθλιά του. Από τους τελευταίους ενεργούς μουσικούς της γενιάς του, ήρθε στη Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πέταξε» για Τζώρτζια, μετά στο Παρίσι, ακολούθως στο φημισμένο «Ronnie's Scott» στο Λονδίνο για πέντε εμφανίσεις, σ' ένα τριήμερό του εκεί με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική...
Ο RL κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10, έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του, που το αποτελούσαν αποκλειστικά Αφρο-αμερικανοί μουσικοί: ο καταπληκτικός κιθαρίστας Henry Johnson με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat. Μας «ευλόγησε» ξεκινώντας με το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε την κλασική bossa nova «Desafinado» του Jobim, για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των '60s παίζοντας το «A Hard Day's Night» των Beatles... Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά, όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire που απεβίωσε μόλις δύο μέρες πριν, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από τη συνεργασία τους, το 1975, στον δίσκο Gratitude των Earth Wind And Fire, όπου αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό, που τραγούδησε ο κιθαρίστας Johnson, ο Lewis το ηχογράφησε ξανά στον τελευταίο επετειακό δίσκο του Taking Another Look (Ιούλιος 2015).
Το 90λεπτο σετ έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος κράτησε το πασίγνωστο πια «The In Crowd», με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια. Αν και το πρόγραμμά του δεν περιλάμβανε πολλά από τα κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος, που μας μύησε στα μυστικά της smooth jazz.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
JAMOAN, ARXITEKTONIKH, 27/2
Όταν ακόμα και γνωστά ονόματα εμφανίζονται με όσο το δυνατόν πιο ολιγομελή σχήματα -και ουδείς μπορεί να τους κατηγορήσει, είναι μια ακόμα από τις συνέπειες της κρίσης-, ο Jamoan παρουσίασε το πολύ καλό άλμπουμ - ντεμπούτο του με μιαν επταμελή, κυριολεκτικά full band: Tρεις, αν συμπεριλάβουμε και τη δική του, κιθάρες, πιάνο/keyboards (Γιώργος Κοντραφούρης), τρομπέτα (Ανδρέας Πολυζωφόπουλος), βιολί, μπάσο και ντραμς, συν ο Brak των Χνάρια και ένας ακόμα ράπερ που συμπλήρωναν τα φωνητικά του ιδίου.
Τα κομμάτια του album παίχτηκαν πολύ καλά αλλά, καθώς η ώρα περνούσε, ήταν φανερό πως κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως συνέβαινε στη σκηνή. Με πρωτεργάτη τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο, ο οποίος από μια στιγμή και μετά «πήρε το πράγμα επάνω του» -χωρίς να εκτοπίσει τον Jamoan, άλλωστε εκείνος όχι απλώς του επέτρεψε αλλά τον ώθησε να το κάνει-, τα αυτοσχεδιαστικά στοιχεία έδιναν και έπαιρναν.
Προς το τέλος, τα κομμάτια ήταν πια η πρόφαση για slow burning soul/funk/jazz jams που έφερναν στον νου τους Sly And The Family Stone και ανάλογα ονόματα των αρχών της δεκαετίας του '70. Αποκορύφωμα, το αληθινό πια «τζαμάρισμα», όταν τέλειωσαν τα κομμάτια του δίσκου και πριν ξαναπαιχτεί το ομότιτλο για φινάλε. Ο Α. Πολυζωγόπουλος «πετούσε» αφήνοντας δαιμονισμένα licks της τρομπέτας πάνω σε ένα όλο και πιο funky groove, με υποδειγματικούς sidemen τον κορυφαίο Γιώργο Κοντραφούρη, που «ρόλαρε» απολαυστικά στα keyboards, αλλά και τον Θοδωρή Κότσυφα (Next Step Quintet) στην κιθάρα. Είχα την αίσθηση ότι κάτι που προοιωνίζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια προέκυψε εντελώς αυθόρμητα, και το πλατύ χαμόγελο του Ανδρέα, όταν του το είπα μετά, το επιβεβαίωσε.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ, 28/2, ΙΛΙΟΝ PLUS
Οι Αναιρέσεις διοργάνωσαν συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των θυμάτων των βομβιστικών επιθέσεων της 10ης Οκτωβρίου 2015 στην Άγκυρα, στην πορεία για την ειρήνη. Τα θύματα, πάνω από 100 νεκροί και 400 τραυματίες, από δύο βομβιστές αυτοκτονίας, αυτούς που το τουρκικό κράτος ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να συλλάβει, αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα περίθαλψης αλλά και διαβίωσης των ίδιων και των οικογενειών τους, μιας και το τουρκικό κράτος αρνείται να καλύψει, μέσω του δημοσίου συστήματος Υγείας, την ανάρρωση των τραυματιών, πολύ περισσότερο τον χρόνο που έχουν μείνει εκτός εργασίας. Η συναυλία είχε τον χαρακτήρα της συγκέντρωσης χρημάτων για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών των θυμάτων.
Συμμετείχαν ο Κώστας Κωνσταντάτος από τους Encardia και το νέο πολυφωνικό συγκρότημα των Terra Voce. Οι Υπεραστικοί, που κινήθηκαν σε ένα ρεπερτόριο αναφοράς στο κοινωνικό και πολιτικό τραγούδι. Οι JazzMatazz με το δικό τους swing jazz ύφος. Ο Infinik και οι Νιο.Στε από τον κοινωνικά μαχόμενο χώρο του ελληνικού hip hop και το πανκ ροκ συγκρότημα The Dismissers. Όλοι και όλες ενωμένοι για ένα τραγούδι, μήνυμα ελπίδας και αλληλεγγύης, σε μια εκδήλωση διάρκειας 4 ωρών σε ένα γεμάτο Ilion Plus. Μιας εκδήλωσης που επιτέλεσε τον σκοπό της
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
«ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΩΙΜΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ» (ΣΤΕΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ, 4/3)
Όλα άρχισαν με έναν άνθρωπο να παίζει μόνος του, στην άκρη της ημίφωτης ακόμα σκηνής, μια σύντομη εισαγωγή στο πιάνο. Μετά, τα φώτα άναψαν, αποκαλύπτοντας την ορχήστρα, ο πιανίστας σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο πόντιουμ. Για περίπου μιάμιση ώρα ακολούθησε μια αναδρομή σε ήχους και συναισθήματα, με άξονα τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα των Μποντλέρ, Ρίλκε, Λαπαθιώτη και Εμπειρίκου, στοχασμούς που υλοποιήθηκαν με εμπνευσμένες μελαγχολικές μελωδίες ενός άπταιστου πλέον ομιλητή του κλασικού ιδιώματος, μνήμες της χατζιδακικής ευαισθησίας, λυρικά περάσματα των εγχόρδων και ορμητικά ξεσπάσματα με τα κρουστά σε πρώτο πλάνο όταν επέστρεφε η ψυχική αναστάτωση που αποτελούσε τον κανόνα. Όλα αυτά εικονογραφημένα με μια «κινηματογραφική» ενορχηστρωτική οπτική.
Μόλις η ορχήστρα σταμάτησε να παίζει, ο μαέστρος κατέβηκε από το πόντιουμ και πήγε πάλι στο πιάνο, περιστοιχισμένος από τους τρεις ερμηνευτές, για το φινάλε, μόνος του όπως και στην αρχή. Το μέχρι στιγμής ταξίδι ενός ανθρώπου στη μουσική αλλά και στη ζωή είχε ολοκληρωθεί...
Το ορχηστρικό έργο του Δημήτρη Παπαδημητρίου ευτύχησε να παρουσιαστεί με άριστους συντελεστές. Από την υψίφωνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, τον βαρύτονο Χάρη Ανδριανό και τον εκπληκτικό δεκατετράχρονο Δημήτρη Παπαϊωάννου, μέχρι την ΚΟΑ σε μιαν από τις καλύτερες εμφανίσεις της και φυσικά τον Γιώργο Πέτρου, άψογο τόσο στη διεύθυνση όσο και με την ιδιότητα του πιανίστα, με την οποία ξεκίνησε τη δική του μουσική διαδρομή.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
AMBROSE AKINMUSIRE QUARTET (ΣΤΕΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ,18/3)
Οι περισσότερες επιρροές του προέρχονται από άλλα ιδιώματα (κλασική μουσική αλλά και folk ή rock τραγουδοποιούς). Δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να γράφει ολοκληρωμένες συνθέσεις παρά το να αυτοσχεδιάζει πάνω σε αυτές. Το τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη ήταν η συναυλία του Ambrose Akinmusire στη Στέγη.
O Ambrose Akinmusire έδειξε αμέσως ότι είναι και αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, πνευματικό τέκνο του Miles Davis. Η τρομπέτα του έχει όλη τη «σκοτεινή» μελωδικότητα εκείνης του Miles, ειδικά μάλιστα της ύστερης περιόδου, τόσο στις πιο χαμηλές και αργές διαδρομές, στις οποίες κινείται συνήθως, όσο και στα πιο υψηλά ρετζίστρα, όπου δεν διστάζει να ανέβει όταν οι συνθέσεις του το καλούν. Αλλά και η συνθετική και ενορχηστρωτική του προσέγγιση θα μπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουμένων των αναλογιών, είναι για το σήμερα αυτό που έκανε ο Miles με την cool jazz αμέσως μετά το bebop.
Ακριβώς όμως επειδή η εποχή και οι συνθήκες της έχουν αλλάξει, αυτό που κάνει ο Akinmusire και πολλοί ανάλογοί του προχωρεί πολύ περισσότερο. Η θεώρησή του δηλαδή για την jazz είναι ενός ακόμα σύγχρονου ιδιώματος από το οποίο κρατά μόνο τα αρμονικά και ηχοχρωματικά στοιχεία, για να επενδύσει αυτό που κυρίως τον απασχολεί: όμορφες και ολοκληρωμένες μελωδίες, μίνιμουμ χώρο για αυτοσχεδιασμό. Και το επιτυγχάνει με το παραπάνω, όπως έδειξε μαζί με τον πιανίστα Sam Harris, τον κοντραμπασίστα Harish Raghavan και τον ντράμερ Rodney Green.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
