Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.2°C21.2°C
3 BF 71%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ασθενής ομίχλη
17 °C
13.6°C19.4°C
2 BF 78%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
17.7°C19.4°C
3 BF 67%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
25 °C
22.7°C24.8°C
6 BF 33%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
17 °C
16.8°C18.5°C
0 BF 82%
YOKO ONO / Ισορροπώντας σε λεπτό πάγο...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

YOKO ONO / Ισορροπώντας σε λεπτό πάγο...

ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ

Η Αμαρτωλή Κυρία -για να καταχραστούμε τον τίτλο του δίσκου του Charles Mingus- είναι εμβληματική φυσιογνωμία για περισσότερες από πέντε δεκαετίες.

Σκληροπυρηνική φιγούρα της avant-garde, κυριολεκτικά «κακό σπυρί» και σύμβολο μιας εποχής που χαρακτηρίστηκε από κατακλυσμιαίες αλλαγές στις ιδέες, τη μουσική, την πολιτική, ήταν ο εύκολος στόχος: για τη διάλυση των σκαθαριών, τα ηθικά παραστρατήματα του Lennon, για την μποέμ στάση τους, τόσο αντίθετη με την αγνή αστική εικόνα του ζεύγους -αντίπαλου δέους- Πωλ και Λίντα!

Η μουσική της κάθε άλλο παρά συμπάθεια προκαλεί. Ο Lester Bangs είχε πει ότι δεν μπορεί να χωρέσει μια μελωδία σ' έναν χαρτοφύλακα, κι αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Η φωνή της στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει παράφωνο κελάιδισμα, τρεμάμενες νεανικές ερωτικές κραυγές, φωνητικούς σπασμούς ή θραύσματα που απειλούν να διαπεράσουν τα μηνίγγια σου. Η μικροκαμωμένη φιγούρα της μοιάζει να έχει εκδιωχθεί από το Γυμνό Γεύμα του Μπάροουζ.

Το Yes, I'm a Witch Too δεν είναι καινούργιο. Είναι στιγμές πριν, μαζί, μετά και χωρίς τον John Lennon σε σύγχρονη, πιο εύπεπτη ομολογουμένως ανάγνωση. 17 μουσικοί απ' όλα τα είδη και απ' όλες τις δεκαετίες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Σειρήνας για να δώσουν το δικό τους στίγμα στα 17 κομμάτια του δίσκου.

Το αποτέλεσμα υπόκειται μόνο σε υποκειμενική κριτική: Υπάρχουν κομμάτια που στη δεύτερη ανάγνωση είναι καλύτερα από το πρωτότυπο και άλλα που δεν είναι. Ιδέες που ταιριάζουν στο στιλ και το ύφος της και άλλες που αμφιταλαντεύονται προσπαθώντας να αποφασίσουν αν είναι avant-garde ή σύγχρονη pop. Είναι ένας δίσκος φτιαγμένος κυρίως για οπαδούς ή για όσους έχουν την περιέργεια να δουν πώς οι σύγχρονοι μουσικοί συμπεριφέρθηκαν στη μουσική της: Η απροσάρμοστη μεγαλοφυΐα των Sparks («Give me Something»), σε ένα πανδαιμόνιο ιδεών και αλλεπάλληλα στρώματα πολύχρωμων ενορχηστρώσεων, θυμίζει παράξενες φιγούρες που περιστρέφονται σ' έναν ατέρμονα χορό. Τα λιτά, οξύθυμα ριφς των Automatique («Coffin Car») στερούν κάτι από την υπόκωφη χάρη του μπάσου του Gordon Edwards ενώ η tUnE-yArDs («Warrior Woman») παρεμβαίνει με αλλεπάλληλα συνθετικά ραπίσματα. Το μαγικό άγγιγμα του βασιλιά του πειραματισμού Dave Audé («Wouldnit») επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο του ρεμιξ, ο Jack Douglas («Move on Fast») φορτίζει το τοπίο με απίστευτη ενέργεια, ένταση και πρωτόγνωρη αγριάδα, για να θυμίσει το πέρασμα της Ono απ' το Ροκ 'ν' Ρολ, ενώ στον αντίποδα ο Danny Tenaglia («Walking on Thin Ice») με ένα σχεδόν συμφωνικό άγγιγμα μαντεύει τις ευαισθησίες που κρύβονται πίσω απ' τις ιδιορρυθμίες της. Ευτυχώς, το δώρο του Sean στη μητέρα του («Dogtown»), ιδιότροπο και αρμονικό ταυτόχρονα, έρχεται να εξαφανίσει την απογοήτευση από τον μονοδιάστατο και διεκπεραιωτικό ήχο του Moby («Hell in Paradise») .

Οι δίσκοι της Yoko Ono έκρυβαν πάντα μια ασύλληπτη ποικιλία: ήταν μια αισθητική πρόταση, ανοιχτή σε όλα τα ρεύματα, στο «μη πλαίσιο» της οποίας χωρούσαν περίπου τα πάντα. Εδώ, η υπέρβαση προς την απλοϊκότητα, η σωστή εκμετάλλευση της επεξεργασίας στο studio, η έλλειψη έντασης και παράνοιας κάνουν το αποτέλεσμα της επι-στροφής της πολύ περισσότερο μονοδιάστατο απ' ό,τι η ποπ (με όποιο επιθετικό προσδιορισμό -avant-art, glam, weird- κι αν της προσδώσουμε) πραγματικά είναι. Όμως, για την Yoko, η δημιουργία ενός δίσκου ήταν πάντα μια προστατευτική κουβερτούλα, μια μορφή επιστροφής στην ασφαλή αγκαλιά του John, μια παραδοχή τού «Δεν υπάρχει επιστροφή, άρα προχωράμε μπροστά».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL