O Bruce Springsteen στην Αθήνα...
Όχι βέβαια αυτοπροσώπως, δυστυχώς, αλλά με τον αμέσως καλύτερο τρόπο: με ένα ντοκιμαντέρ και μια βιογραφία. Προκλήθηκε μια σχετική αναστάτωση πριν από μερικούς μήνες όταν εξαπλώθηκε η φήμη πως θα συμπεριλάμβανε και την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή του περιοδεία, οι χιλιάδες οπαδοί που έχει και στη χώρα μας αναστατώθηκαν, αλλά τελικά δεν προέκυψε. Να όμως που σε λίγες μέρες θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μια καλή δόση από τον αγαπημένο τους μουσικό, καθώς την ίδια μέρα -στις 22 Ιουλίου- θα προβληθεί η ταινία: "Bruce Springsteen and I" και θα κυκλοφορήσει και το βιβλίο "Bruce" από τις εκδόσεις Ροδακιό, δίνοντάς μας έτσι μια πανοραμική εικόνα για ένα εμβληματικό πρόσωπο της αμερικάνικης μουσικής πραγματικότητας αλλά και της πολιτικοκοινωνικής ζωής (όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, στο απόσπασμα από το βιβλίο που εξασφαλίσαμε πριν την κυκλοφορία του).
O Bruce Frederick Joseph Springsteen (όπως είναι το πλήρες όνομά του), γνωστός σε όλους με το παρατσούκλι: "The Boss" (το αφεντικό) είναι παιδί της μεταπολεμικής Αμερικής (γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1949), μεγάλωσε στο Νιού Τζέρσεϊ από μια μεσοαστική οικογένεια και βίωσε όλο τον μύθο και την πραγματικότητα του "αμερικάνικου ονείρου", βιώνοντας στη συνέχεια και την κατάρρευση του και ακριβώς γι' αυτό είναι που τραγουδάει το μετέωρο βήμα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Είδε το αμερικάνικο όνειρο να γεννιέται και να συνεπαίρνει τους ανθρώπους και στη συνέχεια να ξεθοριάζει τόσο γρήγορα, σαν τατουάζ από χένα.
Στα 40+ χρόνια της μουσικής του καριέρας έζησε πολλές περιπέτειες ανόδου και πτώσης, βίωσε την κατακραυγή των συμπολιτών του -που τον έφτηναν και έφευγαν από τις συναυλίες του- όταν θέλησε να αντιταχθεί στον πόλεμο του Μπους, πάλεψε με την κατάθλιψη στη δεκαετία του '80 που τον έφερε ακόμη και κοντά στην αυτοκτονία, βίωσε την απώλεια δύο βασικών συνεργατών από την μπάντα του, τη θρυλική E Street Band που τον συνοδεύει από την αρχή της καριέρας του, του Danny Federici και του Clarens Clemons, γνώρισε τη μεγάλη επιτυχία αλλά και την απόρριψη και την αμφισβήτηση. Παρά τα σκαμπανευάσματα και τις αναταραχές, έμεινε πάντα ένας συνεπής και τίμιος εργάτης της μουσικής, ένας τροβαδούρος του πόνου των ανθρώπων από τα συντρίμμια του αμερικάνικου ονείρου, ένας εκφραστής της κοινής λογικής, της εργατικής τάξης, του τίμιου Αμερικανού κι αυτή του η στάση, με το πέρασμα του χρόνου, τον μετέτρεψε από μουσικό σε ένα σύμβολο, ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής (που όλες οι μετρήσεις τον κάνουν άνετα κυβερνήτη της γενέτειράς του -αν έβαζε υποψηφιότητα- και πιθανό πρόεδρο της Αμερικής), έναν καλλιτέχνη που εκφράζει τον μέσο, καλό, τίμιο, εργατικό και πατριώτη Αμερικανό. Κι αυτό ακριβώς αναλύει το απόσπασμα από την βιογραφία του που προδημοσιεύουμε σήμερα:
"Ο Μπρους έγινε ακόμα πιο σαφής όσον αφορά τις πολιτικές του θέσεις τη δεκαετία του ‘90, αρχικά με τις εμφανίσεις του στους εράνους του αριστερού Χριστιανικού Ινστιτούτου το 1990 και ύστερα λειτουργώντας ως το κεντρικό πρόσωπο της αντίδρασης για την Πρόταση 187 της Πολιτείας της Καλιφόρνια, μιας ψηφοφορίας του 1994 για την εξαίρεση των λαθρομεταναστών από την υγειονομική περίθαλψη, τη δημόσια εκπαίδευση κι άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Το πιο επιτυχημένο του σινγκλ μέσα στη δεκαετία, το "Streets of Philadelphia", έκανε τον Μπρους τον πρώτο ετεροφυλόφιλο ροκ σταρ που εξέφρασε τα βαθύτερα συναισθήματα των γκέι. Το νταβαντούρι με το "American Skin", εν τω μεταξύ, δεν είχε προκαλέσει και πολλή αίσθηση έξω απ' τη Νέα Υόρκη, αφού οι περισσότεροι πολίτες που δεν είχαν άμεση σχέση με το Αστυνομικό Τμήμα ή με το Δημαρχείο της πόλης, το είδαν περισσότερο ως ένα ακόμα κεφάλαιο στο ψυχόδραμα της διακυβέρνησης του Τζουλιάνι παρά ως ένδειξη ότι ένας απ' τους μακροβιότερους τοπικούς ήρωες της Νέας Υόρκης και του Νιού Τζέρσεϊ είχε αποδειχτεί ένας ριζοσπάστης που μισούσε τους μπάτσους.
Έτσι, ενώ η ευαισθησία του Μπρους πήγαζε κατά κύριο λόγο απ' τον φιλελευθερισμό της Νέας Συμφωνίας, ο ιδεαλισμός όσον αφορά την εργατική τάξη είχε ως θεμελιώδεις αρχές τις αρετές της εργασίας, της οικογένειας, της πίστης και της κοινότητας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα θεωρούταν επαναστατικό αν η αποσύνθεση του αμερικάνικου φιλελευθερισμού στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80 δεν επαναπροσδιόριζε σε ευρεία έκταση τις συντηρητικές αξίες ως συντηρητικές. Ότι ο Μπρους ούτε αποδεχόταν ούτε αναγνώριζε την πολιτικοποίηση των παραδοσιακών αρχών φαίνεται στην εργασιακή ηθική του και στις συμβολικές κοινότητες που δημιούργησε με την E Street Band και με τους οπαδούς που αγόραζαν τους δίσκους του και πήγαιναν στις συναυλίες του. Κι ακόμα και όταν τα τραγούδια του καταδίκαζαν την απληστία της κυρίαρχης τάξης και τη φθορά στο δίχτυ ασφαλείας της κοινωνίας, εξακολουθούσαν να έχουν για σταθερά τη σημαία, την εργασία, τους βετεράνους, την πίστη και τα ακλόνητα θεμέλια της πατρίδας και της οικογένειας. 'Δεν προσπαθεί να κρύψει τις πολιτικές του θέσεις', έγραψαν οι Κρίστοφερ Μπόρικ και Ντέιβιντ Ροουζενγουόσερ στο 'Η Δεξιά Πλευρά του Σπρίνγκστιν: Ο Συντηρητισμός Ενός Φιλελεύθερου Ινδάλματος', μια εργασία που παρουσιάστηκε το 2009 στο συνέδριο Μπρους Σπρίνγκστιν του Πανεπιστημίου του Μόνμαουθ. 'Έχει ιδεολογία Δημοκρατικού, λεξιλόγιο Ρεπουμπλικάνου και μεθοδολογία Φιλελεύθερου'».
info:
* Η προβολή της ταινίας: "Bruce Springsteen and I" θα γίνει στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στις 22 και 25 Ιουλίου και στο Κέντρο Νόησις της Θεσσαλονίκης στις 22 Ιουλίου. Η βιογραφία: "Bruce" θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ροδακιό στις 22/9 και ανήκει στην σειρά μουσικών βιβλίων: "Λατέρνατιβ" που πριν από λίγο καιρό μας είχε δώσει το εξαιρετικό βιβλίο "Life" του Κιθ Ρίτσαρντς. Το επόμενο βιβλίο της σειράς θα είναι η ιστορία των Joy Division, γραμμένη από τον μπασίστα τους Peter Hook.
