Ίσως για κάποιους ένα τέτοιο κείμενο είναι εύκολη υπόθεση. Μια αναφορά στους σταθμούς της ζωής του εκλιπόντος, κάποια εύσημα για εκείνα που έκανε, οι αναφορές στη μουσική και τη δημοσιογραφική δραστηριότητα... Στο κάτω-κάτω είναι μια ακόμα είδηση, δίπλα σ' όλες τις άλλες. Την επόμενη στιγμή θα έχει χαθεί στη θάλασσα της λήθης, που είναι ο ωκεανός της πληροφόρησης.
Για μας είναι δύσκολο, γιατί δεν θα ξεχάσουμε. Χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο. Και από περιστάσεις σαν κι αυτές, οι λέξεις είναι πάντα υποδεέστερες... Προσωπικά έχασα έναν αδελφικό φίλο.
Ο Βαγγέλης κατάφερε ένα σωρό πράγματα, φτιάχνοντας ή συμμετέχοντας σε συγκροτήματα (Ταξιαρχίες, Ντέρτι, Blue Light, Σελάνα, Ελελεύ) συμμετέχοντας ως παραγωγός σε ραδιοσταθμούς ή διευθύνοντας το πρόγραμμά τους (105.5, Planet, Κόσμος, Εν Λευκώ, Κόκκινο), στον Τύπο ("Ήχος" - "Εικόνα"), και, τελευταία, όντας ο εμπνευστής της ιδέας για το μουσικό ένθετο της "Αυγής", η "Κόκκινη Καρφίτσα". Έχοντας συνεργαστεί μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, ως μουσικός, παραγωγός και δημοσιογράφος, ξέρω ότι η δράση του θα μπορούσε να είχε αποδώσει περισσότερα, αν ο "χώρος μας" δεν κυριαρχούνταν σε τέτοιο βαθμό από το ιδιοτελές συμφέρον. Αυτό ακριβώς για το οποίο δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ο ίδιος, υποστηρίζοντας την υπόθεση της μουσικής με τον ενθουσιασμό νεοφώτιστου. Μιας μουσικής που την αισθανόταν ως αδιάρρηκτη ενότητα παρόντος και παράδοσης, ιδιωμάτων "εγχώριων" και "ξένων".
Το άκουγες στη διάρκεια μιας εκπομπής του, όπου οι εναλλαγές των πιο "ετερόκλητων" ειδών προέκυπταν σαν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Το άκουγες στη λεπτοφυΐα αλλά και την ορμητικότητα του παιξίματός του, στις καινοτόμες ρυθμικές επιμειξίες ροκ, φανκ και παράδοσης, που τον έφεραν από νωρίς στην πρώτη σειρά των Ελλήνων ντράμερ. Το άκουγες στα, λίγα σχετικά, τραγούδια που κατάφερε να κυκλοφορήσει, που ο λυρισμός τους βγαίνει αφοπλιστικός, σαν παιδική προσευχή.
Κανείς δεν ξέρει από πού κατάφερνε να αντλεί πίστη και αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ίσως να ήταν αυτή η μεγάλη καρδιά, που τους χωρούσε όλους (καμιά φορά και κάποιους που... δεν έπρεπε). Όλους αυτούς που τηλεφωνούσαν με αγωνία όλο αυτό το διάστημα, από το πρωί του Σαββάτου, 31 Γενάρη, που έδινε τη μάχη της ζωής του. Όλους αυτούς που θα τους λείψει.
Σωκράτης Παπαχατζής
