Η πλέον συζητημένη φιγούρα που ξεπήδησε από την ανθηρή αγγλόφωνη τραγουδοποιία της τελευταίας δεκαετίας επιστρέφει με νέο δίσκο και ανανεωμένο αμερικάνικο ήχο, συστήνοντάς μας ένα πιο εξωστρεφές δημιουργικό πρόσωπο...
Καθώς περιμένουμε την επίσημη κυκλοφορία του νέου σου άλμπουμ, πολλοί είναι όσοι ακόμα συζητούν την καλοκαιρινή σου -πολύ επιτυχημένη- εμφάνιση στο Ηρώδειο. Πώς αντιμετώπισες εσύ σχόλια του τύπου «τι γυρεύει η Μόνικα σε έναν τέτοιον χώρο»;
Σεβάστηκα τις αμφιβολίες που μπορεί να είχε κάποιος για μια συναυλία θεωρητικά μη συμβατή προς το ύφος ενός τόσο ιστορικού χώρου. Γι' αυτό και από την αρχή της προετοιμασίας της, πολλούς μήνες πριν, κεντρικός άξονας προσέγγισης ήταν μεν η πρωτοτυπία και το θέαμα, αλλά πάντα με βάση την αισθητική, το ήθος και τη δύναμη αυτού του θεάτρου. Δεν μπορεί κανείς να «κοροϊδέψει» το Ηρώδειο. Είναι ένα θέατρο με τέτοιο στίγμα, που μόνο και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του οφείλουμε να φορέσουμε τα «καλά» μας - δημιουργικά και συναισθηματικά. Χαίρομαι πάρα πολύ που μοιράστηκα εκείνη τη συναυλία με τόσο πολύ κόσμο κάτω απ' την Ακρόπολη. Ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές της ζωής μου.
Στο Secret In The Dark μάς συστήνεις ένα νέο, πιο εξωστρεφές πρόσωπο. Ήταν κάτι που απλώς δεν είχες βγάλει μέχρι τώρα ή έχει να κάνει με το ότι αλλάζεις ως άνθρωπος και μουσικός;
Νομίζω έχει να κάνει με τα ακούσματα που κουβαλάμε μέσα μας. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να εμπλουτίζω όλο και περισσότερο τη μουσική βιβλιοθήκη μου, με όλο και πιο διαφορετικά είδη, ώστε συνεχώς να πειραματίζομαι, να μην επαναλαμβάνομαι. Τα τελευταία χρόνια οι δίσκοι που αγόραζα και οι συναυλίες που παρακολούθησα με βοήθησαν να φέρω στην επιφάνεια μουσικές οι οποίες με είχαν στιγματίσει στην εφηβεία μου, μα για πολλά χρόνια δεν «μελετούσα». Όπως τη disco, το R&Β, τη soul. Άρχισα λοιπόν να γράφω demos που δεν είχαν καμία σχέση με τους παλιούς μου δίσκους. Ή μάλλον είχαν: ήμουν πάντα εγώ πίσω από αυτά τα τραγούδια. Απλώς άλλαξε ο ρυθμός. Η διάθεση.
Όταν επομένως γνώρισα τον Homer Steinweiss και όλη την παρέα από τη Νέα Υόρκη, δεν είχα παρά να εκτονώσω εκείνες τις ιδέες με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Κι εκεί έμαθα πολλά. Ένα από αυτά ήταν να εμπιστεύομαι δημιουργικά τον εαυτό μου τη στιγμή που έχω πραγματικά τη διάθεση να κάνω κάτι. Ηχογραφούσαμε, ας πούμε, επί τόπου -σε αναλογική μορφή, σε ταινίες- την κάθε ιδέα που προέκυπτε στο στούντιο. Απλώς περνούσαμε φανταστικά και το ηχογραφούσαμε. Ήταν κάτι που με απελευθέρωσε. Βρισκόμουν δηλαδή σε ένα στούντιο στη Νέα Υόρκη, αλλά είχα την αίσθηση πως είμαι στο σπίτι μου στην Αθήνα και γράφω demos τα οποία δεν θα ακούσει ποτέ κανείς.
Ήταν λοιπόν καταλυτικό το ταξίδι σου στη Νέα Υόρκη. Πόσο θέμα τύχης υπήρξε η όλη εμπειρία;
Κατά κύριο λόγο, νομίζω είναι όλα θέμα τύχης και αισιοδοξίας! Υπάρχουν πολλές φορές στη ζωή μου που απογοητεύομαι ή κουράζομαι στη μουσική. Αλλά όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, που γεμίζω ξανά από αισιοδοξία και πίστη, τότε ξαφνικά όλα συμβαίνουν με τον πιο εύκολο τρόπο. Έτσι άνοιξε μπροστά μου και η Νέα Υόρκη. Αλλά δεν πιστεύω πως πρόκειται για νέα οπτική ή νέο δρόμο. Εγώ, η ίδια Μόνικα θα είμαι πάντα, που μεγάλωσα στην Ελλάδα του ρεμπέτικου και αγάπησα τον Χατζιδάκι. Παράλληλα όμως ήμουν -όπως και όλος ο κόσμος- κομμάτι μιας παγκόσμιας κουλτούρας, που έτυχε σε έντονες περιόδους της ζωής μου να με συγκινήσει λίγο παραπάνω, ώστε να εκφράσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, με έναν λίγο πιο ξενικό τρόπο.
Αλλά όλα στην Ελλάδα ξεκίνησαν. Αυτό το υπόβαθρο είδαν λοιπόν και οι μουσικοί φίλοι μου στη Νέα Υόρκη και θέλησαν να δουλέψουμε μαζί. Μου έμαθαν πολλά χάρη στη μεγάλη τους εμπειρία, τις παγκόσμιες περιοδείες και τα αυθεντικά soul ακούσματα, αντίστοιχα όμως κι εγώ τους έδωσα πίσω μελωδίες και αρμονίες που δεν είχαν ξανακούσει. Τι πιο όμορφο να επικοινωνούν διαφορετικοί πολιτισμοί μέσω της μουσικής... Νιώθω βαθιά τυχερή που έχω την ευκαιρία να συνομιλώ μαζί τους δημιουργικά, να τους καλώ στο Ηρώδειο, να παθαίνουν πλάκα, να τους συστήνω στο κοινό μου και ο κόσμος να τους χειροκροτεί με την καρδιά του. Αυτό είναι το νόημα ενός ταξιδιού: να πηγαίνεις μακριά και να φέρνεις δώρα και ιστορίες πίσω στους αγαπημένους σου. Γι' αυτό και θέλω να συνεχίσω. Για να φέρω ακόμη πιο συγκλονιστικές εμπειρίες να μοιραστούμε.
Πόσο διαφορετική αποδείχθηκε η αμερικάνικη εμπειρία ηχογράφησης του Secret In The Dark, σε σύγκριση με τη γερμανική εμπειρία ηχογράφησης του προηγούμενου δίσκου σου, Exit; Και ποια είναι, τελικά, πιο κοντά στη δική σου ιδιοσυγκρασία;
Ήταν αρκετά διαφορετική, είναι η αλήθεια. Στη Γερμανία όλα λειτουργούσαν βάσει προγράμματος. Κάθε μέρα, ξεκινούσαμε στις 10 το πρωί, διάλειμμα 1 η ώρα το μεσημέρι και τέλος ηχογράφησης στις 10 το βράδυ. Αν προτείναμε μια μικρή ιδεούλα -επειδή ως μουσικοί είχαμε όρεξη να ξενυχτήσουμε-, ο παραγωγός δεν μας επέτρεπε καν να το διαπραγματευτούμε. Ακόμη και για πιο συγκεκριμένα πράγματα, π.χ. το μικρόφωνο που θα χρησιμοποιούσα για τη φωνή μου: έπρεπε να το δοκιμάσουμε ανάμεσα σε 5 με 6 άλλα μικρόφωνα, ώστε να ξέρουμε ότι μου ταιριάζει. Τα πάντα σε γενικές γραμμές ήταν πιο στημένα, πιο οργανωμένα. Και το Exit βγήκε έτσι ακριβώς όπως έπρεπε: με τα μεγαλεπήβολα έγχορδα και το λαμπερό, γυαλισμένο ηχόχρωμα. Όπως το ήθελα εκείνη τη στιγμή.
Στο Secret In The Dark ζήτησα το ακριβώς αντίθετο: να γίνουν όλα χύμα, όπως τα φέρει η στιγμή. Ο Homer συνέβαλε πολύ σε αυτό, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα μέχρι τις μέρες που ηχογραφήσαμε όλοι μαζί, με την μπάντα του. Πατάνε τόσο γερά στο καλό τους παίξιμο, στον αναλογικό ήχο του στούντιό τους, στο ταλέντο να αποτυπώνουν ασύλληπτα γρήγορα μια καινούργια μελωδία που ηχογραφούν επί τόπου, όταν απλώς έχουν κέφι! Κάπως έτσι έγινε το Back To Black της Amy Winehouse, οι δίσκοι των Menahan Street Band, των Black Keys κ.ά.
Είχαμε κλείσει το στούντιο για δύο μήνες περίπου και θυμάμαι τις πρώτες μέρες απλώς κουβεντιάζαμε, ακούγαμε δίσκους στο καθιστικό, πηγαίναμε βόλτες με τα ποδήλατα, μιλούσαμε διαρκώς για μουσική, δεν υπήρχε «πρέπει» να ηχογραφήσουμε. Επιστρέφαμε λ.χ. στο στούντιο κατά τις 11 μετά από σινεμά και τζαμάραμε πάνω στα demos μέχρι τις 5 το πρωί. Κι όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε σοβαρά στο κλίμα των ηχογραφήσεων, δεν μας σταματούσε τίποτα. Απλώς χορεύαμε και καλούσαμε κόσμο στο στούντιο να χορέψει μαζί μας. Κι εκεί μπορεί κάποιος να πέταγε την ατάκα «έχω φέρει τρομπέτα μαζί, να ηχογραφήσω μια μελωδία στο 'Shake Your Hands';». Κι έτσι κάπως, ζήσαμε έναν καταπληκτικό χειμώνα. Νομίζω, δεν χρειάζεται να σας πω ποια από τις δύο προσεγγίσεις ηχογράφησης προτιμώ...
Σκοπεύεις να πας τον δίσκο και στις ΗΠΑ; Υπάρχουν σχέδια για κάποια κυκλοφορία του εκεί ή/και για συναυλίες; Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο, στην πράξη;
Ναι, υπάρχει πιθανότητα. Η κυκλοφορία βέβαια του δίσκου μιας Ελληνίδας που δεν την ξέρει κανείς στο εξωτερικό είναι κάτι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Ωστόσο, μπορεί εγώ να έγραψα τα τραγούδια, αλλά ο δίσκος είναι αποτέλεσμα μιας ομάδας μουσικών με αρκετά μεγάλο όνομα στην Αμερική - πάνω απ' όλα τους σέβονται γιατί και οι ίδιοι ζουν σε ένα δικό τους σύμπαν, τρελαμένοι με τη μουσική και τις περιοδείες, αλλά μακριά από δημόσιες σχέσεις και φιγούρα. Ο Homer ως παραγωγός μου, μα και οι υπόλοιποι Dap-Kings και Menahan Street Band, είναι μια παρέα που εκτιμώ πολύ. Εφόσον λοιπόν με καλούν να τους ακολουθήσω στις πόρτες τις οποίες ανοίγουν, δεν έχω παρά να δεχτώ και να δω πού θα μας βγάλει. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να είμαι φιλόδοξη, ξέρω όμως από τώρα ότι με αυτούς τους τύπους έχω πολύ ακόμη γέλιο και περιπέτειες να μοιραστώ.
Πώς έγινε, αλήθεια, και παίχτηκε το "Babyboy" ένα βράδυ σε κλαμπ της Νέας Υόρκης, από τον ίδιο μάλιστα τον Dan Auerbach των Black Keys; Και τι αντιδράσεις είδες στο κοινό;
Χα! Έγινε γιατί ο Leon Michels, ο οποίος έπαιξε organ στο Ηρώδειο, είναι πολύ φίλος του Dan: δουλεύουν μαζί σε όλους σχεδόν τους δίσκους που κάνει την παραγωγή ο τελευταίος, στο στούντιό του στο Νάσβιλ. Όπως και στον τελευταίο δίσκο της Lana Del Rey, λ.χ., όπου παίζουν ο Leon και ο Nick Movshon (έπαιξε επίσης στο Ηρώδειο, μπάσο). Έτσι, όταν ήρθε ο Dan στη Νέα Υόρκη για να μιξάρει τον δίσκο του Ray Lamontagne, εγώ, ο Homer και ο Leon τον βρήκαμε για φαγητό και το ίδιο βράδυ κανόνισαν με τον Leon να παίξουν DJ σετ σε δύο μαγαζιά. Εκείνο επομένως το βράδυ προέκυψε μια πολύ χορευτική μπαρότσαρκα, με τους τέσσερίς μας και μια φίλη του Dan. Καταλήξαμε τελικά στο Tribeca, το οποίο είχε πολύ ωραία ενέργεια, όλοι χόρευαν. Ήταν 4 η ώρα το πρωί και θυμάμαι που ο Homer ήθελε διακαώς να ακούσει τον δίσκο μας. Συνδέουν έτσι το κινητό στην κονσόλα και με το που μπαίνει το "Babyboy" βλέπεις όλον τον κόσμο να γίνονται ζευγαράκια και να χορεύουν ουρλιάζοντας. Εντάξει, συγκινήθηκα... Πού να βλέπατε δε τον Homer! Με το "Secret In The Dark" η αντίδραση ήταν μάλιστα λίγο πιο τρελή -με πετάγανε στον αέρα και απλώς γελούσαμε! Πρέπει να είχε περάσει αρκετά η ώρα. Ήταν φοβερή βραδιά.
