Είναι αναμφισβήτητο ότι, κόντρα στο κλισέ «η ζωή αντιγράφει την τέχνη», είναι η πάσης φύσης δημιουργία που εμπνέεται και αποτυπώνει την ζωή, τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική, δηλαδή την κοινή καθημερινότητα των ανθρώπων και τελικά την ίδια την κοινωνία. Κατά συνέπεια λοιπόν σε μια χρονιά που στην Ελλάδα επικράτησε η εφ' όλης της ύλης σύγχυση, αναστάτωση και γενικευμένη ανησυχία και, δυστυχώς παρά της προσπάθειες της αριστεράς για το αντίθετο, με την δεξιά να συνεχίζει να επιχαίρει (και) για την πολιτισμική ηγεμονία της, επισείοντας ως δέλεαρ την δυνατότητα επιστροφής στον χαμένο υπερκαταναλωτικό παράδεισο (ο οποίος ήταν ένας από τους κυριότερους παράγοντες που μας οδήγησαν στην καταστροφή) ενώ προσπαθούσε να ανακαινίσει με πεπαλαιωμένα υλικά το πολιτικό αλλά και το πολιτιστκό σύστημα που είχε οικοδομήσει επί δεκαετίες δεν θα μπορούσε να συμβαίνει τίποτα διαφορετικό και στο μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας.
Όπως λοιπόν επισημάναμε και γράφοντας για τα δισκογραφικά πεπραγμένα του πριν από μια εβδομάδα το 2013 όχι συμπτωματικά ήταν ο χρόνος που οι σημαντικότεροι των τραγουδοποιών - ερμηνευτών μας όπως ο Θ. Παπακωνσταντίνου και ο Φ. Δεληβοριάς ήταν μεν παρόντες συναυλιακά αλλά σίγησαν δισκογραφικά, με άλλα λόγια δεν μπορούσαν παρά να «ανακυκλώνουν» ζωντανά παλαιότερα τραγούδια τους με μηνύματα που προφανώς δεν ήταν πλέον επίκαιρα. Ήταν επίσης ο χρόνος που «δικοί μας άνθρωποι» όπως οι Active Member επέρριπταν ξαφνικά κατηγορίες επί δικαίους και αδίκους, ενώ αντίστοιχα άλλοι, με εξίσου συνεπή πορεία και ιδιαίτερα αγαπητοί στον προοδευτικό κόσμο όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, γίνονταν αντικείμενο επίθεσης ως... συστημικοί! Την ίδια στιγμή τα διόλου τυχαία πιο λούμπεν -τουλάχιστον πολιτισμικά- στοιχεία του πάλαι ποτέ εγχώριου star system πουλούσαν εκ του ασφαλούς «αντιμνημονιακή στάση», είτε απλά πίνοντας σαμπάνιες στη Μύκονο όπως ο Αντώνης Ρέμος, είτε ενστερνιζόμενοι τη Χρυσή Αυγή, άλλοτε πιο διακριτικά όπως ο -ταυτόχρονα ελεγχόμενος από το ΣΔΟΕ- Γιάννης Πλούταρχος και άλλοτε απροκάλυπτα όπως ο προκλητικά ανιστόρητος Notis. Ήταν ακόμα ο χρόνος που την οικονομική καταβαράθρωση των «μπουζουκιών» τον προηγούμενο ακολούθησαν οι κάποτε οάσεις των μουσικών σκηνών, με τις ελάχιστες οι οποίες έχουν πλέον απομείνει να υπολειτουργούν μόλις μια - δυο φορές την εβδομάδα.
Σε ένα άλλο επίπεδο ήταν η χρονιά που το μεγαλύτερο φεστιβάλ διεθνούς μουσικής στη χώρα μας, το Rockwave, δεν θύμιζε σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν του, αφήνοντας ένα ποπ (!) είδωλο του εφηβικού κοινού όπως η Lana Del Rey να δικαιώσει την τιμή του, τόσο μεταφορικά όσο και εκείνη του εισιτηρίου. Τέλος ήταν η χρονιά που η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αφενός έφερε στο προσκήνιο ένα μέχρι τότε «περιθωριακό» μουσικό είδος όπως το hip-hop και αφετέρου προκάλεσε την επανένωση / συσπείρωση της βαθύτατα διαιρεμένης ημέτερης σκηνής του. Αν και έχουν περάσει τρεις μήνες χωρίς να έχουμε δει καμία σχετική κίνηση μετά από εκείνη τη συγκινησιακά φορτισμένη συνέντευξη Τύπου.
Επανακτώντας την απωλεσθείσα συλλογικότητα
Από την άλλη όμως αξίζει να θυμηθούμε ότι ο πρώτος/η που δέχτηκε επιθέσεις ή και απειλές από την Χρυσή Αυγή ήδη από πρόπερσι δεν ήταν κάποιο έντονα πολιτικοποιημένο όνομα με διαδρομή στην αριστερά αλλά η Νατάσσα Μποφίλιου, η ίδια που συνέχισε και το '13 να εκφράζει ανοιχτά την απέχθεια της για τους εγχώριους ναζιστές. Η Ν. Μποφίλιου η οποία, μαζί με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο, συναποτελεί μία από εκείνες τις μικρές παρέες που τελικά αρθρώνουν πολιτικό λόγο με τον μόνον ίσως δυνατό τρόπο σήμερα, εμμένοντας δηλαδή στο προσωπικό στοιχείο, τις αξίες, τις απόψεις και τις επιλογές τους και όντας ταυτόχρονα φορείς μιας προοδευτικής, φωτεινής και φωτοβόλας και όχι σκοταδιστικής ιδεολογίας. Μπορεί να είμαστε ακόμα στα πρώτα στάδια μετά την σύλληψη του αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι κάτι νέο και τουλάχιστον πολύ ενδιαφέρον, τόσον αισθητικά όσο και κοινωνικοπολιτικά, κυοφορείται ήδη στα μυαλά και την φαντασία αρκετών τέτοιων παρεών ή και προσωπικοτήτων. Κάποιους/ες από αυτούς/ές παρουσιάσαμε με τις συνεντεύξεις του Σαββάτου και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε καθώς πιστεύουμε ότι αριστερός πολιτισμός δεν είναι το να επαναλαμβάνεις τα κακώς κείμενα του σταθερά δεξιόστροφου συστήματος ή ακόμα και να αναμασάς τα ημέτερα κλέη του χθες αλλά να προτείνεις και να αναδεικνύεις το νέο, το καινοτόμο αισθητικά και ουσιώδες μα και σύγχρονο νοηματικά.
Και είναι επείγουσα ανάγκη να εστιάσουμε και να στηρίξουμε τέτοιες περιπτώσεις καθώς τα «παιδιά» του σαθρού συστήματος των τελευταίων τουλάχιστον είκοσι πέντε ετών και όσοι/ες έδειχναν να είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απέναντι του για να καταφέρουν να διατηρήσουν την παρουσία (και βέβαια τις απολαβές τους!) στους χαλεπούς και ταραγμένους καιρούς μας αρχίζουν σιγά – σιγά να...έσσονται εις σάρκαν μίαν, με τον κάποτε ανατρεπτικό Γιάννη Κακλέα να σκηνοθετεί τους Ρέμο και Βίσση σε «αρτιστίκ» πρόγραμμα νυχτομάγαζου και να ακολουθεί εντός του Ιανουαρίου σειρά εμφανίσεων του σπουδαίου Μίμη Πλέσσα με ερμηνευτή τον Γ. Πλούταρχο. Και για να έχουμε ένα σωστό μέτρο σύγκρισης το ζεύγος των ινδαλμάτων ευρύτατης απήχησης Jay-Z και Beyonce μπορεί να στέκεται δίπλα στον Ομπάμα αλλά δεν το κάνει για οικονομικά – αμφότεροι είναι πολυεκατομμυριούχοι – ή άλλα οφέλη αλλά μόνον επειδή είναι ο πρώτος πρόεδρος της χώρας τους που όπως και οι ίδιοι ανήκει στην μαύρη φυλή. Κάνει πολύ μεγάλη διαφορά από το να προσπαθείς να υποκλέψεις έστω και ελάχιστη από την ποιότητα που μηδέποτε είχες, έτσι δεν είναι;
