Τίθεται βέβαια το εύλογο ερώτημα για ποια δισκογραφία μιλάμε όταν αυτή - όπως τουλάχιστον την ξέραμε επί δεκαετίες- έχει διεθνώς καταρρεύσει εδώ και τρία το λιγότερο χρόνια και στη χώρα μας με μεγαλύτερο πάταγο από όσο αλλού αλλά αυτό είναι προς συζήτηση και απάντηση κάποιαν άλλη στιγμή...Όπως και αν έχει από πλευράς δισκογραφικών παραγωγών το 2013 -όπως και οι αμέσως προηγούμενοι- διεθνώς και φυσικά και για την Ελλάδα ήταν ένας χρόνος αναζητήσεων και διερευνήσεων για κάτι νέο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής ή έστω τον καθορισμό του. Μόνο που σε άλλες χώρες αυτό το ψάξιμο έχει αρχίσει ήδη να οδηγεί κάπου, ενώ εδώ δείχνουμε ακόμα να ψάχνουμε την κατεύθυνση δίχως ούτε καν πυξίδα...
Η έσωθεν αμηχανία...
Σε μια χρονιά που οι τελευταίοι οι οποίοι απέμειναν από το πάλαι ποτέ κραταιό κίνημα των ερμηνευτών - τραγουδοποιών και το όνομα τους αποτελεί εγγύηση όπως οι Θ. Παπακωνσταντίνου, Σ. Μάλαμας και Φ. Δεληβοριάς απουσίασαν δισκογραφικά (και δεδομένου ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκλείπουν πλέον οι μεγάλοι συνθέτες από τη χώρα μας) τι απέμεινε; Φοβόμαστε λίγα πράγματα, τουλάχιστον για το κοινό που κάποτε αγόραζε μαζικά τα CD και κατέκλυζε τους συναυλιακούς χώρους... Από πρωτοεμφανισθέντες ο Σταύρος Σιόλας στο «Διόδια» να αναζητά δημιουργικά τη σχέση της παράδοσης με το σήμερα και η Μαρίζα Ρίζου στο «Γλυκό Πρωί» να κάνει το ίδιο για τη σχέση της jazz με το εγχώριο τραγούδι και να δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον ειδικά ως ερμηνεύτρια και στη συνέχεια ο Γιάννης Αγγελάκας στο «Η Γελαστή Ανηφόρα» να επιμένει πεισματικά στο ιδιότυπο ελληνικών καταβολών rock που σχεδόν ολομόναχος έχει καθιερώσει και οριοθετήσει, η Νατάσσα Μποφίλιου στο «Άνω Τελεία» να ωριμάζει όλο και περισσότερο ερμηνευτικά και να επιδεικνύει πάντα την ίδια προσοχή στο υλικό της ερμηνεύοντας και πάλι στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, αλλά αυτή τη φορά σε μουσική του Στάμου Σέμση η οποία διαφέρει αισθητά από εκείνη του Θέμη Καραμουρατίδη με την οποία ξέραμε την ως τώρα και της ανοίγει πολύ πιο «ανήσυχους» ορίζοντες, η αρκετά συναφής με την προηγούμενη Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο «Μετακόμιση Τώρα» να ανιχνεύει -κυρίως ερμηνευτικά προς το παρόν- κάτι καινούργιο και ο Vassilikos στο «Sunday Cloudy Sunday» να προσεγγίζει πολύ ανανεωτικά τα κλασικά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Ας προσθέσουμε και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο «Χάρτινα Δεσμά» που εμμένει στην «οργισμένη επαναστατικότητα» του αν και ομολογουμένως με λίγο διαφορετικό και σίγουρα πιο κατασταλαγμένο πλέον τρόπο και την Ελένη Καραϊνδρου στο «Concert In Athens», έστω και αν πρόκειται για ηχογράφηση παλαιότερης συναυλίας της στο Μέγαρο Μουσικής και ας αναμείνουμε περισσότερα και ακόμα πιο ενδιαφέροντα το '14...
Και η έξωθεν αναμονή...
Το τέταρτο μόλις album των Arcade Fire «Reflektor» αποδεικνύει ότι όσο φειδωλοί είναι παραγωγικά άλλο τόσο ανεβαίνουν ποιοτικά και έχουν ήδη φτάσει στην χρυσή ωριμότητα τους, οι Σκότοι My Bloody Valentine στο «mbv» είκοσι δύο (!) ολόκληρα χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο τους αποδεικνύουν ότι κανείς δεν μπορεί να τους συναγωνιστεί ως προς τη διεύρυνση του κιθαριστικού «θορύβου», οι Daft Punk όπως δείχνει και ο τίτλος του «Random Access Memories» αναδιφούν στο παρελθόν τους για να οραματιστούν ένα λίαν απροσδόκητο για εκείνους μέλλον, ο David Bowie στο «The Next Day» «επανεφευρίσκει» για μιαν ακόμα φορά τον εαυτό του με τρόπο που άλλοι στην ηλικία του δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν, οι National στο «Trouble Will Find Me» γράφουν αβίαστα το εγχειρίδιο της σύγχρονης κιθαριστικής pop/rock, ο Nick Cave στο «Push The Sky Away» κάνει αυτό που μόνον ο ίδιος γνωρίζει να κάνει τόσο καλά (και στο «Higgs Boson Blues Live KCRW» το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν τα τέλη της χρονιάς δείχνει ότι το κάνει ακόμα καλύτερα επάνω στη σκηνή!) ενώ τέλος το ντουέτο των Boards Of Canada στο «Tomorrow's Harvest» μεταφέρει την ακουστικής -αν όχι... οργανικής- υφής electronica τους από τα επίπεδα της γαλήνιας αυτοενδοσκόπησης σε εκείνα σχεδόν του... διαλογισμού! Και όσο και αν η υπέρμετρη εμπορική επιτυχία τους μπορεί να δημιουργεί επιφυλάξεις ας προσθέσουμε και δύο πολύ καλά δείγματα υπαρκτών και απολύτως δοκίμων πλέον μουσικών τάσεων της εποχής μας, της Beyonce στο «Beyonce» και του Kanye West στο «Yeezus», αντίστοιχα για τους/τις φίλους/ες της σύγχρονης soul μετά ισχυροτάτου χορευτικού υπόβαθρου και φυσικά του hip-hop.
