Κυριακή βράδυ στο «Βυρσοδεψείο», έναν χώρο όχι μόνον αρκετά απομακρυσμένο από το κέντρο αλλά και με δύσκολη πρόσβαση, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Δημήτρης Καμαρωτός, συνδιοργανωτής με τον Νίκο Κυριαζόπουλο του «Low Res Festival». Ο χώρος όχι φιλικός, κρύος, σχεδόν παγωμένος, μη επαρκώς φωτισμένος και παντού τσιμέντο: στους τοίχους, στο πάτωμα και στις πολλές κολόνες, ακριβώς όμως γι' αυτό και απολύτως ταιριαστός με το ακρόαμα της βραδιάς.
Ο κόσμος, αν και κάπως λιγότερος από την προηγούμενη, πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, «υποψιασμένος» και ολοφάνερα προετοιμασμένος για αυτό που θα άκουγε. Τι ήταν αυτό; Ακατέργαστες μάζες ήχου ή και απροκάλυπτου θορύβου, σειρές παλμικών συχνοτήτων που τα χαμηλότερα τμήματά τους καθώς ξεχύνονταν από το πολύ δυνατό μονοφωνικό σύστημα ηχείων, δονούσαν όχι μόνο τις λιγοστές μεταλλικές επιφάνειες του χώρου αλλά ακόμα και το τσιμέντο. Και σε μερικές περιπτώσεις, όπως το υποβλητικό drone του Ακη Σίνου ή το σοφά δομημένο παιχνίδι με τον υπόκωφο θόρυβο μετά στιγμιαίων μελωδικών διαλειμμάτων του Δ. Καμαρωτού, ήταν σαν να έδιναν φωνή στο ίδιο το διατηρητέο νεοκλασικό κτήριο, μνημείο της βιομηχανίας μιας άλλη εποχής...Φωνή άραγε για να αφηγηθεί την ιστορία του ή για να κραυγάσει απελπισμένα;
Σκληροί, πολύ σκληροί έως και ωμοί ήχοι από την πάλαι ποτέ βιομηχανική / αποθηκευτική ζώνη της Αθήνας η οποία είχε προ πολλού γίνει γκέτο πριν η κρίση τη μετατρέψει πλέον κυριολεκτικά σε «έρημο χώρο», σαν τα ερειπωμένα και εγκαταλελειμμένα κτίρια να μιλούν μεταξύ τους ή και να προσπαθούν να μιλήσουν σε εμάς, τους ανθρώπους που δεν βρίσκονται πια εκεί. Άρα και ήχοι πλήρως κατάλληλοι για να αποτυπώσουν και να συνοψίσουν τη σκληρή, απάνθρωπη περιρρέουσα ατμόσφαιρα της καθημερινότητας μας...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
