Ίσως ο κόσμος να ήταν κάπως λιγότερος από την Παρασκευή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Gagarin 205 δεν ήταν κατάμεστο το Σάββατο, δεύτερη ημέρα του εορτασμού των τριάντα χρόνων ύπαρξης των Last Drive. Και το γκρουπ έδωσε στους θεατές αυτό που ήθελαν, με τον Αλέξη Καλοφωλιά να αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι γνωρίζει όσο ελάχιστοι άλλοι στην Ελλάδα τι σημαίνει rock ‘n' roll performer και τους υπόλοιπους τρεις να τον συντροφρεύουν / συνοδεύουν ισάξια. Το πρώτο μέρος κύλησε σχετικά ήρεμα με εμβόλιμες τις συμμετοχές των προσκεκλημένων, μέχρι που ήρθε η σειρά του Fred και της Toddy, των δύο εκ των τριών πάλαι ποτέ Dead Moon. Όπως και την πρώτη ημέρα, έπαιξαν καθιστοί (!) και μάλιστα ακόμα περισσότερη ώρα και ομολογουμένως κούρασαν αρκετά ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού. Ευτυχώς όμως μετά ξαναβγήκαν στη σκηνή οι Last Drive και τα δύο τραγούδια που έπαιξαν μαζί ήταν θαυμάσια. Τα πράγματα πάντως πήραν για πρώτη φορά φωτιά με την εμφάνιση των Deus Ex Machina, τόσο στο κομμάτι που είπαν μόνοι τους όσο και σε εκείνο που οι οικοδεσπότες της βραδιάς μοιράστηκαν μαζί τους.
Η τελευταία πράξη παίχτηκε με τρεις γενιές ελληνικού rock και... πέντε κιθάρες καθώς ήταν μια από τις λίγες φορές που ο Δημήτρης Πουλικάκος έπαιζε και ο ίδιος, άλλες δύο οι αδελφοί Βασίλης και Νίκος Σπυρόπουλος των Σπυριδούλα, συν βέβαια οι δύο των Last Drive σε τρεις διασκευές εμβληματικών τραγουδιών, το «Sweet Nothing» του Lou Reed που αφιερώθηκε στον μεγάλο απόντα, το «Gimme Shelter» των Rolling Stones και το σχεδόν κλασικό σε τέτοιες περιπτώσεις «Knockin' On Heaven's Door» του Bob Dylan. Και για το φινάλε, ο Alex K. κάλεσε στη σκηνή όχι μόνο όλους τους προσκεκλημένους αλλά και τους συνεργάτες και τους τεχνικούς των Last Drive και έγιναν μαζί μια αγκαλιά, γιορτάζοντας όχι μόνο την επέτειο ενός συγκροτήματος αλλά και μιας μουσικής και μιας ολόκληρης κουλτούρας που υπάρχει στην Ελλάδα σε πείσμα τόσων πολλών οι οποίοι επιμένουν να την αγνοούν ή να υποκρίνονται ότι δεν τη βλέπουν...
