Ο Κορνήλιος Διαμαντόπουλος είναι καταρχήν μουσικός (που στην περίπτωση του σημαίνει συνθέτης τόσο σύγχρονων, ακόμα και πρωτοποριακών κάποιες φορές, οργανικών έργων όσο και τραγουδιών στην πλειονότητα των οποίων γράφει επίσης και τους στίχους, εκτελεστής πολλών οργάνων αρκετά από τα οποία είναι ιδιόφωνα δικής του κατασκευής και, όταν η ανάγκη το καλεί, ακόμα και ερμηνευτής ορισμένων από αυτά) αλλά και εικαστικός και, στο πλαίσιο αυτής της ιδιότητας του, δημιουργός κόμικ. Είναι όμως επίσης και μουσικολόγος ο οποίος συμβαίνει να είναι ένας από τους αληθινά ειδήμονες επί της jazz στην Ελλάδα, κριτικός μουσικής και ενίοτε άλλων τεχνών και ιστορικός του ελληνικού κινηματογράφο ενώ έχει διατελέσει επί σειρά ετών παραγωγός στο Γ’ Πρόγραμμα της ΕΡΤ και για μια διετία περίπου του ραδιοσταθμού Στο Κόκκινο. Πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο που, με αφετηρία και κεντρικό άξονα την μουσική, έχει προσφέρει πολλαπλά σε ένα μεγάλο φάσμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος και συνεχίζει ακάματος να το κάνει. Το ότι, παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο τμήμα του κοινού αγνοεί ακόμα και το όνομα του οφείλεται αφενός στο σπάνιο ήθος και σεμνότητα του και αφετέρου στην – σωστή ή μη, δεν θα το κρίνουμε εμείς αυτό – ακλόνητη πεποίθηση του ότι το να επιδιώκεις να γίνεις γνωστός είναι μια μάταια σπατάλη χρόνου στην διάρκεια του οποίο μπορείς απλά να εργάζεσαι.
Ενδεικτικό του τελευταίου είναι το γεγονός ότι ενώ από τις αρχές περίπου της δεκαετίας του ‘00 έχει μια αρκετά εκτενή και εξαιρετικά ποικίλη δισκογραφία την αποτελούσαν albums που κυκλοφορούσε ο ίδιος σε πολύ λίγα αντίτυπα τα οποία μοίραζε δωρεάν σε φίλος και ομοτέχνους του. Η πρώτη αποφασιστική κίνηση για να αλλάξει αυτό, ο πρώτος δίσκος του που κυκλοφόρησε κανονικά και διατέθηκε προς πώληση στα καταστήματα, ήταν ο πολύ όμορφος μα και καινοτόμος κύκλος τραγουδιών «Ενα Φτωχό Χαμόγελο» (με ερμηνευτικές συμμετοχές, αξίζει να σημειωθεί, των Σαβίνας Γιαννάτου, Ορφέα Περίδη και Λιζέτας Καλημέρη ) το ’16. Μετά από λίγο περισσότερο από μια τριετία, στην αρχή της εφετινής χρονιάς, ήρθε ο δεύτερος που – όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο για όσος/ες γνωρίζουμε τον ίδιο και το έργο του – δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο...διαφορετικός από τον πρώτο!
Τυπικά και σε πρώτο επίπεδο το «Impossible Piano Solos» δεν είναι παρά μία σειρά από σόλο πιανιστικά κομμάτια σαν αυτές που έχουν γράψει αναρίθμητοι άλλοι συνθέτες σε όλο τον κόσμο. Για να είμαστε ακριβείς μια σειρά από πιανιστικές σπουδές, εξήντα τέσσερις συνολικά και ισάριθμα μοιρασμένες σε ένα διπλό CD. Τι σημαίνει όμως αυτό το impossible (αδύνατα, μη πιθανά) στον τίτλο; Και γιατί ο υπότιτλος είναι «64 σπουδές για MIDI πιάνο» και όχι απλά για πιάνο; MIDI πιάνο είναι το πιάνο που παίζεται, ελέγχεται και διαμορφώνεται – με άπασες τις έννοιες της λέξης και ως προς κυριολεκτικά όλες τις τεχνικές και εκτελεστικές παραμέτρους του – από υπολογιστή. Το impossible σημαίνει ότι αυτά τα κομμάτια έχουν γραφτεί με δεδομένο ότι είναι αδύνατο να παιχτούν από ανθρώπινα χέρια οποιουδήποτε/ασδήποτε εκτελεστή/ιας! Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά πιανιστικών κομματιών τα οποία κινούνται σε αρκετά διαφορετικά ιδιώματα και με μιαν αληθινά εκρηκτική στιλιστική ποικιλία, υπερβολική θα έλεγες ακόμα και για έναν τόσο πολυσχιδή μουσικό όπως είναι ο Κορνήλιος Διαμαντόπουλος.
Τι θα είχε όμως να πει ο δημιουργός αν ένας/μία πολύ καλός/ή σολίστ του πιάνου το έδινε μεν συγχαρητήρια για αυτές τις συνθέσεις του αλλά ταυτόχρονα διαμαρτυρόταν για το ότι δεν του/της έδινε την δυνατότητα να τις παίξει; «Κάποια από αυτά τα κομμάτια, ίσως τρία – τέσσερα, θα μπορούσαν να παιχτούν από έναν καλό πιανίστα και μετά από επίμονη μελέτη όμως δεν ήταν αυτός ο στόχος. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το 2002 στον πρώτο δίσκο μου «Μουσική Με 54 Νότες Ανά Οκτάβα». Τότε ένας κορυφαίος πιανίστας μου πρότεινε μιαν ενώπιον κοινού πιανιστική ερμηνεία κάποιων από τις συνθέσεις που περιείχε όχι στην μικροτονική αλλά στην συγκερασμένη τους μορφή. Οχι μόνον αρνήθηκα αλλά εξαφάνισα από προσώπου γης την συγκερασμένη εκδοχή που ήταν ήδη ηχογραφημένη και πολύ πιο «εύκολη στο αυτί» από την σκληρή, πειραματική, ψηφιακή αδελφή της Το νόημα ήταν η προώθηση της μικροτονικής μουσικής και όχι η παρουσίαση μιας ακόμα (καλής ή όχι, αδιάφορο) πιανιστικής σύνθεσης», απαντά ο Κ. Διαμαντόπουλος.
Για το γιατί επέλεξε το MIDI πιάνο για αυτό το συνθετικό εγχείρημα λέει ότι «το επέλεξα κυρίως επειδή έχει το πιο οικείο ηχόχρωμα σε σχέση με όλα τα ανάλογα. Το impossible δεν αναφέρεται μόνο στις δυνατότητες ενός πιανίστα, ακόμα και του καλύτερου αλλά και σε αυτές του ίδιου του οργάνου. Ενα MIDI πιάνο μπορεί να κάνει άπειρα πράγματα απολύτως αδύνατα για ένα φυσικό όργανο. Μερικά από αυτά είναι η μικρορυθμική, τα γκλισάντι, οι ψευδοκτάβες, η απόλυτη ακρίβεια, η ως και εξωπραγματικές ταχύτητες, οι μικροτόνοι, οι αντιστροφές. Επίσης είναι η αντίστιξη πάρα πολλών γραμμών, η πολυεπίπεδη εκλέπτυνση της δυναμικής, οι ορχηστρικού τύπου κινήσεις μαζών, οι υπερπολύφθογγες συγχορδίες, το άνοιγμα του ακουστικού φάσματος ως τις δώδεκα οκτάβες και αρκετά ακόμα». Τέλος στο καθόλου ρητορικό ερώτημα του γιατί να γράφεται μουσική που δεν μπορεί να παιχτεί ζωντανά ο δημιουργός απαντά ότι «στην Ιστορία της διεθνούς δισκογραφίας υπάρχον χιλιάδες albums που δεν μπορούν να παρουσιαστούν ζωντανά. Αν κάποιες πιέσεις άμεσης επικοινωνίας οδηγούσαν σε συναυλία η ζωντανή εκτέλεση θα ήταν μια σκιά, μια καρικατούρα σε σχέση με την λεπτολογημένη δισκογραφημένη εκδοχή που προέκυψε μετά από εκατοντάδες ώρες στο στούντιο και την κονσόλα».
Το πρωτότυπο και χαριτωμένο εξώφυλλο, δημιουργία του ιδίου του Κορνήλιου Διαμαντόπουλου (και με μιαν υγιή δόση αυτοσαρκασμού, για όποιον/α μπορεί να την διακρίνει) συμπληρώνει αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση. Το «Impossible Piano Solos» είναι μια παραγωγή του δημιουργού του και διατίθεται από τον ίδιο με την υποστήριξη της Subways Music και του τμήματος μουσικών σπουδών του ΕΚΠΑ. Με ένα πολυσέλιδο ένθετο στο οποίο υπάρχουν αναλυτικές μουσικές/μουσικολογικές σημειώσεις για κάθε κομμάτι απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε σπουδαστές/ιες μουσικής και ιδίως σύνθεσης αλλά επίσης και ηχοληψίας, ακόμα και πληροφορικής. Μπορείτε να το ακούσετε δωρεάν στην Μουσική Βιβλιοθήκη Λιλιαν Βουδούρη η οποί στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής καθώς έχει ήδη ενταχθεί στο αρχείο της. Αν ενδιαφέρεστε να το αποκτήσετε απευθυνθείτε στην Subways Music, Πατρόκλου 25, Βριλήσσια, 15235, 210 8043974 και 210 8033196 και επίσης [email protected].
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
