"Ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας του ιταλικού κινηματογράφου" δήλωσε για τον θάνατο του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι ο Ζιλ Ζακόμπ, τέως πρόεδρος του Φεστιβάλ των Καννών. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από το 2000, με συσσωρευμένα προβλήματα υγείας, ο Μπερτολούτσι έφυγε από τη ζωή στα 77 του χρόνια, στο σπίτι του στη Ρώμη. Γεννημένος στην Πάρμα της βορειοανατολικής Ιταλίας, ξεκίνησε να γράφει ποιήματα από την εφηβεία και γρήγορα απέσπασε αρκετά λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Premio Viareggio. Δούλεψε ως βοηθός του Πιερ Πάολο Παζολίνι για την ταινία "Accattone" (1961). Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και ο ίδιος την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «La Commare Secca» (ελληνικός τίτλος «Βίαιος θάνατος»), όταν ήταν μόλις 22 ετών. Μαρξιστής, μέλος για ένα διάστημα του ιταλικού Κ.Κ., θα γυρίσει το 1970 τη «Στρατηγική της αράχνης», βασισμένη σε μια ιστορία του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και μέσα στην ίδια χρονιά τον «Κομφορμίστα» με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν, τη Στεφανία Σαντρέλι και την Ντομινίκ Σαντά, διεισδυτική απεικόνιση της φασιστικής περιόδου. Σταθμός στην καριέρα του υπήρξε το εξαιρετικά τολμηρό για την εποχή του «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (1972), με τον Μάρλον Μπράντο και τη Μαρία Σνάιντερ. Ακολουθεί στα 1976 το "1900", μια κοινωνική "τοιχογραφία", που στόχο είχε να αφηγηθεί τη γέννηση των σοσιαλιστικών ιδεών και της επαναστατικής ουτοπίας, από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Η ταινία προβλήθηκε σε δύο μέρη λόγω της μεγάλης της διάρκειας. Στα 1984 αποτυπώνει σε ντοκιμαντέρ την κηδεία του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, με τίτλο "Το αντίο στον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ". Η κάμερα καταγράφει τη συγκίνηση των απλών ανθρώπων που φτάνουν από όλες τις περιοχές της χώρας για να τιμήσουν τον ηγέτη τους.
Στη συνέχεια θα ταξιδέψει στην Αμερική, για ένα σχέδιο που δεν υλοποιήθηκε: Ήθελε να μεταφέρει στην οθόνη τον "Κόκκινο θερισμό" του Ντάσιελ Χάμετ με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Κλιντ Ίστγουντ και Τζακ Νίκολσον. Αντί για το μυθιστόρημα του Χάμετ, ο Μπερτολούτσι θα σκηνοθετήσει τον «Τελευταίο αυτοκράτορα», την ιστορία του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, και θα περάσει στα χρονικά ως ο πρώτος σκηνοθέτης που έκανε γυρίσματα στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου, με τη συγκατάθεση της κινεζικής κυβέρνησης. Η ταινία κέρδισε 9 Όσκαρ, σε όλες τις κατηγορίες για τις οποίες είχε προταθεί (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Κοστουμιών, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Μουσικής και Ήχου). Παρά την τεράστια επιτυχία του «Τελευταίου αυτοκράτορα» και τη σχετική επιτυχία του «Μικρού Βούδα» που γύρισε το 1993 με πρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς, ο Μπερτολούτσι προτίμησε να επιστρέψει στην Ευρώπη, γυρίζοντας ταινίες χαμηλότερου κόστους. Το 2011 βραβεύτηκε για το σύνολο του έργου του με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
